Το τηλεφώνημα μου πέτυχε τον Rob Birch στο Μόναχο, άραζε στην πολυθρόνα του δωματίου του και μόλις είχε φάει beans on toast για να νιώσει «λίγο πιο άνθρωπος», πριν το soundcheck. Γιατί ναι, οι Stereo MC’s είναι και πάλι στο δρόμο. Το να περάσεις όλο τον Νοέμβρη σε 21 πόλεις της κεντρικής Ευρώπης παίζοντας live κάθε βράδυ, πρέπει να είναι κουραστικό. Το να το κάνεις αυτό για 30 σχεδόν χρόνια πρέπει να είναι πάρα πολύ κουραστικό. Κάπως έτσι ξεκίνησε η κουβέντα μας, και στα είκοσι λεπτά που διήρκεσε δεν έδειχνε να βιάζεται καθόλου, μιλώντας αργά, προσπαθώντας να διώξει το άγχος που τον κυνηγάει απο την πρώτη μέρα που έπιασε το μικρόφωνο.
Eίναι δύσκολη δουλειά να είσαι πετυχημένος μουσικός; Όπως τα πάντα στην ζωή έχει και αυτό τα πάνω και τα κάτω του. Πρέπει να το αντιμετωπίζεις με το σωστό attitude που νομίζω πως είναι το να είσαι ευγνώμων για την ευκαιρία που έχεις να φτιάχνεις μουσική και να κάνεις ουσιαστικά αυτό που θέλεις. Είναι περίεργη ζωή και μερικές φορές σου σπάει τα νεύρα.
Υπάρχει κάτι που σου σπάει τα νεύρα; Έχω πολλά νεύρα πριν ξεκινήσει η συναυλία. Μόλις όμως βγω στη σκηνή όλα εξαφανίζονται και απελευθερώνομαι. Αυτή η αντίθεση των συναισθημάτων είναι που κάνει περίεργη την ζωή του μουσικού και γι’ αυτό λατρεύω τα live, αισθάνομαι την αδρεναλίνη να ρέει μέσα μου.
Θα μπορούσες να κάνεις άλλη δουλειά, το έχεις σκεφτεί ποτέ; Ή ήσουν γεννημένος για να γίνεις ένας Stereo MC; Όταν ήμουν περίπου 11-12 χρονών και ξεκίνησα να παίζω κιθάρα, κατάλαβα πως έτσι πήρα την ζωή μου στα χέρια μου. Οι γονείς μου ήθελαν να πάω στο πανεπιστήμιο και να έχω μια συμβατική ζωή, όμως δεν ήταν για μένα αυτά τα πράγματα. Τα παράτησα, πέρασα άσχημα για κάποια χρόνια, όμως έφτιαχνα μουσική και δούλευα σε ό,τι δουλειά μπορείς να φανταστείς για να μη βουλιάξω. Σε όλη μου την πορεία είχα πίστη και ένα feeling πως άξιζε αυτό που έκανα. Δεν ήξερα που ακριβώς πήγαινα αλλά με οδηγούσε η μουσική και η ζωή αποκαλυπτόταν μπροστά μου και γινόμουν όλο και πιο ανοιχτόμυαλος. Όταν με τον Nick ξεκινήσαμε τους Stereo MC’s δεν κοιτάξαμε ποτέ πίσω, ήταν ένα ταξίδι που έμοιαζε να μην τελειώνει ποτέ, είχαμε απο την αρχή ένα συναίσθημα πως κάναμε κάτι ωραίο. Βέβαια, εγώ πάντα πίστευα πως θα γίνει κάτι κακό αλλά τι να κάνεις, είμαι απλά ένας άκυρος τυπάκος απο το Νότινχαμ. Κανείς δεν πίστευε πως ήμουν ταλαντούχος ή εξαιρετικός μουσικός, απλά εγώ αγαπούσα πολύ αυτό που έκανα. Και ακόμα το αγαπώ.
