Το πρώτο μπαμ έγινε με το The Notebook. Εν έτει 2004 ο λαβύρινθος των γυναικείων φαντασιώσεων απέκτησε ένα νέο πουλέν, τον 24χρονο Καναδό με τα ξανθά μαλλιά και τα γαλάζια μάτια που διεκδικούσε την αγαπημένη του στέλνοντάς της καθημερινά γράμματα για ένα χρόνο. Στην πραγματικότητα, η ιστορία ξεκινά πολύ πριν όταν ο υπερκινητικός και θύμα bullying έφηβος Gosling γίνεται δεκτός στο παιδικό show Mickey Mouse Club, γίνεται κολλητός του Justin Timberlake και κερδίζει ρόλους σε τηλεοπτικές σειρές . Στα πρώτα του κινηματογραφικά βήματα συστήνεται ως παιδί του independent cinema (The Believer, Murder by Numbers) και συγκεντρώνει καλά σχόλια υπό την ευλογία του Sundance Film Festival. Μετά το Notebook, ένας μελαχρινός και μετριοπαθής Gosling υποδύεται τον ναρκομανή δάσκαλο Dan στο Half Nelson (2006) και κερδίζει υποψηφιότητα για Όσκαρ ενώ τον επόμενο χρόνο η ερμηνεία του στο επίσης σκοτεινό Lars and the Real Girl του χαρίζει υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα. Έχει αρχίσει να χτίζει μια αξιοπρεπή πορεία ως «σοβαρός ηθοποιός» με προοπτικές, αλλά η απώλεια της σέξυ εικόνας του απογοητεύει γρήγορα μεγάλο μέρους του γυναικείου κοινού του.
https://www.youtube.com/watch?v=ANbkNhU4VSY
Ώσπου έρχεται το Blue Valentine. Για τους περισσότερους η αποκάλυψη του υποκριτικού ταλέντου του, ένα story παρόμοιο με την πρόσφατη επάνοδο του Matthew McConaughey. Ο Gosling παίρνει κιλά, χάνει μαλλιά και αλλάζει τη χροιά της φωνής του, υποδυόμενος τον loser Dean και κερδίζοντας την εκτίμηση του αντρικού κοινού. Οι κριτικοί τον παραδέχονται, κατατάσσεται πλέον επίσημα στους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του,πράγμα που αποδεικνύει περίτρανα στις ερμηνείες που ακολουθούν: από το γυναικά Jacob στο Crazy, Stupid, Love και το φιλόδοξο πολιτευόμενο σύμβουλο του George Clooney στο The Ides of March στο λιγομίλητο οδηγό-φυγά του Drive και στον αμφιλεγόμενο αστυνομικό στο πλάι του Σον Πεν στο Gangster’s Squad. Κάπου εκεί, η δόση γίνεται υπερβολική. Ο Gosling είναι εξίσου καλός στο The Place Beyond the Pines και το ειδύλλιο με την Eva Mendez τον κρατά στο προσκήνιο. Λείπει όμως ο παράγοντας έκπληξη και τον αντικαθιστά αυτός της συνήθειας. Το βίαιο Only God Forgives απογοητεύει, το ίδιο και το σκηνοθετικό του ντεμπούτο Lost River. Το κοινό αγαπάει τον Ryan, αλλά έχει χορτάσει, θέλει διάλειμμα και νέο αίμα. Τον Benedict Cumberbatch, για παράδειγμα. Μέχρι να τον βαρεθεί και να ξαναγράφουμε γι’ αυτόν το ίδιο κείμενο.
