Μια Τρίτη βράδυ στη μπάρα του Rudu η απόφαση ήταν ευκολη: ο Χρήστος, ο Κιούλος και η Τζοβάνα το έχουν ήδη κανονίσει. «Δες line up, και πες αν σε υπολογίζουμε για το Air bnb». Στα 35 να κανονίζεις φεστιβάλ στο εξωτερικό σε λιγότερο από μισή ώρα είναι μια αχτίδα ελπιδας μέσα στη γενική ασυνεννοησία με τα ομαδικά chats να έχουν υποκαταστησει την ουσιαστική συναναστροφη, αλλά αυτά είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.
Μαδρίτη λοιπόν και Mad Cool Festival εν μέσω ενός από τους πιο θερμούς Ιουλίους στην ευρωπαϊκή ιστορία….
Ενώ οι άλλοι έχουν αρχίσε τις canas και τα tapas, εγώ μπαίνω στο μετρό κι οδευω προς τον χώρο του φεστιβάλ. Η πρόσβαση είναι εύκολη πάρα τις 2 αλλαγές και το περπάτημα από το Feria de Madrid μέχρι να πατήσεις το γρασίδι του φεστιβάλ δεν ξεπερνά τα 15 λεπτά. Συνολική διάρκεια διαδρομής από Λαβαπιές, 45 λεπτά.
Μικρή ταλαιπωρία και λίγο άσκοπο περπάτημα λόγω οργανωτικού λάθους, αλλά πλέον έχω το πάσο και μπαίνω στον χώρο του φεστιβάλ από το press zone, πίσω από την μεγάλη σκηνή (Μad Cool Stage). O χώρος είναι τεράστιος αλλά όχι αχανής, κι, όπως θα διαπιστώσω τις μέρες που ακολουθούν, πολύ σωστά διαμορφωμένος. Τεράστιο πλεονέκτημα η χρήση χλοοτάπητα σε όλη την έκταση του φεστιβάλ. Καμία σκόνη και παντού σημεία να ξαποστάσεις.
Μπορεί το τριήμερο εισιτήριο να μην περιλάμβανει την πρώτη μέρα, όμως οι διοργανωτές στην τιμή των 35 ευρώ που κοστίζει το Welcome Party, έχουν εντάξει το πιο καυτό όνομα αυτή τη στιγμή στην Ιβηρικη, και όχι μόνο.
Δεν είχα υπόψη τη μουσική, παρά μόνο το όνομα της. Κακώς.
Εκπληκτική χορογραφία, μίξη ισπανικής παράδοσης με χιπ χοπ, ιδιαίτερη ρυθμολογία και ένα σούπερ σόου, που ενθουσίαζε το πιο versatile κοινό που έχω δει. Από την 65αρα Ισπανίδα μέχρι τον 16χρονο Instagrammer που παρακολουθεί τη συναυλια μέσω των stories του, η αποδοχή και ο ενθουσιασμός ήταν καθολικός.
Δίπλα ακριβώς βρίσκεται η δεύτερη «μεγάλη» σκηνή (Madrid te abraza) στην οποία ήδη παίζει η Lykke Li. Η ποπ της είναι καλή, το στήσιμο στη σκηνή πολύ σωστό όμως σαν κάτι να μου λείπει. Μετά την Rosalia το κοινό ήθελε σαφώς κάτι ακόμα πιο δυνατό και αυτό άργησε να το προσφέρει η Lykke Li. 4 κομμάτια πριν το τέλος ανεβάζει το hip hop beat, χορεύει τον κόσμο με το υπερχιτ “I Follow Rivers” και παίρνει την παρτίδα στις καθυστερήσεις.
φωτό @Life by the Pit
Εκπληκτικό show, video projections, χορευτές με κουστούμια, mosh pit και sing along απο μια μπάντα που παίζει το παιχνίδι των εντυπώσεων στα δάχτυλα. Pop emo metal ξέρω γω τι ειναι αυτό και όσο και αν τα τατουάζ τους προσπαθούν να προσδωσουν το χαρακτηριστικό του ακραιου, το καταφέρνουν ίσως μόνο ως προς το image. Ενδιαφέροντες για μισή ώρα.
Πλήρης απαρτία και άφιξη στο φεστιβάλ σχετικά νωρίς.
“My name is Tash Sultana and I used to be a busker”. Ανάποδο καπέλο, καρώ σαλβαρι, παπούτσια περιττά, φαρδύ t shirt, στόλος από λουπιερες, synths, drum machines. Κρατάει κιθάρα, μαντολίνο, κάνει beat boxing, εμφανίζει ακόμα και τρομπέτα, η τύπισσα παίζει τα πάντα καλά κι επειδή το γνωριζει έχει ένα ένα αβιαστο coolness πάρα το μέγεθος της σκηνής. Ενα one girl band που έχει το μουσικό υπόβαθρο και την αισθητική για να δημιουργήσει σοβαρή, με μουσικότητα και το απαραίτητο groove, ποπ. Να την θυμάστε και να την πετύχετε.