Και το hip-hop πως προέκυψε; Ξεκίνησες με κιθάρα και όταν μεγάλωνες η Αγγλία ήταν η Μέκκα του rock, εσύ πως ξέφυγες; H πρώϊμη ηλεκτρονική μουσική που φτιάχνονταν στην Αγγλία μας επηρέασε αρκετά. Ακούγαμε και ευρωπαϊκή μουσική, όπως Kraftwerk και απο την άλλη τον Yellowman – γενικά είχαμε πολλά ακούσματα. Στην επαρχία όντως έπαιζε πολύ rock, αλλά όταν πήγα στο Λονδίνο μετά το τέλος του punk τα πράγματα ήταν πολύ περίεργα. Το punk που έσπασε όλους τους φραγμούς έκανε τα 80’s να φαίνονται πολύ βαρετά πάλι, και έτσι ξεκινήσαμε να πειραματιζόμαστε. Δεν ήταν δύσκολο να βρείς hip-hop, απλά έπρεπε να γίνεις underground. Ο φίλος μου ο Nick άκουγε πολύ electro και έτσι άκουγα κι εγώ τις κασσέτες που του έστελναν απο την Νέα Υόρκη με DJ’s που μίξαραν στον KISS FM και σε άλλους σταθμούς της εποχής. Ήταν πραγματικά πρωτοποριακό υλικό. Επίσης ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονταν τότε η rock ήταν χάλια. Το vibe της ηλεκτρονικής μουσικής σε κατάπινε και της έδινε την ενέργεια του punk που έλειπε απο το rock της εποχής. Η μουσική που φτιάχτηκε τα τέλη του 70 και στις αρχές 80 δεν είχε οξύτητα, εμάς μας άρεσε η μουσική με ενέργεια και γι’ αυτό ξεχάσαμε τα πάντα και προσπαθήσαμε να φτιάξουμε κάτι τέτοιο.
Με τι εξοπλισμό ξεκινήσατε; Κάναμε παιχνίδι με tape loops, ένα Belkin πικάπ, μείκτη, πλήκτρα και ένα τετρακάναλο μαγνητόφωνο. Μετά πήρα και ένα μικρόφωνο. Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πως έφτιαχναν μουσική ο Schoolly D και οι Public Enemy, γι’ αυτό έπρεπε να εφεύρουμε έναν τρόπο και μέσα απο αυτή τη διαδικασία βρήκαμε και το στιλ μας.
Δεν σκεφτήκατε ποτέ να τα παρατήσετε; Με τον Nick νιώθαμε ενωμένοι στο μονοπάτι που είχαμε επιλέξει, πολλοί παλαιότεροι μας έλεγαν πως το θέμα rap δεν θα άντεχε, πως ήταν απλά μια μόδα, όμως αυτό μας έκανε να γουστάρουμε ακόμα περισσότερο. Όλη η επανάσταση της χορευτικής μουσικής που συνέβαινε στα μέσα των 80’s, με την house και την acid και όσα είδη συνδυάζονταν με τη reggae, αποτελούσαν μια ασταμάτητη δύναμη. Σου δημιουργούσε την αίσθηση πως είσαι ο Δαυΐδ απέναντι στον Γολιάθ.
Μπορείς να μου περιγράψεις με τρεις λέξεις μόνο την ιστορία των Stereo MC’s; Ενέργεια. Ζωτικότητα. Καρδιά.
Αυτά σας έκαναν να ξεχωρίσετε απο την γενιά σας και όλες τις άλλες χορευτικές μπάντες; Νομίζω πως απο τότε που ξεκινήσαμε, δεν ήμασταν ποτέ ένα αυθεντικό hip-hop συγκρότημα. Απλά εγώ ράπαρα και εκτός αυτού δεν μπορούσαμε να κρύψουμε τις ρίζες μας. Είχαμε μουσικά κίνητρα και τότε η χορευτική και η hip-hop σκηνή ήταν πολύ minimal. Για εμάς η μελωδία έπαιζε βασικό ρόλο και θέλαμε groove, όπως οι KC and the Sunshine Band ή οι Sly and the Family Stone. Χρειαζόμασταν να νιώθουμε ένα groove για να εμπνευστούμε και να ανέβουμε στη σκηνή και αυτό μας έκανε να ξεχωρίσουμε. Ήμασταν και δύο λευκοί τύποι που ασχολούμασταν με τυπικά «μαύρη» μουσική. Ό,τι λέγαμε, στιχουργικά, ερχόταν απο μια άλλη οπτική γιατί ήμασταν δύο λευκοί «μάγκες» της μεσαίας τάξης απο το Νότινχαμ, που ζούσαμε σκληρά στο Λονδίνο. Κάναμε αυτό που θέλαμε και ίσα-ίσα επιβιώναμε, αυτό απο μόνο του έχει αξία…
Ήσασταν λίγο «μπάσταρδοι» λοιπόν, μουσικά μιλώντας πάντα… Γενικά είχαμε τα μυαλά και τα αυτιά μας ανοιχτά και δεν είχαμε κάποια πολύ σκληροπυρηνική ιδεολογία πίσω απο την μουσική, μας όπως οι περισσότερες που έπαιζαν τότε. Στις επιρροές μας χωρούσαν από τους Led Zeppelin και τον Bowie, μέχρι τους Public Enemy, τους Clash και τους Kraftwerk.
