«Είμαι η Μαρίζα Ρίζου και επιλέγω για 2η χρονιά να γράψω το Δελτίο Τύπου μου σε πρώτο ενικό, μιας και έτσι κι αλλιώς εγώ έγραφα όλα τα προηγούμενα και μάλλον και όλα τα επόμενα. Οπότε, ας μην κοροϊδευόμαστε 🙂 Είμαι ενθουσιασμένη, γιατί κυκλοφόρησε επιτέλους το 3ο προσωπικό μου άλμπουμ, από μια καινούρια και πολλά υποσχόμενη δισκογραφική εταιρία, την Walnut.
Ο δίσκος έχει 8 καινούρια τραγούδια. Κάποια από αυτά έχω γράψει εξ ολοκλήρου εγώ, ενώ έχω τη χαρά να συνεργάζομαι και με πολύτιμους ανθρώπους, μερικοί από τους οποίους είναι ο Κωστής Μαραβέγιας, ο Θέμης Καραμουρατίδης & ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος. Σπουδαίοι και τους ευχαριστώ όλους από καρδιάς. Είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτόν τον δίσκο.
Σε σχέση με τον ήχο του λάιβ τώρα.. έχει αλλάξει και φέτος (σιγά που δε θα άλλαζε). Έχω την τιμή να παίζω παρέα με 4 παιχταράδες, με τους οποίους νιώθω ότι είμαστε έφηβοι στο γκαράζ του σπιτιού μας και κάνουμε το κέφι μας και αυτή η αίσθηση είναι πολύτιμη και απογειωτική.
Θα ακούσετε κιθάρες, πιάνο, hammond, τζουράδες, νταούλια και διάφορα άλλα στο Μ’αεροπλάνα και βαπόρια, στο Έλα ψυχούλα μου, στο Καίγομαι και στο Ζητάτε να σας πω, αλλά βέβαια και στο Πετάω, στο Πάμε μια βόλτα, στο Είναι μικρή η ζωή όπως και στα ολοκαίνουρια Κάποιος να με σύρει και Πόσο Βλάκας.
Δεν πρόκειται να προμοτάρω το λάιβ λέγοντας ότι “θα ναι εμπειρία” και “μια αξέχαστη βραδιά”, 1ον γιατί δε συμπαθώ τις προσδοκίες γενικότερα και 2ον επειδή τα γράφουν σε 8 από τα 10 δελτία τύπου πια και μου φαίνεται αρκετά αστείο.
Ας δείξει η πραγματικότητα και η ζωή τι θα είναι αυτό το λάιβ για όλους μας. Ή, φυσικά, τι δεν θα είναι.
Το μόνο που μπορώ να υπογράψω είναι ότι ανυπομονώ να σας συναντήσουμε, να έρθουμε στον τόπο και στο “σπίτι” σας και ελπίζω να μας υποδεχτείτε με ανοιχτή καρδιά. Εμείς σίγουρα θα έρθουμε με φόρα και με λαχτάρα!
Τα λέμε από κοντά αγαπημένοι μου!
Μαρίζα»
Μια Παρασκευή του Φεβρουαρίου η Popaganda ήπιε έναν καφέ με τη Μαρίζα Ρίζου λίγο πριν αυτή κατηφορίσει για το Σταυρό του Νότου για να πραγματοποιήσει όσα μας προλόγισε λίγο παραπάνω.
Έπαθα κάτι φοβερό. Ξέχασα να φέρω τις ερωτήσεις. Ακόμα καλύτερα θα είναι πιο σπιρτόζικη η συνέντευξη.
Μπορεί. Πώς είναι οι ώρες πριν από το live; Υπάρχουν φορές που είναι πολύ αγχωτικά και άλλες που είναι επικίνδυνα ήσυχα. Αλλά το σημαντικό είναι ότι όλες τις φορές είμαι παρέα με αγαπημένους ανθρώπους.
Νιώθεις ότι είσαι πιο έμπειρη πια; Εννοείται. Αυτό που με φόβιζε περισσότερο απ΄όλα ήταν η πιθανότητα να μην ξέρω πως να διαχειριστώ κάτι απρόοπτο.
