Την περασμένη Πέμπτη όλοι οι συντελεστές της σειράς συγκεντρώθηκαν για την καθιερωμένη συνέντευξη τύπου που διοργανώνεται πριν από την έναρξη κάθε νέας σεζόν. Τα χαμόγελα, τα ποζαρίσματα, η σούπερ αυτοπεποίθηση και τα αστειάκια, κόπηκαν απότομα όταν ένας δημοσιογράφος ρώτησε την ολίγον γεματούλα σεναριογράφο και πρωταγωνίστρια γιατί επιλέγει να προβάλει συχνά τον εαυτό της γυμνό σε πολλές σκηνές που δεν απαιτούν γυμνό. Πιο συγκεκριμένα, η απορία του είχε να κάνει με το γεγονός ότι –κατά τη γνώμη του- το σώμα της Lena Dunham δεν προκαλεί λαγνεία στους τηλεθεατές όπως αυτά των πρωταγωνιστών άλλων σειρών του καναλιού.
Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη. Η Lena προσπάθησε να εξηγήσει τον ρεαλισμό της σειράς, τονίζοντας ότι αν ο δημοσιογράφος έχει πρόβλημα με αυτό δεν είναι υποχρεωμένος να την παρακολουθεί, ένας από τους παραγωγούς εξοργίστηκε και του είπε ότι η ερώτησή του είναι προσβλητική, μια άλλη παραγωγός, κοκκίνισε, πρασίνισε και του είπε ότι την αρρωσταίνει το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να ρωτάει μια γυναίκα κάτι τέτοιο και όπως ήταν αναμενόμενο τα χαμόγελα κόπηκαν και τη θέση τους πήραν οι ψίθυροι, οι συνοφρυωμένες γκριμάτσες και τα τινάγματα μαλλιών στον αέρα. Όχι πως δεν ήταν ήδη συνηθισμένοι όλοι τους σε τέτοιου είδους επιθέσεις. Από τα πρώτα κιόλας επεισόδια, η 27χρονη πρωταγωνίστρια είχε αναγκαστεί να αντιμετωπίσει πολλά ανάλογα σχόλια για την ακομπλεξάριστη προβολή της λίγο πλαδαρής, τροφαντής και –προφανώς- καθόλου ανορεξικής φιγούρας της, απαντώντας πάντα με τον ίδιο χαρακτηριστικό τρόπο «Έτσι είμαι και σε όποιον αρέσει και θα συνεχίζω να μην ντρέπομαι για τη γύμνια μου μέχρι να φτάσω 90 χρονών».
Στην πραγματικότητα πάντως η μεγάλη επιτυχία της σειράς δεν έγκειται στις προκλητικές εμφανίσεις και δηλώσεις της Lena αλλά στον ωμό ρεαλισμό της γενικότερα. Ενώ είναι γυρισμένη στη Νέα Υόρκη, ακολουθεί τις ζωές τεσσάρων νέων κοριτσιών κοντά στα 30 και των αγοριών που εμπλέκονται σε αυτές, έχει χιούμορ, ψαγμένη μουσική και ιδιόμορφους ήρωες, δεν θυμίζει σε τίποτα το «Sex & the City», πολύ απλά γιατί δεν προβάλλει το ιδανικό ουτοπικό σενάριο μιας γκλαμουράτης ζωής αλλά τα αμέτρητα προβλήματα μιας εκνευριστικής και ταυτόχρονα τόσο αλλοπρόσαλλα ενδιαφέρουσας καθημερινότητας. Δεν θα γελάσουμε επειδή η Σάρλοτ είδε το αιδοίο της στον καθρέπτη και ένιωσε ότι ανακαλύπτει την Ντίσνεϋλαντ αλλά θα νιώσουμε συμπόνοια για την Χάνα που ο ψυχαναγκασμός της την ανάγκασε να δημιουργήσει ρήξη τυμπάνου στο αυτί της από έντονη χρήση της μπατονέτας.
Τα κορίτσια του «Girls» δεν κέρδισαν το στοίχημα χάρη στον ψεύτικο εντυπωσιασμό και τις φιοριτούρες και αυτό στην πραγματικότητα τις κάνει πιο πλούσιες από τα κορίτσια του Upper East Side.
