Back to the future με κουμ κουάτ του 1970

Η Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου παραπέμπει ευθέως στην αισθητική και τη διακόσμηση των αρχών της δεκαετίας του ’70: τραπέζι φορμάικα, πλαστικές καρέκλες πορτοκαλί χρώματος, σύνθετο της εποχής μεταλλικό, με το εξώφυλλο ενός δίσκου της Βίκυς Λέανδρος επάνω του. Ενα τυπικό διαμέρισμα των πολυκατοικιών της εποχής. Με ενοίκους ένα νέο και ερωτευμένο ζευγάρι, που καθόλου δεν θέλουν να περάσουν το Πάσχα του 1972 στην Κέρκυρα, τόπο καταγωγής της γυναίκας, καθόλου δεν θέλουν να περάσουν τις μέρες τους με τα σόγια και τις βαρετές επισκέψεις. Προφασίζονται λοιπόν μια ωραία δικαιολογία για να απολαύσουν, οι δυο τους μόνο, τις μέρες της αργίας και να χαρούν τον έρωτά τους.

Κι ακριβώς εκείνη τη στιγμή χτυπάει το κουδούνι! Κι από εκείνη τη στιγμή οι δύο νέοι βρίσκονται αντιμέτωποι μ’ ένα φοβερό μπλέξιμο, με ξαδέλφια, στρατιωτικούς, αρνιά που σουβλίζονται στο κήπο της πολυκατοικίες, όλα.

Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η υπόθεση του «Κουμ κουάτ», του έργου που συνέγραψαν ο Γιάννης Καλαβριανός (και σκηνοθέτης της παράστασης) με τη Μαρία Κοσκινά (πρωταγωνίστρια της παράστασης). Η οποία, ως Κερκυραία, βάζει πολλές εικόνες, τοπόσημα ή ντοπιολαλιές της ιδιαίτερης πατρίδας της, και φυσικά ο τίτλος του έργου από το χαρακτηριστικό προϊόν της Κέρκυρας αντλείται. 

Μια σπαρταριστή κωμωδία παρεξηγήσεων, μόνο που συμβαίνει σ’ ένα διαμέρισμα της δεκαετίας του ’70, με απολύτως παρούσα τη χούντα, τα σύμβολα και την αισθητική της, (και τον «Αγνωστο πόλεμο» φυσικά) αλλά και με όλες τις κατηγορίες πολιτών: τους πολιτικοποιημένους ή τους στρατευμένους, που ασφαλώς ακούνε Φαραντούρη, Θεοδωράκη και Σαββόπουλο, τους απολιτίκ και αυτούς που ποτέ δεν πάνε κόντρα στην εκάστοτε εξουσία, εκείνους που μετέχουν μ’ έναν τρόπο στην εξουσία και τους λαϊκούς ανθρώπους. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Έχει μέλλον η δημοσιογραφία; Αποκλειστική συνέντευξη με τον Alan Rusbridger, πρώην διευθυντή της Guardian και ζωντανό θρύλο του Τύπου

Τόσοι πολλοί ανθρωπότυποι αναπαριστώνται στη σκηνή μόνο από δύο ηθοποιούς: τον Γιώργο Γλάστρα και τη Μαρία Κοσκινά, οι οποίοι χορεύουν, τραγουδάνε, μεταμφιέζονται διαρκώς για να υποδυθούν τον κάθε ρόλο, κάνουν τα πάντα και τα κάνουν απολαυστικά. Για να είμαστε ακριβείς, δεν παίζουν μόνο οι δυο τους. Συμπρωταγωνιστούν τα σκηνικά της Τίνας Τζόκα, τα κοστούμια της Βάνας Γιαννούλα, η κίνηση της Αλεξίας Μπεζίκη και η μουσική που επιμελήθηκε ο Γιάννης Καλαβριανός. 

Μόλις 70 λεπτά διαρκεί το «Κουμ κουάτ», αλλά σ’ αυτό το διάστημα εικονογραφείται με απόλυτη επιτυχία μια εποχή, οι κοινωνικές συμπεριφορές της, η αισθητική της, τα ήθη, τα έθιμα, τα πρέπει της. Μια παράσταση στην οποία ο θεατής γελάει αβίαστα, μια φάρσα με τη δομή ελληνικής ταινίας της εποχής -ή μήπως τα επεισόδια από τις αξέχαστες εκπομπές της Λούσιλ Μπολ;-, μια θεατρική πρόταση που δεν προτείνει κάτι βαθυστόχαστο: προτείνει να δούμε μιαν εποχή, σε αρκετούς γνώριμη ή έστω αναγνωρίσιμη, προτείνει να περάσουμε καλά, και σκιαγραφεί υπόγεια και υπαινιχτικά τους ανθρωπότυπους που ίσως διακρίνονται και σήμερα στην ελληνική κοινωνία. Τις συμπεριφορές που ίσως συνεχίζονται με άλλη μορφή και άλλη αισθητική. 

Αλλωστε δεν είναι πάντα απαραίτητο να θέλει κάτι να πει μια παράσταση. Μπορεί απλώς να είναι καλοσχεδιασμένη, καλοπαιγμένη, φρέσκια, ζωντανή, με χιούμορ και σωστά τοποθετημένη στην εποχή της. Οπως το «Κουμ κουάτ».