20.55 λέει το πρόγραμμα και βγαίνει η DJ Reborn. Η ώρα έχει φτάσει 21.25 και πουθενά η Lauryn. Το πρόγραμμα μας ζορίζεται γιατί πρέπει να τρέξουμε για Iggy. Σπαταλάμε μισή ώρα ακούγοντας generic hip hop Κι αναχωρούμε (θα επιστρέψουμε όμως…)
Δεξιά οθόνη και αναμονή. Έχει διαρρεύσει η φήμη ότι μπαίνει με τα hits. Δεν μπορεί κάποιος να μην αισθάνεται δέος από αυτό που καταφέρνει αυτός ο άνθρωπος στην σκηνή. Τι κι αν κουτσαινει; Φαίνεται να τον νοιάζει λιγότερο από ο,τι εμάς. Ακολουθεί μισάωρο sing along, και αφού πήρα την απαραίτητη δόση ιστορίας παίρνω δρόμο έστω και για μια ματιά Lauryn Hill με τον ήλιο να μην έχει δύσει ακόμα.
Η Lauryn είναι ντίβα. Το κοινό κρέμεται από τα χείλη της και αυτή το απολαμβανει απροβληματιστη και αέρινη μέσα στο λευκό της φόρεμα. Το “Killing Me Softly” a capella ειναι απο τις στιγμές που μένουν.
Η ώρα 22.30 και στην Mad Cool Stage βγαίνει ο άτυπος headliner της μέρας. Ο Βon Iver είναι ένας απο τους βασικούς λόγους που με έφεραν εδώ μιας και από τα μέρη μας δεν βλέπω να περνά σύντομα. Πληθωρικό στήσιμο στη σκηνή, δεύτερο τραγούδι Blood Bank και ο κόσμος αρχίζει να βυθίζεται σε αυτό το status χαρμολυπης που πρεσβεύει ο Justin Vernon. Το vocoder μπόλικο, το συναίσθημα πολύ. Αν έχεις αποδεχθεί ότι με τον Bon Iver δε θα παρταρεις, αλλά μάλλον θα προβληματιστεις, μένεις. Αν όχι, φεύγεις. Εμεινα. Ένα νέο τραγούδι, ένα βίντεο για τη μητέρα του, όποιος δεν είχε ήδη ραγισει, σπάει, και ο Justin πετυχαίνει τον σκοπό του. Άλλωστε, it might be over soon.
«Ρε Κιούλο στις 12 τι κάνουμε; για βάλε την playlist του festival στο Spotify να ακούσουμε…Καλό ακούγεται αυτό πάμε να το δούμε». Eνα laptop, 3 MCs-τχορεύτριες με πανομοιοτυπες αθλητικές φόρμες. EDM, hip hop break beats. Ακούστηκε περισσότερα υποσχόμενο. Αφήνουμε την πιο μικρή σκηνή (Mondo Sonoro) και περνάμε ακριβώς δίπλα.
House περισσότερο προς την ποπ εκδοχή της. Εντυπωσιακά projections στα video walls γεμίζουν το κενό της έλλειψης performance. Ευτυχώς τα κομμάτια εχουν πολύ καλή ροή και ο κόσμος λικνιζεται όπως πρέπει σε ένα dj set που ανοίγει το dance stage ή αλλιώς Τhe Loop.
Ήταν αυτό που έπρεπε για pit stop στα γρασίδια και περνάμε από περιέργεια για τις Rews στην Consequence of Sound stage.
Κιθάρα, μπάσο τύμπανα, δύο εντυπωσιακές frontwomen στα έγχορδα, ο αμερικανικός ροκ ήχος είναι το γήπεδο τους, τις hole είχαν αφίσα, και αν και τα ιδρώνουν τα φορέματα τους, ίσως πάσχουν στα κομμάτια. Φεστιβάλ είναι ομως, μια χαρά το πάνε και παίρνουμε δρόμο για το πρώτο conflict.
Οι Disclosure σε dj set βγαίνουν με τα προ 4ετιας hits τους σε ένα γεμάτο The Loop που περιμένει ώρες για να χορέψει.
Ακριβώς δίπλα στην Comunidad de Madrid Stage ήδη παίζουν οι Hives.
