Όταν τον συναντάς πρώτη φορά δεν καταλαβαίνεις αν έχεις να κάνεις με μια αναγεννησιακή μορφή που ξέπεσε στην εποχή μας ή με κάποιος μουσικό της ψυχεδελικής κοινότητας που ξέφυγε από το Λονδίνο της δεκαετίας του ‘70 και γυρνοβολά στις μέρες μας.
Είναι πολλές οι αφορμές για να συνομιλήσει κανείς με τον Λευτέρη Μουμτζή. Συνδιοργανώνει το Φέγγαρος στην Κύπρο, ένα από τα πιο πολυσυλλεκτικά μουσικά φεστιβάλ που γίνεται με φόντο τη Μεσόγειο. Παράλληλα τρέχει τη Λουβάνα records ένα δισκογραφικό label που ήδη μετρά αρκετές κυκλοφορίες. Τέλος όταν του έστειλα μήνυμα να τον παρακαλέσω να μου υπενθυμίσει σε πόσα μουσικά σχήματα είναι, μου απάντησε αυτό: «Lefteris Moumtzis – The Low Spark – Trio Tekke – Σωτήρες. J.Kriste, Master of Disguise είναι σε νάρκη αλλά ετοιμάζεται δίσκος για κυκλοφορία το φθινόπωρο.»
Γεννήθηκε στην Κύπρο, σπούδασε στη Βοστώνη, πέρασε από το Λονδίνο και μετά επέστρεψε πίσω στη Λευκωσία όπου εργάζεται τα τελευταία χρόνια. Καλύτερα ή χειρότερα στην Κύπρο για έναν «εναλλακτικό» μουσικό; Μας τα εξηγεί καλύτερα ο ίδιος.
Πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική; Έπαιζα πιάνο από τα 6 μου. Η μάνα μου ήταν δασκάλα πιάνου μας ρώτησε άμα θέλαμε να μάθουμε πιάνο όταν ήμασταν μικρά και είπαμε ναι και έπαιζα πιάνο όλη μου τη ζωή, μέχρι τα 17 δηλαδή, σε κάποια φάση πήρα και το σαξόφωνο, μετά πήγα στρατό και εκεί έμαθα κιθάρα, μπάσο, ντραμς.
Στην Κύπρο όλα αυτά τώρα; Ναι, 26 μήνες και ήμουν στην μπάντα του στρατού για τους 18 από αυτούς.
Πως είναι ο στρατός στην Κύπρο; Είναι σε πολεμική κατάσταση συνέχεια; Όχι, τον καιρό που ήμουν εγώ έγινε αυτό με τα Ίμια και για ένα μήνα δεν είχαμε βγει έξω. Μετά ήταν πιο χαλαρά.
Είναι αρκετό διάστημα οι 26 μήνες. Σίγουρα, αλλά σε αυτά τα δυο χρόνια συνειδητοποίησα τι θέλω να κάνω. Να παίξω μουσική. Οπότε μετά έκανα αίτηση στο Berklee στη Βοστώνη, με δέχτηκαν και ξεκίνησα.
Ποια ήταν τα πρώτα σου μουσικά ακούσματα; Ο πατέρας μου άκουγε αυτά τα παλιά προγράμματα στο Ρικ που ήταν στυλ Βέμπο, Γούναρης και ήταν η εποχή της κασέτας τότε που πλήρωνες ας πούμε κάτι τύπους δυο λίρες και σου έκαναν mixtapes. Αυτά ακούγαμε. Και η μουσική που άκουγα στο Ωδείο. Ράδιο ας πούμε δεν είχε, είχε μουσική αλλά όχι μουσικά προγράμματα. Ήταν ένας τύπος που λεγόταν Johnny Vickers, Κύπριος και αυτός έπαιζε διάφορα ωραία της εποχής. Madonna, και τέτοια.
Στην Αμερική πως ήταν; Από μια μικρή χώρα να πηγαίνεις σ’ ένα τέρας; Φαντάσου είχα πάει μόνο λίγο στην Ελλάδα. Δηλαδή από το τίποτα, ούτε Αγγλίες ούτε τίποτα, Βοστόνη. Εντάξει καλά το χειρίστηκα ας πούμε, το αγκάλιασα, μου άρεσε, ήθελα να το εξερευνήσω.
Όταν σπούδαζες μουσική τι περίμενες ότι θα κάνεις; Εγώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα ότι ήθελα μπάντα, να κάνω δίσκους, είχα αυτή τη φιλοδοξία. Οπότε και για αυτό μετά από τη δεύτερη χρονιά έφυγα από το Berklee και είπα «τώρα είμαι έτοιμος θέλω να κάνω τον πρώτο μου δίσκο». Και πήγα στην Κύπρο και το έκανα στα 22 μου. Είχα πολλά πράγματα να μάθω και αν πετύχαινε η μπάντα μου τότε εγώ μάλλον θα πάθαινα κακό.
Τι κοινό είχε στην Κύπρο ο πρώτος δίσκος; Ποτέ δεν σκέφτηκα σε τι κοινό απευθύνομαι. Ίσως να είναι και λάθος μου για αυτό και δεν είμαι ποτέ εμπορικός. Πάντα κάνω αυτό που νιώθω. Το κοινό στην Κύπρο; Τι να πω; Δηλαδή σκέψου τώρα ένα χωριό στην Ελλάδα, ένα πληθυσμό τόσο και όπου τους κατευθύνεις, Τώρα που μπορεί να είναι η πιο γαμάτη μου φάση καλλιτεχνικά επιεδή με ξέρουν κάποιοι θα έρθουν αλλά και κάποιοι όχι. Δηλαδή αν έρθω στην Αθήνα πιο πολύ κόσμο από το να παίξω στην Κύπρο.
