Kong: Skull Island / Κονγκ: Η Νήσος του Κρανίου (2/5)
Περιπέτεια φαντασίας σε σκηνοθεσία Jordan Vogt-Roberts και σενάριο των Dan Gilroy, Max Borenstein και Derek Connolly, με τους Tom Hiddleston, Samuel L. Jackson, Brie Larson κ.ά., διάρκειας 120 λεπτών, σε διανομή της Tanweer
Μια ομάδα στρατιωτών κι επιστημόνων καταφθάνουν σε ανεξερεύνητο νησί κι ανακαλύπτουν το μέρος όπου «ο Θεός ξέχασε να ολοκληρώσει την Δημιουργία». Κι αυτό το λένε οι επιστήμονες της παρέας. Κατάλαβες…
https://www.youtube.com/watch?v=VH8k9MNrgGM
Ο King Kong, αυτό το θαύμα των θαυμάτων, ο υπερμεγέθης γορίλας που ξεπερνά ουρανοξύστες σε ύψος και πετρελαιοφόρα σε βάρος, ένα τίναγμα της παλάμης του να κάνει κατά λάθος, και μπορεί να κατεβάσει απ’ τον ουρανό μια χούφτα από ελικόπτερα και αεροπλάνα. Και πάλι όμως, αυτό το κτήνος που ο Θεός αμέλησε να συρρικνώσει, που μ’ ένα του δάχτυλο μπορεί ολόκληρη στρατιά να ισοπεδώσει, ακόμα κι έτσι έχει άγγιγμα πιο ελαφρύ από των σεναριογράφων ετούτης εδώ τις θορυβώδους παρέλασης ψηφιακών εφέ, που ως πανάκριβη μπιμουβιά με τέρατα, μια χαρά κάνει τη δουλειά της να πουλήσει μάχες και εκρήξεις, οι οποίες με τη σειρά τους θα μπορούσαν να κρεμάσουνε σαγόνια αν ακολουθούσαν στοιχειωδώς έστω τους κανόνες της λογικής, αντί να εξαρτιόνται τόσο απελπισμένα απ’ την καλή πρόθεση του θεατή να συγχωρέσει τις αστρονομικών απιθανοτήτων συμπτώσεις τους. Στη δραματουργία όμως –σ’ ό,τι δεν είναι ψηφιακό δηλαδή-, απλώς παίρνει όλα όσα είχε κατορθώσει το Godzilla του Gareth Edwards πριν από λίγα χρόνια, και τα θάβει κάτω απ’ την υπερτεράστια σβουνιά του ψηφιακού υπεργορίλα του.
Η σύνδεση του Kong με τον πρόσφατο Godzilla δεν είναι ακριβώς προφανής σ’ αυτήν την μεγάλη ευκαιρία του Jordan Vogt-Roberts να κάνει το πέρασμά του στις μεγάλες χολιγουντιανές λίγκες (αν και γίνεται αρκετά σαφής στο post-credits sequence που, αφού θα ‘χεις φάει δυο ώρες με τον Kong, καλό είναι να κάτσεις να το δεις), η σύγκριση όμως είναι παραπάνω από απαραίτητη, αφού τα δυο αναβιωμένα κινηματογραφικά τέρατα της δεκαετίας του ‘30, ετοιμάζονται για την απόλυτη μεταξύ τους σύγκρουση σε μια διετία από τώρα. Όποιος λοιπόν είχε δει τον Godzilla πριν από δυο χρόνια που ξαναζωντάνεψε στις αίθουσες, κι εκτίμησε τον ήρεμο, μεθοδικό ρυθμό του, την υπομονή με την οποία καθυστερούσε την αποκάλυψη του τέρατος, και κυρίως τη νηφαλιότητα με την οποία αντιμετώπιζε τους χαρακτήρες του, πιθανότατα θα χρειαστεί να ανατρέξει σε κάνα trailer για να θυμηθεί ποιος ήταν ακριβώς ο κεντρικός του χαρακτήρας. Κι αυτό δικαίως, γιατί ο Godzilla του Gareth Edwards ήταν ανθρωποκεντρικός καθότι εξίσου δράμα και φαντασία, σε αντίθεση με τον φετινό King Kong που είναι εντελώς ηρωοκεντρικός, γιατί ποντάρει αποκλειστικά στην περιπέτεια.