Όπως; Να πει κάποιος κάτι. Να πέσει κάποιος μουσικός κάτω. Έχουν συμβεί διάφορα πράγματα, όχι κάτι το φοβερό. Ο χρόνος μου έχει δείξει ότι χρειάζεται μια αμεσότητα στην αντίδραση.
Ο κόσμος έρχεται να ακούσει μουσική όχι να κραιπαλιάσει. Έρχεται ν’ ακούσει μουσική και να επικοινωνήσουμε με οποιοδήποτε τρόπο. Είτε αυτός είναι τραγούδια είτε μπορεί να είναι η πρόζα. Σίγουρα δεν έρχεται για να «χαθεί στη φάση του».
Δεν κολλάει και με το ύφος σου. Δεν το επιτρέπω να το πούμε καλύτερα. Αυτά τα πράγματα είναι επιλογές των καλλιτεχνών. Αν ο κόσμος που έρχεται στο live σου γίνεται λιάρδα και του επιτρέπεται να κάνει διάφορα πράγματα, θα τα κάνει.
Πάντα ήθελες να γίνεις τραγουδίστρια;Ήθελα να γίνω μουσικός αλλά δυστυχώς ήμουν πάρα πολύ καλή μαθήτρια και είχα δύο γονείς γιατρούς που αυτό δε βοήθησε αρκετά.
Σκληρό. Ναι, είχαν και άρνηση στα καλλιτεχνικά σε φάση «που πάει το παιδί θα πεθάνει και θα το βρούμε μπλεγμένο σε κακόφημα στέκια». Αυτό έζησα. Και βέβαια μια αίσθηση ότι που πας κάπου που εμείς δεν μπορούμε να σε βοηθήσουμε;
Στην Ιατρική πέρασες;Όχι ΜΜΕ στο Καποδιστριακό και μετά δούλεψα σε διαφημιστική, μετά στον Ελευθερουδάκη και μετά πήγα στα καλλιτεχνικά.
Πως ξεκίνησες όμως; Είχα στείλει για να πάρω υποτροφία στην Ολλανδία σ’ ένα πολύ δύσκολο ωδείο για τζαζ φωνητικά. Παράλληλα όμως ξεκίνησε να παίζει ο Pepper τη «Μπόσα Νόβα του Ησαΐα». Ήταν πολύ παράξενο γιατί απλά το είχαμε στείλει μ’ ένα mail το τραγούδι. Μετά με στήριξε πολύ ο Γιαννόπουλος και ο Δίεση χωρίς καν να είμαι σε εταιρεία.
Αν είσαι καλή δεν χάνεσαι. Έτσι πιστεύω και εγώ. Μπορεί όσοι χάθηκαν να μην είχαν την ψυχολογική δομή ώστε ν´ανταποκριθούν σε κάτι τέτοιο. Δεν θέλει γερό στομάχι αλλά στοχοπροσήλωση και υπομονή.
Ενώ έγινες γνωστή από μια διασκευή, μετά δεν επέλεξες τον εύκολο δρόμο να το συνεχίσεις; Όχι.
Γιατί έχουμε τόσες διασκευές; Μοιάζει σαν να μην υπάρχει έμπνευση να γραφτούν νέα τραγούδια; Αυτό έχει μια βραχυπρόθεσμη δύναμη. Το να κάνεις μια ωραία διασκευή και ν’ αφορά δεν αντέχει πολύ. Το να μοιραστείς τον εαυτό σου και να γράψεις κάτι καινούριο, μπορεί να έχει έναν πιο αργό δρόμο αλλά είναι πιο στιβαρός.
