Mε όποιον έχω μιλήσει για σένα λέει τα καλύτερα λόγια για το χαρακτήρα και την δουλειά σου. Χαίρομαι πάρα πολύ γι’ αυτό. Να σε αγαπάνε οι άνθρωποι του χώρου σου είναι κάτι πολύ σημαντικό, γιατί πρόκειται για ένα ανταγωνιστικό επάγγελμα. Την αισθάνομαι έντονα πάντως την αγάπη. Δεν έχω κάτι να χωρίσω με κανέναν. Οι δημοσιογράφοι με βοηθάνε να παρουσιάσω τη δουλειά μου. Και οι ηθοποιοί είμαστε συνεργάτες, μαζί δουλεύουμε σ’ αυτό το ομαδικό άθλημα του θεάτρου, της υποκριτικής και του σινεμά και επειδή μου αρέσει να περνώ καλά στις δουλειές μου δεν έχω καμία όρεξη να τσακώνομαι. Ίσως γι’ αυτό να λένε ότι είμαι καλό παιδί. Το κάνω με απόλαυση και χαρά. Πάντως αν θέλω να τσακωθώ, θα τσακωθώ, δεν καταπιέζομαι.
Είσαι νάρκισσος; Ως γυναίκα ναι. Είναι στη φύση μας να είμαστε νάρκισσοι. Ως ηθοποιός αναγκάζεσαι να παρατηρείς πάρα πολύ τον εαυτό σου, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι γίνεσαι παραπάνω νάρκισσος από κάποιον άλλο.
Τα αρνητικά που γράφονται, τις λίγες φορές που γράφονται, για σένα τα διαβάζεις; Όλα τα διαβάζω. Είναι μέρος του παιχνιδιού η κριτική και τα αρνητικά σχόλια. Όταν ήμουν πιο μικρή επηρεαζόμουν. Τώρα όμως, όταν παίζω στο θέατρο ή σε μια ταινία, ξέρω πάρα πολύ καλά αν έχω κάνει καλά τη δουλειά μου ή όχι. Άρα το τι θα γραφτεί δε με αφορά. Το πως θα φανεί στο τρίτο μάτι, δε μπορώ να το ορίσω. Ότι ήταν να κάνω το έκανα, μόχθησα γι’ αυτό το πράγμα, δούλεψα σκληρά, ήμουν έντιμη απέναντι στον εαυτό μου, στον σκηνοθέτη, στους συνεργάτες και στο κοινό. Θα σου πω και κάτι ακόμα, το σκεφτόμουν αυτό για τους κριτικούς του θεάτρου και του κινηματογράφου. Το πώς κάνεις κριτική σε έναν ηθοποιό, είναι τελείως υποκειμενικό. Εδώ γνωρίζεις ένα άτομο που μπορεί να είναι εξαιρετικός στη δουλειά του αλλά δε σου αρέσει η φάτσα του. Άρα πως θα σου αρέσει και η δουλειά του; Πως γίνεται να γνωρίζουμε άτομα που μας τη σπάνε άμα τη εμφανίσει; Αυτό μπορεί να συμβεί με έναν ηθοποιό. Αυτό που έχω συνειδητοποιήσει με τους κριτικούς στην Ελλάδα είναι πως δεν κρίνουν για να βελτιώσουν αλλά κρίνουν με εμπάθεια. Αυτό το βλέπω σύμφωνα με αυτά που έχω διαβάσει όχι με αυτά που έχουν γραφτεί για μένα. Γνώρισα τον κριτικό θεάτρου της Guardian τον Μάικλ Μπίλινγκτον, διάβασα τις κριτικές του και είδα πως δεν είχαν καμία εμπάθεια. Αν κάτι δεν του άρεσε, το έγραφε με έναν τρόπο που κατά τη γνώμη του θα βελτίωνε τη δουλειά των συντελεστών της παράστασης. Έτσι κάνουν κριτική στο εξωτερικό, εδώ δεν καταλαβαίνω τι γίνεται. Δεν είναι όλοι έτσι αλλά σε μεγάλο βαθμό αυτό που γίνεται δεν είναι κριτική. Δε με νοιάζει πια γιατί ξέρω τι κάνω. Αν δεν είμαι καλή, το καταλαβαίνω άλλωστε από μόνη μου.
Πόσο εύκολο είναι να το καταλάβεις; Αυτή είναι η δουλειά μου. Αν δεν είμαι έντιμη απέναντι στον εαυτό μου τότε κάνω λάθος επάγγελμα. Τότε βαυκαλίζομαι, ακκίζομαι και είμαι μόνη μου. Ξέρω πάρα πολύ καλά πότε αυτό που κάνω πάει προς το καλό ή όχι.
Ποιες καταστάσεις απαξιώνεις στη ζωή σου; Δε μπορώ τους παράλογους ανθρώπους, όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας είναι τρέλα και προσπαθώ να μην τρελαθώ κι εγώ. Η Ελλάδα χρόνια βρίσκεται σε παραλογισμό, δεν είναι κάτι καινούριο. Αυτό που με τρομάζει είναι πως φοβάμαι να πω ότι είμαι Ελληνίδα. Γιατί έχουμε μπερδέψει τον πατριωτισμό, δεν ξέρουμε τι είναι πατριωτισμός. Έχουμε χάσει τις παραδόσεις μας. Εδώ δεν έχουμε ΕΡΤ, δεν υπάρχει εθνικό κανάλι. Εμένα αυτά με τρομάζουν. Φοβάμαι να πω “είμαι Ελληνίδα”.