Το label πως το ξεκίνησες; Λουβάνα σημαίνει κάτι; Λουβάνα είναι μια σούπα που μοιάζει σαν τη φάβα. Ήμουν στο Λονδίνο όταν το ξεκίνησα και είχα μια μπάντα τους Master of Disguise. Παίζαμε αρκετά αλλά συνειδητοποίησα ότι οι promoters μας κοροϊδεύουν ασύστολα. Έλεγαν, έλα να παίξεις με αυτούς και άμα φέρεις 19 άτομα, στον 20 παίρνεις δυο λίρες. Φεύγαμε από τα live με 9 λίρες ας πούμε για 5 άτομα και είπα fuck this, θα κάνω δικό μου event. Θα πάρω τους φίλους μου, μπάντες που γουστάρω και θα παίζω μαζί. Και έτσι έκανα το Λουβάνα που στην αρχή ήταν μια βραδιά το μήνα. Έτσι ξεκίνησε και μετά όταν επέστρεψα στην Κύπρο γνώρισα τον Ανδρέα Τραχωνίτη που είναι ο συνεργάτης μου τώρα και δυο μήνες μετά αποφασίσαμε να κάνουμε την δισκογραφική.
Ένιωθες όσο ήσουν στο Λονδίνο, ότι εδώ είναι το σπίτι μου όσον αναφορά αυτό που θέλω να κάνω; Ναι, περισσότερο από εδώ ναι αλλά αυτό που λέω πάντα είναι ότι έχει μια δυσκολία το Λονδίνο. Δηλαδή δεν μπορώ να αράζω όλη μέρα και να πίνω καφέδες και να πληρώνεται το νοίκι από μόνο του. Έτρεχα, έκανα flyer τραβούσα στην άλλη άκρη του Λονδίνου να κάνω μαθήματα πιάνου. Όλη μέρα στο τρέξιμο για να βγει κάτι. Καθόμουν σπίτι, έγραφα κομμάτια , ήμουν πολύ πιο παραγωγικός αλλά κολυμπάς σει μια θάλασσα από μουσικούς, τα deals είναι πολύ δύσκολα. Τώρα που πάω για κανά live μια φορά το χρόνο. βλέπω τους φίλους μου που προσπαθούν να επιβιώσουν τρέχουν πίσω από αυτό το πράγμα το νοίκι. Και μιλάμε για μουσικάρες, μιλάω για άτομα που έχουν κάνει φοβερά πράγματα.
Εκεί αν αξίζεις δεν μπορείς να προχωρήσεις παραπάνω; Νομίζω είναι αυτό που πιστεύεις, έχουμε κόμπλεξ, η σκέψη μας είναι ότι εγώ δεν θα μπορούσα να γίνω αυτό, είναι αυτός, δεν μπορώ να φτάσω εκεί, έχουμε στο DNA αυτό το κόμπλεξ. Άμα δεν το έχεις αυτό μπορείς να πας όπου θέλεις. Είναι και το που κοιτάς βρε παιδί μου, άμα κοιτάζεις μακρυά και στοχεύεις ψηλά πιστεύω πως θα το πετύχεις. Φτάνει να μην είσαι κομπλεξικός και να λες «μαλακία, αυτός ο μαλάκας, εγώ είμαι καλύτερος».
Το Φέγγαρος, το φεστιβάλ που κάνετε είναι μια προέκταση της Λουβάνα; Έγινε η Λουβάνα (το φεστιβάλ) το 2009 και μετά το Φέγγαρο το 2011 και τώρα έγινε στον Κάτω Δρυ. Είναι ένα πολύ όμορφο και γραφικό χωριό. Παλιά το λέγανε το Παρίσι της Κύπρου γιατί έχει κάτι νεοκλασικά μόλις μπεις στο χωριό.
Οι κάτοικοι, τι λένε; Γουστάρουν. Είναι από τα λίγα χωριά που έχουν τρεις, τέσσερις γενιές. Αυτό είναι πολύ σπάνιο.
Τώρα στην Κύπρο πως είναι τα πράγματα; Δεν τα παρακολουθώ και πολύ να σου πω την αλήθεια, εμένα με ενδιαφέρουν οι σχέσεις των ανθρώπων δεν με ενδιαφέρουν τα πολιτικά. Τώρα γίνονται κάποια events στη νεκρά ζώνη. Κάνουμε έτσι μια πλατφόρμα και γνωρίζονται μεταξύ τους γιατί οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν τη γίνεται στη μια και στην άλλη μεριά. Όλοι αυτοί οι μουσικοί που γνώρισα ας πούμε δεν έχουν ιδέα για το «Φέγγαρο» και είναι το πιο μεγάλο φεστιβάλ στην Κύπρο.
Όταν λες μεγάλο, πόσα εισιτήρια κόψατε πέρσι; Τρεις χιλιάδες. Τώρα αυτό που κάνουμε είναι σαν να ανοίγουμε ενα μονοπάτι σε μια ζούγκλα. Όλα αυτά δεν έχουνε ξαναγίνει. Εμείς το βλέπουμε και σαν παιδεία αυτό το πράγμα. Όλα όσα κάνω τα κάνω γιατί δεν τα είχα εγώ όταν μεγάλωνα Δεν είχε record label, δεν υπήρχε τοπική μουσική σκηνή.
Στέκια δεν υπάρχουν; Εσύ που βγαίνεις; Εγώ πάω στο Prozac φανατικά που είναι το πιο ωραίο καφέ στη Λευκωσία. Το New Division επίσης. Αλλά γενικά μην το ψάχνεις.
Για Λουβάνα records πατήστε εδώ.
Για Φέγγαρος εδώ.
Για Λευτέρη Μουμτζή εδώ.