“Donde esta mi applause? Soy el rey Leon de Suecia. Soy muy famoso.” Με τέτοια σκηνική παρουσία, με κομμάτια που εύκολα γκελαρουν και με τον front man να αποπειράται τα ισπανικά οι Ηhives πέραν του φανατικού κοινού τους, κράτησαν και όσους περαστικούς δεν τους ενοχλούσε η μίξη stand up comedy με συναυλία.
Τελευταίο act στη μεγάλη σκηνή είναι οι Vampire Weekend, παίζουν αρτιότατο το μείγμα indie pop folk που υπηρετούν. Από τις αντιδράσεις και τον ξέφρενο χορό των γύρω αντιλαμβάνομαι πως αυτό που κάνει η μπάντα αγγίζει και αφορά πολλούς. Δεν είμαι ένας από αυτούς.
gif by Ben Kaye/ Consequence of Sound
Το μεγαλύτερο ηλεκτρονικο act εκεί έξω δεν ακούγεται ούτε στάλα παρωχημενο και με τα εντυπωσιακά visuals δημιουργούν μια μοναδική συνολικά εμπειρία. Ο ήχος είναι εξαιρετικός κι ένα ολόκληρο φεστιβάλ χοροπηδάει στο Big beat των Chemicals. Ειναι η τρίτη φορά που τους βλέπω και φεύγω για τρίτη φορά καθιδρος και διασκορπισμενος.
Ο Χρήστος μας πριζωνει από νωρίς, μην και χάσουμε την αγαπημένη του. Η ζέστη αφόρητη, δειγμα αφρικανικής σκόνης και τοπίο Mad Max κατά την είσοδο. Η Sharon van etten έχει αυτή την ποιότητα της singer-songwriter που τραγουδά τις ιστορίες της με την εύθραυστη φωνή της. Μεγάλη ξύλινη μπάρα θα’ ταν πιο ταιριαστο σκηνικό από τους 42 βαθμούς. Ακόμα και εδώ όμως το “Serpents” ακούστηκε σε όλο του το βαθος
Κάθε φορά ο Miles είναι και καλύτερος. Εκφράζει με τον δικό του upbeat τρόπο τον σύγχρονο αγγλικό εκ του Νησιού ροκ ήχο και το κάνει καλά. Πατάει με σιγουριά το σανίδι και δεν είναι τυχαίο ότι τα τραγούδια του μου ακούγονται καλύτερα ζωντανά απ ο, τι ηχογραφημένα.
Ένας από τους αγαπημένους δίσκους του 2018 δυστυχώς για δεύτερη φορά ήταν πολύ χλιαρός στη ζωντανή του απόδοση. “Άιντε ρε Γιώργη!”
Πολυαναμενόμενοι, σταθερά καλοί δισκογραφικά και πιο στα πάνω τους από ποτέ. Ο ήχος όμως στη Mad Cool stage είναι για πρώτη φορά χαμηλός και τους παίρνει αρκετά κομμάτια να δημιουργήσουν κλίμα. Είναι από αυτές τις φορές που αυτό που συμβαίνει στη σκηνή δεν περνάει στον κόσμο. Είναι κρίμα, κι ας είσαι και οι National, δυστυχώς, κάποια πράγματα είναι πάνω από σένα. Ο Matt κατεβαίνει στο κοινό, ο κόσμος ζεσταίνεται, κάτι πάει να γίνει.
Αν έχεις ένα φεστιβάλ να τραγουδά το “Bullet With Butterfly Wings”, τι κι αν ο ήχος είναι πάλι μαζεμένος, η αρένα σου ανήκει. Είναι οι pumpkins σε σχεδόν αυθεντική σύνθεση και αυτό που βλέπεις είναι ιστορικό. Μπορεί τα προγουλια του Iha κ του Corgan να προδίδουν τα χρόνια που περασαν, όμως αυτά τα χρόνια είναι που μας έφεραν εδώ. Δεν είμαι σίγουρος ότι έπαιξαν καλά. Αλλά δεν είχε σημασία
Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού αναχωρεί και οι λοιποί ψάχνουν τους φίλους τους για να συνεχίσουν στα dance stages O Eric Prydz στο the loop και πέρα από το classic “Call on Me” μας τραβάει στη σκηνή και κ ο προ τριετίας δίσκος του
We are the people, Bowie αναφορές στο φορεσιές. Neon φώτα, χορευτές φτερά
Μόνομανες σκοτεινό τέκνο. Ιδανικό για μερικούς αυτή την ώρα, muy obscuro για άλλους.