Κάποιοι φίλοι μου έχουν έναν περιθωριακό ιντερνετικό ραδιοφωνικό σταθμό που έχει πάρει το motto του απο έναν δίσκο σας, το «get connected». Τι θα τους έλεγες; Nιώθω πολύ τυχερός που μπορεί να έχω δώσει κάποια μικρά δωράκια σε διάφορους ανθρώπους. Στην καριέρα μου πολλοί άνθρωποι μας έχουν πεί πως έχουν περάσει καλά με τα τραγούδια μας και έχουν παρτάρει, είναι τρομερό να κάνεις κάτι που μπορεί να σημαίνει έστω και κάτι μικρό. Πες στους φίλους σου πως τους ευχαριστούμε και να παίζουν καλή μουσική ε!
Rob o χρόνος μας τελειώνει και θέλω να σου κάνω μια άσχετη ερώτηση που θέλω πολύ να την κάνω σε κάποιον Άγγλο. Μπορώ; Για πες…
Τι πιστεύεις για τα Ελγίνεια, θα μας τα δώσει πίσω η Αγγλική κυβέρνηση ή όχι; Τα μάρμαρα προέρχονται απο κάπου και κατέληξαν στο Βρετανικό Μουσείο. Η απάντηση στην ερώτηση πως βρέθηκαν εκεί είναι πως μάλλον κλάπηκαν. Πρέπει να επιστρέψουν γιατί, εντάξει, πριν απο διακόσια χρόνια κάναμε μερικά πονηρά πράγματα και συγνώμη γι’ αυτό, αλλά μήπως τώρα πρέπει να κάνουμε το καλό και να τα δώσουμε πίσω; Δεν νομίζω, βέβαια, ότι θα συμβεί, γιατί οι ισχυροί άνθρωποι δεν παραδέχονται ποτέ τα λάθη τους, είναι τελείως υποκριτές. Ή ζείς σαν κακούργος ή ζείς πολιτισμένα. Ή ας βγεί η αγγλική κυβέρνηση και ας πεί «ζούμε σε έναν βάρβαρο κόσμο και δεν τα δίνουμε πίσω». Με πιάνεις;
Ζούμε σε έναν πολύ βάρβαρο κόσμο, στην Ελλάδα το έχουμε καταλάβει πολύ καλά αυτό. Ναι ειδικά η Ελλάδα και κάποιες άλλες χώρες χτυπήθηκαν απο νωρίς, αλλά η κρίση χτυπάει όλη την Ευρώπη. Και στην Αγγλία η κυβέρνηση τώρα είναι πολύ πονηρή, έχουν καλυφθεί πάρα πολλά και θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για να αποσπάσουν την προσοχή του κόσμου. Το UKeep που είναι πολύ δεξιό και ρατσιστικό ανεβαίνει, η πολιτική στην Αγγλία είναι σκατά και το χειρότερο είναι πως χρησιμοποιούν την πολιτική για προσωπικό τους όφελος και βάζουν τις διαφορετικές κουλτούρες να τρώγονται μεταξύ τους.
Θα μας φέρετε κανένα μάρμαρο λοιπόν στις 28 Νοέμβρη; Τι να περιμένουμε; Μάρμαρα δεν θα φέρουμε, αλλά ερχόμαστε με το γκάζι κολλημένο στο πάτωμα, φέρνουμε ενέργεια για να χορέψετε και να περάσετε καλά!
Σάββατο 29/11. Gagarin 205, Λιοσίων 205. Προπώληση: 27 €.
