Ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας, έχει διαδραματιστεί μπροστά από μια οθόνη. Άλλες μικρότερες, άλλες μεγαλύτερες, οι οθόνες τρυπώνουν στο σαλόνι, στην κρεβατοκάμαρα, προσπαθούν να πιάσουν σήμα στο ράφι της κουζίνας, μπροστά από μπανιέρες, στο λεωφορείο, στο τραίνο, στο αεροπλάνο πριν την απογείωση και αμέσως μετά την προσγείωση, στα καφέ, στο cinema, ενοχλητικά στο θέατρο, πριν το σεξ, μετά το σεξ, καμιά φορά και κατά τη διάρκεια. Οθόνες που παραμιλάνε παραμορφωμένες αλήθειες, που σε μπουκώνουν στο ψέμα και στην ανοησία χωρίς αντίλογο, που σε ειρωνεύονται λέγοντας σου «αν δεν σ’ αρέσει άλλαξε κανάλι ή κλείσε με», οθόνες που φορτίζουν απ’ την ενέργεια μας, που απολαμβάνουν την κυριαρχία τους πάνω στην αμηχανία μας.
Έχεις φανταστεί όμως ποτέ, πώς θα ήταν μια οθόνη που θα μιλούσε για όσα στα αλήθεια μας συμβαίνουν όταν περπατάμε στην καθημερινότητα μας; Να έλεγε δηλαδή ότι οι άνθρωποι ματώνουν τα κεφάλια τους σε πεζοδρόμια επειδή σε κάποιον δεν άρεσε το περπάτημα τους, τα ρούχα, τα κραγιόν τους, να έλεγε πως θηλυκότητες βασανίζονται σε διαμερίσματα-κελιά και κάποιες φορές πεθαίνουν, να έλεγε για τη χλεύη, την απόρριψη, και την αποστροφή που βιώνουν οι όχι «κανονικοί» για κάποιους, άνθρωποι. Και όλα αυτά, να τα έλεγε χωρίς «ναι μεν αλλά», χωρίς ρομαντικοποίηση της βίας και του φασισμού, δίνοντας την ευκαιρία να μιλήσουν τα υποκείμενα που υποφέρουν.
Το πιθανότερο είναι να το έχεις σκεφτεί την ώρα ακριβώς που ξέρεις καλά πως δεν πρόκειται ποτέ κάτι τέτοιο να συμβεί. Οι άνθρωποι όμως πάντα βρίσκουν τρόπο ακόμη και αν τερματίζουν τη κούρσα γεμάτοι γρατζουνιές, φόβο και δάκρυα. Έτσι λοιπόν, το Κivotos Channel εκπέμπει από το YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση, προσπαθώντας να διασώσει ό,τι μπορεί να υπάρξει από έναν πλανήτη που βίωσε την υγειονομική καταστροφή προσθετικά στον ήδη ξενοφοβικό, ομοφοβικό, τρανσφοβικό, μισογυνικό και κατάφωρα εθνοκεντρικό πολωμένο κόσμο. Κίνημα #MeToo και η μετουσίωση της ευαλωτότητας σε πολιτική δράση, προσωπικές ιστορίες που μετουσιώνονται σε πολιτικά αιτήματα και τελικά ποιες/-α/-ους αφορούν αυτές οι διεκδικήσεις;
Από το 2019, επτά ευρωπαϊκοί πολιτιστικοί οργανισμοί (φεστιβάλ, ιδιωτικοί και δημόσιοι οργανισμοί από το πεδίο των παραστατικών τεχνών) δημιούργησαν το δίκτυο Moving Borders σε συγχρηματοδότηση από το πρόγραμμα Δημιουργική Ευρώπη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε αυτό το πλαίσιο συνεργάζονται με το βρετανικό σύνολο Quarantine. Σκοπός των οργανισμών του δικτύου είναι να δημιουργήσουν καλλιτεχνικά πρότζεκτ που θα αμφισβητήσουν και να επανακαθορίσουν τα περιφερειακά, κοινωνικά και πολιτιστικά όρια και ορατά και αόρατα σύνορα, προτείνοντας διαφορετικές τοπικές εκδοχές του ίδιου συμμετοχικού πρότζεκτ στον δημόσιο χώρο, είτε πρόκειται για τον χώρο της πόλης, είτε του διαδικτύου.
Το Kivotos Channel, έχει δελτία ειδήσεων, μεταμεσονύκτιες εκπομπές, εκπομπές, τηλεοπτικά show, χορό και τραγούδι, έχει όλα όσα χρειαζόμαστε για να γίνουμε ορατές/α/οι σε έναν κόσμο που αυθαιρετεί διαρκώς στις ζωές μας, κάνοντας κοπτοραπτική στα θέλω και στις ανάγκες μας.
Το έργο δημιουργήθηκε συλλογικά κατά τη διάρκεια ενός δίμηνου εντατικού εργαστηρίου. Η επιμελητική ομάδα και η δημιουργική κοινότητα ανέπτυξαν από κοινού το περιεχόμενο και την αισθητική, με τέτοιον τρόπο ώστε το υλικό να αποτελεί πνευματικό συν-δημιούργημα όλων.
Το «κανάλι» αυτό, όπως καταλαβαίνεις δεν άργησε να γίνει δέκτης ακροδεξιών, φασιστικών παραληρημάτων, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση σε όσους αναλώθηκαν σε μισάνθρωπα σχόλια, ότι μας νοιάζει. Η γελοιότητα που δεν αναιρεί την επικινδυνότητα όσων με λύσσα εκφράζονται κάτω από το βίντεο, επιβεβαιώνει άμεσα και με τον καλύτερο τρόπο, την αναγκαιότητα του έργου αυτού. Τους ενοχλεί το ξεβαμμένο απ’ τα δάκρυα μακιγιάζ μας, αλλά δεν δίνουν δεκάρα για το ξύλο που τρώμε επειδή μεγαλώνουμε έξω απ’ τα καλούπια τους, τους ενοχλεί να βρίζουμε την αστυνομία αλλά δεν λένε τίποτα όταν αυτή ασελγεί αναίτια πάνω μας. Η υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας είναι φανερά κρυμμένη σε κάθε ένα από τα σχόλια του βίντεο, κάνοντας ξεκάθαρο ότι ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς.
Οι Ηλίας Αδάμ και Εύα Γιαννακοπούλου, εμπνευστές του νέου «καναλιού», θα πρέπει να νιώθουν πολύ καλά με το έργο τους, περήφανοι που ένα κανάλι λέει επιτέλους όσα χρειάζεται ο κόσμος να ακούσει. Την αλήθεια