Θα έφευγες σε συνέχεια όλων αυτών; Όχι δε θα με ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Το να εγκαταλείψω τα όπλα δε με ενδιαφέρει καθόλου. Εγώ θεωρώ ότι μέσω της τέχνης παλεύουμε να καλυτερέψουμε κάτι στον πολιτισμό. Αν φύγω θα είναι σαν να σηκώνω τα χέρια ψηλά και να λέω ότι δε με νοιάζει τίποτα.
Ναι αλλά και το Υπουργείο Πολιτισμού δε βοηθά το σινεμά όπως το έκανε παλιότερα. Όλες οι ταινίες που γίνονται πλέον είναι low budget. Δε μπορούμε να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια επειδή η πολιτεία δεν υποστηρίζει τις τέχνες. Είμαι πάρα πολύ νέα και αρνούμαι να ρουφηχτώ από αυτή την κατάσταση. Όποιος θέλει να κλαίγεται, ας κλαίγεται. Το πένθος τελείωσε, πάμε παρακάτω. Δε θα μου κόψουν τα φτερά επειδή δεν υπάρχουν πόροι. Τρόπο θα βρούμε. Στο θέατρο έρχεται κόσμος στις παραστάσεις που δίνουμε. Πέρσι ήρθαν 13.000 άτομα στην Ευριδίκη, σε ένα έργο άγνωστο και που ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Έχω έρωτα με το επάγγελμα μου, δε θα αφήσω κανέναν να μου το χαλάσει αυτό το πράγμα.
Αυτή είναι η δουλειά μου. Αν δεν είμαι έντιμη απέναντι στον εαυτό μου τότε κάνω λάθος επάγγελμα. Τότε βαυκαλίζομαι, ακκίζομαι και είμαι μόνη μου. Ξέρω πάρα πολύ καλά πότε αυτό που κάνω πάει προς το καλό ή όχι.
Πόσο περίεργος είναι ο ρόλος της Άννας στο September; Περίεργη είναι η απελπισία της Άννας και πού αυτό την οδηγεί. Συναντάμε την Άννα σε μια ακραία κατάσταση της ζωής της. Είναι μια μοναχική κοπέλα που ζει με το σκύλο της, δεν είναι ιδιαίτερα κοινωνική, περνάει δύσκολα. Όταν χάνει το σκύλο της παλινδρομεί και κάνει σαν παιδί, παρακολουθεί έντονα αυτούς τους ανθρώπους. Ερωτεύεται τη θαλπωρή, τη ζεστασιά αυτής της οικογένειας και την έχει τόσο ανάγκη που κάνει ακραίες πράξεις.
Ποια είναι η διαδικασία από τη στιγμή που παίρνεις ένα ρόλο; Πως τον δουλεύεις; Αρχίζω από τον εαυτό μου γιατί εγώ είμαι ο ρόλος. Βρίσκω προσωπικά αντικρίσματα και ουσιαστικά δεν ταυτίζομαι. Λίγη ταύτιση υπάρχει κατά την διάρκεια των προβών αλλά αν έχεις να παίξεις μια παράσταση 150 φορές και ταυτιστείς με το ρόλο θα πάθεις κάτι. Είναι ένα επάγγελμα η υποκριτική. Σταδιακά μαθαίνεις να παίζεις την παράσταση και να μην ταυτίζεσαι.
Γιατί ο Σεπτέμβρης σου βγάζει θλίψη; Μάλλον γιατί έχει τελειώσει το όμορφο καλοκαίρι, που έχεις ξεκουραστεί, έχεις αλλάξει παραστάσεις, έχεις κάνει διακοπές και μπαίνεις ξανά στο φθινόπωρο και στο χειμώνα. Ο Σεπτέμβρης συνήθως με βρίσκει να αποχαιρετώ κάτι και να μπαίνω σε μια καινούρια φάση της ζωής μου κι αυτό το ενδιάμεσο έχει μια θλίψη. Αλλάζει ο καιρός, από τον ήλιο πάμε στη συννεφιά. Έχει μια θλίψη για αυτά που έφυγαν και μια λαχτάρα για αυτά που θα έρθουν. Μια περίεργη αδημονία.
Ποιο όνειρο δεν έχεις εκπληρώσει ακόμα; Δεν έχω κάνει ένα παιδί. Δεν έτυχε, είχα άλλες προτεραιότητες. Γυναίκα είμαι, είναι και λίγο θέμα βιολογικό. Αν είναι να έρθει, θα έρθει όμως. Αν κάνω, ιδανικά θα ήθελα να μη δουλέψω για τρία χρόνια.
Δουλεύεις πολύ; Συνέχεια. Όλο το χρόνο. Φέτος έκανα μόνο δέκα μέρες διακοπές. Μου φάνηκαν ελάχιστες. Ωστόσο και στο επάγγελμα μου υπάρχει το θέμα του βιοπορισμού. Αν δεν δουλέψω δε θα έχω να πληρώσω το νοίκι μου. Είναι τόσο απλό. Οι διακοπές είναι πολυτέλεια. Όποιος μου λέει ότι θα πάει διακοπές του λέω ότι έχει λεφτά.
Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη; Η ελευθερία.
Η Κόρα Καρβούνη πρωταγωνιστεί στο September της Πέννυς Παναγιωτοπούλου που βρίσκεται στις κινηματογραφικές αίθουσες από την Odeon και στις 17/10 ξεκινά τις παραστάσεις στην Ευριδίκη της Σάρα Ρουλ, στο θέατρο Πορεία σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου.