Διαφορά ειδοποιός στην κυριολεξία (αφού τοποθετεί τις δυο ταινίες σε διαφορετικά κινηματογραφικά είδη), η επιλογή της παραγωγής να προσεγγίσει το Kong: Skull Island ως creature feature με αρκετά λεφτά κι αρκετό δημιουργικό ταλέντο, ώστε να γεμίσει ένα ολόκληρο νησί με τρομερά ζωάκια αποστομωτικής εικαστικής λεπτομέρειας, ακρίβειας, και φαντασίας αρκετής ώστε να ανακαλούν μνήμες απ’ τις δημιουργίες του Ray Harryhausen κατά καιρούς, είναι ενδεικτική μάλλον και του δρόμου που θα ακολουθήσει το υπόλοιπο franchise, με υπόνοιες για ταινίες με Mothra, Ghidorah, κι ένα σωρό άλλα τερατάκια της σειράς της Legendary. Για όλα όμως τα φαντασμαγορικά εφέ (που κλείνουν δικαιωματικά ραντεβού με τον θείο Όσκαρ σ’ έναν χρόνο από τώρα) και μια χούφτα πλάνα εμβληματικής ποιότητας προορισμένης για τα κινηματογραφικά χρονικά, είναι ασύλληπτης προχειρότητας η ακατάσχετη μπουρδολογία κι η λυγμόλαλη πομπωδία που προσπαθεί να περάσει για δραματουργία και στήσιμο χαρακτήρων η σεναριογραφική ομάδα (με ηγέτη της τον συνήθη ύποπτο αρπακόλικης φανφάρας τελευταία, Danny Gillroy), και με την οποία περιβάλλει το νησί του Kong η αφήγηση, σαν μια αδιαπέραστη κι ασίγαστη προαιώνια καταιγίδα. Γι’ αυτό, βεβαίως βεβαίως, σε αντίθεση με τον Godzilla, ο Jordan Vogt-Roberts σου αποκαλύπτει τον γορίλα του ολόκληρο κι από νωρίς, να ξέρεις τουλάχιστον το λόγο για τον οποίο κάθεσαι και περιμένεις κι υπομένεις και ανέχεσαι όλα αυτά που πρέπει να ανεχτείς μέχρι να τον ξαναθαυμάσεις.
Park (3/5)
Κοινωνικό δράμα βραβευμένο με το New Directors Award στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν και το βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας (εξ ημ) στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, και υποψήφια για 6 βραβεία Ίρις, σε σκηνοθεσία και σενάριο της Σοφίας Εξάρχου, με τους Δημήτρη Κίτσο, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Ενούκι Γκβενετάτζε κ.ά., διάρκειας 100 λεπτών, σε διανομή της NEO Films
Δέκα χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς του 2004, μια παρέα από αγρίμια αλητεύουν καθημερινά στις εγκαταλελειμμένες εγκαταστάσεις του παρηκμασμένου αθηναϊκού ονείρου, και γεμίζουν τον άπλετο κενό τους χρόνο με βίαιες εκδοχές ολυμπιακών αθλημάτων. Ανάμεσά τους όμως, ένα ρομάντζο ανθίζει.
https://www.youtube.com/watch?v=p6AAZeKHcw8
Πλήρης φιλοδοξιών σε θεματικές και προσεγγίσεις, η Σοφία Εξάρχου υπογράφει ένα απαιτητικό και ριψοκίνδυνο (τόσο για την ίδια όσο και για τους θεατές) σκηνοθετικό ντεμπούτο, παρακολουθώντας με άγριο ρεαλισμό το ιδιαίτερα σκληρό ταξίδι της ενηλικίωσής των δυο ηρώων της, από μια απελπιστική κατάσταση σε μία άλλη: Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που αποφασίζουν να τα εγκαταλήψουν το αποτυχημένο πείραμα με το οποίο τους κληροδότησαν οι άφαντοι γονείς τους και να ταξιδέψουν προς τον Νότο, εκεί που αχανείς τουριστικές μονάδες απλώνουν την τεχνητή φιλοξενία τους στις πιο όμορφες από τις φυσικές ομορφιές της Αττικής, που μοιάζουν να έχουν μετατραπεί σε τόποι άγνωστοι, απρόσιτοι για τους κάποτε αυτόχθονες επισκέπτες τους.