Επειδή είναι δικό σου. Δεν είναι μόνο αυτό αλλά και ο κόσμος με διαφορετικό τρόπο συνδέεται με κάποιον που μοιράζεται καινούρια τραγούδια. Που λέει κάτι με το δικό του τρόπο, με τη δική του μελωδία, με τη δική του αρμονία και με τους δικούς του στίχους. Να πούμε, όμως, την αλήθεια;
Να την πούμε. Όλα έχουν ειπωθεί. Δεν είναι και για μένα που γράφω τραγούδια ότι έχουμε ανακαλύψει κάτι. Ο καθένας επικοινωνεί την ψυχή του. Αν κάτι έχει ενδιαφέρον είναι η αύρα του καλλιτέχνη, η ψυχή του…
Εσύ με τι δισκοθήκη μεγάλωσες; Μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι που ακούγαμε πολύ διαφορετικά πράγματα. Δηλαδή, ο μπαμπάς μου άκουγε smooth jazz, Θεοδωράκη και Χατζιδάκι. Η μαμά μου άκουγε λαϊκά και παραδοσιακά κυπριακά. Η αδερφή μου άκουγε Τρύπες, ροκ και εγώ για μια περίοδο Britney Spears. Τα πάντα, δηλαδή.
Στο τέλος ακούμε τις δισκοθήκες των γονιών μας; Κάπου εκεί καταλήγουμε. Στον Τσιτσάνη και στον Χατζιδάκι ας πούμε σε σχέση με τη δική μου περίπτωση. Ο Τσιτσάνης και ο Χατζιδάκις είναι πηγές ανεξάντλητου νερού. Όσα χρόνια και αν περάσουν, όποιος πάει να πιει, θα τις βρει καθαρές.
Σ’ ενοχλεί που λένε συνέχεια ότι δεν πρόκειται να ξαναγεννηθούν τέτοιοι συνθέτες; Πάρα πολύ. Πιστεύω πως έχουμε και τώρα. Μ’ ενοχλεί όταν ακούω μεγαλύτερους να λένε, «δεν βγαίνει πια καλή μουσική». Διαφωνώ κάθετα. Θεωρώ ότι τα τραγούδια παίρνουν πραγματική αξία μόνο μέσα από τις ζωές των ανθρώπων που τ’ ακούνε. Άρα, όταν μια γενιά έχει συνδέσει στιγμές της μ’ έναν δημιουργό, μετά από 30 χρόνια θα γίνει αυτή που θα πει πως «δεν γράφονται τέτοια τραγούδια». Αυτό είναι μια λάθος αντιμετώπιση. Εγώ δεν νιώθω με τον ίδιο τρόπο για τον Χατζιδάκι, όπως νιώθω με τον Κραουνάκη. Καταλαβαίνω την τεράστια αξία του, τον μελετώ, τον θαυμάζω αλλά δεν έχει καμία σχέση με τον τρόπου που συνδέομαι συναισθηματικά με τα τραγούδια του Κραουνάκη. Η γενιά η τωρινή μπορεί να ακούει Καραμουρατίδη και σε τριάντα χρόνια δε θα νιώθει για τον Κραουνάκη όπως θα νιώθει για τον Καραμουρατίδη. Και είναι λογικό.
Ας πάμε στο τώρα. Εσύ έβγαλες τον τρίτο σου δίσκο. Τι περιμένεις; Πόσοι θα τον στριμάρουν ή ότι είναι μια ακόμα ευκαιρία να κάνεις ζωντανές εμφανίσεις; Πώς θα γράψουν τα τραγούδια στους ανθρώπους μέσα στα live. Τίποτα άλλο για μένα δεν έχει τόση σημασία. Χαίρομαι πάρα πολύ που με στηρίζει το ραδιόφωνο, είμαι από τα τυχερά παιδιά του και το αγαπώ βαθιά. Ωστόσο, τα τραγούδια γίνονται μέσα από τα live. Ρε συ, εκεί συναντιόμαστε, εκεί έχει νόημα, εκεί περνάω τέλεια. Μου αρέσει να γράφω μουσική για το θέατρο, μου αρέσει να γράφω σπίτι αλλά εκεί εκτονώνομαι. Δεν είναι η ψυχοθεραπεία μου. Ψυχοθεραπεία είναι με τον ψυχοθεραπευτή στο χώρου του. Τα live είναι μια εκτόνωση.
Δεν συνδέονται κάπως ψυχοθεραπεία και εκτόνωση; Συνδέονται αλλά η δουλειά μου δεν είναι ψυχοθεραπεία.