Η συνέχεια των singer-songwriters που βγαίνουν με ήλιο. Συναισθηματικοτατη performance, πολύ καλή εκτελεστικά η μπάντα, και τα κομμάτια, μέσα από την ταραγμένη ψυχοσύνθεση της Cat ακούμπησαν το κοινό που ακόμα φορούσε γυαλιά ηλιου
Το σανίδι είναι ο φυσικός χώρος της Beth. Χορεύει χαριεντιζεται ιδρώνει και δε χάνει νότα. Coolness overload, αλλάζει φόρεμα on stage βγάζει την περούκα της στο “Standing in the Way of Control” κ οι Gossip στήνουν το πάρτυ των live τους.
All star band με μουσικό εύρος τεράστιο. Το να βλέπεις ζωντανά τον Tom Morello και τους εναπομειναντες Rage Against the Machine προκαλεί ανατριχίλα από μόνο του. Βάλε και τον Chuck D των Public Enemy και μέλη των Cypress Hill στη μίξη. Μουσική αρτιότητα δεδομένη, άραγε τα τραγούδια τους κουνάνε τον κόσμο; Moshpit στο δεύτερο κοματι. Αρκεί.
Σταθερά καλοί, αγαπημένοι και ταξιδιάρικοι. Oσοι δεν ήθελαν mosh pit αλλά προτίμησαν να λικνιστουν μόνοι τους είναι εδω
Μπες στη λουπα και θα σε κρατήσει μέχρι το τέρμα
Η σωστή θέση δεξιά μπροστά, ο αναγκαίος εγκλωβισμός μέχρι το πρώτο κοματι και βγαίνουν. Είναι οι Cure. 40 χρόνια μουσικής ιστορίας συμπυκνωμένα σε 2 ώρες και 15 λεπτά. Τόσο σημαντική μπάντα σε τόσο πολλά επίπεδα. Ο ήχος είναι εκπληκτικός και οι εκτελέσεις των κομματιών τους άψογες. Ο Robert Smith με την αναλλοίωτη στο χρόνο φωνή του 16χροβου έφηβου που μόλις ξύπνησε έχει το κοινό κρεμασμένο σε κάθε του κίνηση. Λίγα συγκροτήματα ευτυχήσαν να έχουν τόσο φανατικό κοινό. Και δεν είναι τυχαίο. Για 2 ώρες και 15 λεπτά είμαστε μαριονέτες στα χέρια τους. “Lovesong”. “Burn”, “In between days”, “Just like heaven”, “From the edge of the deep green sea, “A Forest” κι αυτοί που δυσφορουν επειδή χορεύεις στις συναυλίες παραγκωνιζονται με συνοπτικές διαδικασίες από τη Τζοβάνα.
«Εκκλησία έχει αύριο το πρωί» τους φωνάζει, κι ας είναι και εκτός έδρας. “Friday I’m in love”, “Why can’t I be you”, “Boys don’t cry” και οι Cure παίρνουν πίσω τόση αγάπη για αυτά τα 40 χρόνια. Ο Smith βγαίνει εκτός ρόλου και χαμογελάει χορεύει ατσουμπαλα και απολαμβάνει το αποτέλεσμα της επίδρασης των τραγουδιών τους στο κοινό. Πρέπει να ναι υπέροχο συναίσθημα γιατί ο τύπος λάμπει από χαρά. Μένει τελευταίος στη σκηνή, ευχαριστεί πολλές φορές το κοινό, και μας αφήνει με ένα συναίσθημα πληρότητας.
Rone και Avalon Emerson στο Τhe Loop είναι το ιδανικό κλείσιμο για το φεστιβάλ
Στα μη μουσικά τώρα: Το Μad Cool είναι ένα πραγματικά μεγάλο φεστιβάλ. 186.128 συνολικά επισκέπτες στη διάρκεια των 3 και κάτι ημερών του είναι ένα πολύ μεγάλο νούμερο. Φαίνεται πως οι διοργανωτές πήραν το feedback των προηγούμενων ετών και δεν εμφανίστηκαν πουθενά ουρές, ούτε καν υπόνοια ταλαιπωρίας τόσο σε είσοδο όσο και σε έξοδο. Οι εγκαταστάσεις ηταν πολύ προσεγμένες με πληθώρα επιλογών για φαγητό. Οι τιμές σε φαγητό κi αλκοόλ όμως ήταν τσιμπημενες.
Το κοινό είναι κατεξοχήν φεστιβαλικο, με θετική διάθεση κi ένταση χωρίς όμως τις υπερβολές των φίλων μας από το Νησί, ενώ επικρατεί ένα γενικο ευχάριστο κλίμα. Τα γρασίδια προσφέρονται για άραγμα και κοινωνικοποιηση μιας και οι Ισπανοί κάνουν εύκολα γνωριμίες.
Μάλλον θα τα ξαναπούμε…