Δυο αποξενωμένοι χαρακτήρες που μέσα στον τόπο τους νιώθουνε τέλεια ξένοι, οι ήρωες της Εξάρχου ψάχνουν τα πατήματά τους σε μια εκδοχή της πραγματικότητας ξεκάθαρα δυστοπική, όμως κι ανησυχητικά όμοια μ’ αυτήν που (κάνουμε ότι δεν) βλέπουμε γύρω μας. Μια πραγματικότητα που καλλιεργεί πολλαπλών μορφών ανάγκες απόδρασης, για να εκμεταλλευτεί με πολλαπλούς τρόπους το ταξίδι των απελπισμένων, επιτείνοντας στο διηνεκές της ματαιότητας, το θεμελιώδες υπαρξιακό ζητούμενο του ανθρώπου να βρει τη θέση του στον κόσμο. Θυμίζοντας Κωνσταντίνο Γιάνναρη στα δυνατά του (σαν ένα επικαιροποιημένο Από την Άκρη της Πόλης, στο οποίο οι Έλληνες είναι οι ίδιοι μετανάστες στον τόπο τους), η Εξάρχου τινάζει από πάνω της τις αισθητικές αναφορές του Weird Wave, παρουσιάζοντας ένα ίσως πιο επιθετικό και άναρχο βλέμμα απ’ όσο είναι προετοιμασμένοι οι περισσότεροι από τους θεατές να παρακολουθήσουν, προσφέρει όμως μια πραγματικά στοιχειωτική κινηματογραφική εμπειρία, τις θεματικές και τις εικόνες της οποίας, δύσκολα αφήνεις πίσω σου στην αίθουσα μετά την προβολή.
https://www.youtube.com/watch?v=RnjADr1y3y4
20th Century Women / Καταπληκτικές Γυναίκες (2,5/5)
Χωρισμένη μάνα σηκώνει τα χέρια ψηλά με την ανατροφή του έφηβου γιου της, κι αναθέτει το μεγάλωμά του εξ ημισίας στις δυο πιο παρούσες γυναίκες στη ζωή του (τη συμμαθήτρια με την οποία είναι μάταια ερωτευμένος και την φαντασιόπληκτη συγκάτοικο που παρακολουθεί σαστισμένος), σε μια πλήρη νοσταλγίας και ρετρό αισθητικής, κατά τι αποπροσανατολισμένη κι αλλοπρόσαλη, όμως αλλόκοτη όσο κι η ίδια η ζωή ιστορία ενηλικίωσης, που αν δεν είχε την αριστοτεχνική εμφάνιση της Annette Bening να της δίνει δραματουργικό κέντρο βάρους, θα κατέληγε στη στοίβα με τα αξιοπερίεργα, αν όχι τα αζήτητα. Δραματική κομεντί υποψήφια για Όσκαρ Πρωτότυπου σεναρίου, σε σκηνοθεσία και σενάριο του Mike Mills, με τους Annette Bening, Elle Fanning, Greta Gerwig και Lucas Jade Zumann, διάρκειας 119 λεπτών, σε διανομή της Feelgood Entertainment.
Επίσης στις αίθουσες:
Tschick / Βερολίνο, Αντίο
Ντουέτο ατίθασων πιτσιρικάδων κλέβουν αμάξι και ξαμολιόνται για ένα ταξίδι που πιθανότατα θα τους αλλάξει τη ζωή, αλλά μπορεί και όχι. Αλλά μάλλον ναι. Δραματική κομεντί σε σκηνοθεσία Fatih Akin και σενάριο του ιδίου και των Lars Hubrich και Hark Bohm (απ’ τη νουβέλα του Wolfgang Herrndorf), με τους Tristan Göbel, Aniya Wendel, Justina Humpf κ.ά., διάρκειας 93 λεπτών, σε διανομή των Rosebud και Seven Films.
The Eavesdropper (La Mechanique de l’ Ombre) / Η Συνομωσία της Σκιάς
Άνεργος που αναλαμβάνει να απομαγνητοφωνήσει υποκλεμμένα τηλεφωνήματα, δεν πιστεύει τι ακούν τα αυτιά του. Πολιτικό θρίλερ σε σκηνοθεσία Thomas Kruithof και σενάριο του ιδίου και του Yann Gozlan, με τους François Cluzet, Denis Podalydès και Sami Bouajila, διάρκειας 98 λεπτών, σε διανομή της Odeon.
Ουτοπία / Utopia: An Adult’s Fairytale
Απολυμένος υπάλληλος τραπέζης βρίσκει την ευκαιρία να πάρει το αίμα του πίσω απ’ τον σατράπη που είχε γι’ αφεντικό, όταν ένας μυσηριώδης οδοιπόρος του προσφέρει τη δυνατότητα να αλλάξει τον κόσμο, στην πρώτη βουβή (για κάποιο λόγο) ταινία που γυρίζεται στην Ελλάδα εδώ και 80 χρόνια. Σατιρικό δράμα σε σκηνοθεσία και σενάριο Νίκου Κουρού, με τους Νίκος Κουρού, Πίστη Κρυσταλλίδου, Γιώργος Κοντορίκος κ.ά., διάρκειας 78 λεπτών, σε διανομή New Star