Αυτό πως σου ήρθε τώρα; Γιατί λέγεται πάρα πολύ. Το έλεγα και εγώ παλιότερα. Η δουλειά δεν είναι ψυχοθεραπεία, ούτε τα παιδιά σου είναι, ούτε ο σύντροφός σου είναι.
Αν ήμουν ο ψυχοθεραπευτής σου θα σε ρώταγα όμως ποιες ήταν οι σκέψεις και τα συναισθήματα σου πίσω από τον τελευταίο σου δίσκο; Ο λόγος για τον οποίο βγάζω δίσκο ανά τρία χρόνια είναι γιατί δεν κάθομαι κάθε μέρα να γράψω μουσική. Όταν πρόκειται για προσωπική δισκογραφία, πρέπει να με πάει το πράγμα μόνο του.
Δεν χρειάζεται πειθαρχία; Δεν είμαι πειθαρχημένη. Αν είναι μουσική για το θέατρο, θέλει πειθαρχία. Αν είναι για κάτι που θα εκφραστώ δεν μπορώ να το κάνω με το ζόρι. Τα τραγούδια του άλμπουμ γράφτηκαν σε διαφορετικές στιγμές της ζωής μου. Μετά, κάποια ότι είναι μια οικογένεια και διαμορφώνουν ένα δίσκο.
Οι σχέσεις είναι αυτό που σου αρέσει να μιλάς στα τραγούδια; Όσα μας απασχολούν στη ζωή. Είτε είναι με τους γονείς μας, που είναι οι πρώτες σχέσεις, είτε είναι φίλους είτε με ερωτικούς συντρόφους. Φαντάζομαι αυτά μας απασχολούν περισσότερο απ’ όλα. Και το πως στεκόμαστε ατομικά πάνω σε όλα αυτά. Εγώ τώρα βρίσκομαι σε μια μεγάλη ενδοσκόπηση με τον εαυτό μου, θα δούμε σε τρία χρόνια τι σημαίνει αυτό. Στον επόμενο δίσκο θα δούμε.
Τι θες να καταφέρεις; Θέλω να καταλάβω. Γιατί θεωρώ ότι θα ήθελα ιδανικά να είμαι ένας ήρεμος, ισορροπημένος, ψυχικά υγιείς άνθρωπος. Αυτό δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Θέλω να έχω υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη. Να ξέρω τι μου συμβαίνει.
Έχεις υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη; Νομίζω ότι τα πάω καλά.
Σου προκαλεί άγχος αυτό το να τα πάω καλά; Πολύ. Νομίζω το αντιμετωπίζω.
Περνάς αρκετή ώρα στα σόσιαλ μίντια; Ναι. Είναι λίγο σκόρπισμα όμως.
Σου αρέσει όμως να παίρνεις feedback για τη δουλειά σου; Δεν μου αρέσει να προμοτάρω τον εαυτό μου, είναι κάτι που με φέρνει σε αμηχανία. Ακόμα και στις συνεντεύξεις βαριέμαι την ερώτηση, “τι θα δούμε στον Σταυρό του Νότου”.
Τι θα δούμε στον Σταυρό του Νότου; Ό,τι θέλω θα δείτε. Μου φέρνει δυσφορία να πρέπει να προμοτάρω τον εαυτό μου.
Ναι, αλλά κάνεις ένας επάγγελμα που εκτίθεσαι. Πρέπει κάπως να μας καλέσεις σε αυτό; Ναι, και τα κοινωνικά δίκτυα έχουν παίξει καθοριστική σημασία για να επικοινωνήσω τη δουλειά μου, γιατί δεν με έφτιαξε καμιά εταιρεία.
Σου αρέσει αυτή η εποχή που ζεις; Δεν θα ήθελες να είσαι στα χρόνια που μεσουρανούσαν οι δισκογραφικές; Καθόλου. Να έχω έναν άσχετο παραγωγό να μου λέει τι να κάνω.
Είναι όλοι οι άσχετοι; Πολλοί από αυτούς. Καταρχάς δεν ξέρουν μουσική. Σπάνια παραγωγοί σε εταιρείες ξέρουν πως ν’ αντιμετωπίζουν ένα μουσικό. Επειδή εγώ γράφω τα τραγούδια μου, η πιθανότητα να βρω έναν άνθρωπο και να μου πει αυτό θα κάνεις, φαντάζει αποκρουστική.
Σου έχω μια φρικαλέα ερώτηση. Τι ταμπέλα θα έβαζες στον εαυτό σου;
Φρικαλέα ερώτηση. Εσύ τι ταμπέλα θα μου έβαζες;
Μεσογειακή τζαζ. Εκεί σου πάει. Μπορεί να είμαι και εναλλακτική έντεχνη. Από άποψη νέας φουρνιάς εμένα μου αρέσει που υπάρχουν νέες γυναίκες τραγουδοποιοί. Χαίρομαι που υπάρχει η Παυλίνα Βουλγαράκη, η Κατερίνα Πολέμη, η Ναλίσα Γκριν. Με κάνει να αισθάνομαι υπερηφάνεια που είμαστε νέες γυναίκες που γράφουν το τραγούδια τους. Όχι ότι θα συνέβαινε κάτι αν δεν τα γράφαμε. Η Νατάσα Μποφίλιου είναι επίσης μια σπουδαία περίπτωση.
Έχεις αντιμετωπίσει σχόλια του στιλ, με ποιον έχει πάει αυτή για να βγάζει δίσκο; Δεν δίνω τέτοιο σήμα. Επίσης υπάρχει πάντα το παράδειγμα της Μποφίλιου που το έφτιαξε όλο βήμα βήμα και είναι μια τραγουδίστρια πους στις ψυχές των ανθρώπων θα γράψει πολύ διαφορετικά από άλλους καλλιτέχνες που έχει αποφασιστεί ότι θα είναι το επόμενο next big thing. Χαίρομαι πολύ που δεν είμαι σε μια εταιρεία που θ’ αποφασίζει κάτι τέτοιο.
Σε talent show θα πήγαινες; Να κάνω τι;
Σαν διαγωνιζόμενη. Δεν θα άντεχα συναισθηματικά. Τα θαυμάζω τα παιδιά που πάνε. Δεν ξέρω πως το κάνουν. Αγχωνόμουν μόνο που το έβλεπα.
Έχουμε καλές φωνές; Πολύ καλές φωνές.
Ποιες ζήλευες; Ποιους άκουγες; Τσανακλίδου. Την Πρωτοψάλτη στα τραγούδια του Κραουνάκη. Δεληβοριά πάντα. Πολύ Ella Fitzgerald επίσης.
Δεν θα ήθελες να έχεις τον «Κραουνάκη» σου; Να σου πω κάτι. Ό,τι είναι να έρθει, θα έρθει. Δεν θέλω η καριέρα μου να είναι εντυπωσιακή, δεν θέλω να παίξω στο Ηρώδειο.
Δεν θα έλεγες όχι. Άλλο αυτό. Ο στόχος μου δεν είναι, όμως, να κάνω τικ στα τετραγωνάκια μου. Θα είμαι περήφανη αν έχω πει αλήθεια, αν έχω εκφραστεί πραγματικά.
Σε δέκα χρόνια πως σε φαντάζεσαι; Χαρούμενη. Κοίτα να δεις όλοι εμείς που βλέπεις πάνω στη σκηνή, οι καλλιτέχνες, έχουμε ένα δράμα μέσα μας και ζητάμε μια αποδοχή. Αν εγώ λύσω όλα μου τα θέματα και δεν ζητάω αυτή την αποδοχή πια, με πολύ μεγάλη χαρά, θα σταματήσω να κάνω αυτή τη δουλειά. Δεν μου αρέσει ο εγκλωβισμός σε κανένα επίπεδο και γι’ αυτό το live μου έχει αυτόν τον χαρακτήρα, της ελευθερίας. Μου αρέσει που δεν υπάρχει τίποτα στυλιζαρισμένο. Και το ταβάνι να πέσει, δεν έγινε τίποτα, θα το βάλουμε μέσα στη φάση.