Δεν θα αγχωθούμε επειδή η Κάρι δεν έχει λεφτά να αγοράσει ένα ακόμη ζευγάρι Μανόλο αλλά ίσως κλάψουμε λίγο όταν σκεφτούμε πώς στο τέλος του μήνα παίζει να μην έχουμε λεφτά να πληρώσουμε το νοίκι μας όπως ακριβώς συμβαίνει στη Χάνα που δεν μπορεί να βρει μια σταθερή δουλειά. Το «Girls» αγγίζει εκείνη την πλευρά της πόλης που κρύβεται πίσω από τα έντονα φώτα και τις αστραφτερές βιτρίνες του Μανχάταν. Δεν είναι γκρίζα εκείνη η πλευρά, είναι όμως πιο αληθινή και κατά συνέπεια πιο δύσκολη για το στομάχι μας γιατί μας θυμίζει όλα αυτά που οι περισσότεροι αντιμετωπίζουμε καθημερινά είτε ζούμε στο Μπρούκλιν είτε στην Κυψέλη. Για την ακρίβεια έχει περισσότερα χρώματα εκεί, απλώς δεν διαθέτει εκτυφλωτικούς προβολείς οι οποίοι κρύβουν οτιδήποτε δεν αντέχει ο καθένας μας να δει.
Νευρώσεις, άγχη, δυσλειτουργικοί γκόμενοι, συμπλέγματα, ποτό, ναρκωτικά, kinky σεξ, εκτρώσεις, ασταμάτητη πολυλογία, ακραίες αντιδράσεις, πόνος, κλάμα, καυγάδες, όλα είναι μέσα αλλά με έναν τρόπο τόσο αληθοφανή που κάνει πολλούς από εμάς να νιώθουμε σαν κεντρικοί ήρωες της σειράς και όχι σαν θεατές ενός έργου που μας θυμίζει λίγα μόνο περιστατικά της δικής μας ζωής. Η επιλογή των ηθοποιών και των χαρακτήρων δεν είναι τυχαία και δεν βασίζεται στη λάμψη και τη φωτογένειά τους αλλά στη γοητευτική ιδιομορφία των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους, εξωτερικών και εσωτερικών. Ο on & off γκόμενος της Χάνα, ο ασχημούλης Άνταμ, πηδάει καταπληκτικά, αδυνατεί όμως να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του σε τέτοιο σημείο, που κανείς δεν ξέρει αν πρέπει να κλειστεί στο ψυχιατρείο ή απλώς να αντιμετωπιστεί σαν ένα μικρό παιδί που θέλει αγάπη, στοργή και προδέρμ.
Από τα πρώτα κιόλας επεισόδια, η 27χρονη πρωταγωνίστρια είχε αναγκαστεί να αντιμετωπίσει πολλά ανάλογα σχόλια για την ακομπλεξάριστη προβολή της λίγο πλαδαρής, τροφαντής και καθόλου ανορεξικής φιγούρας της.
Ευτυχώς η Χάνα έχει την υπομονή να το ανακαλύψει. Άλλες στη θέση της παίζει και να είχαν οργανώσει ήδη το τέλειο έγκλημα. Τα υπόλοιπα κορίτσια έχουν κι αυτά τις παραξενιές τους. Η Τζέσα με τη μόνιμη θλίψη στο βλέμμα και τη νεραϊδίσια ομορφιά, ψάχνει την αγάπη σε άντρες που –θεωρητικά- μπορούν να αναλάβουν όχι μόνο τους ρόλους του εραστή και του συντρόφου αλλά και του πατέρα. Η Μάρνι είναι λίγο σκύλα και πιθανότατα η πιο συμπλεγματική απ’ όλες αφού έχει πέσει στην παγίδα της γνωστής θεωρίας «Είμαι η πιο όμορφη άρα μπορώ να έχω τα πάντα και να μου συγχωρούνται τα πάντα γιατί το αξίζω» και αδυνατεί να κατανοήσει γιατί αυτή η θεωρία τελικά δεν λειτουργεί στην –δική της- πράξη. Η Σοζάνα είναι η παρθένα της σειράς, μιλάει ακατάπαυστα και έχει τις πιο αφελείς απορίες, καταφέρνει όμως αυτό να το κάνει τρομερά χαριτωμένα και να κερδίζει τον θεατή όλο και πιο πολύ σε κάθε επεισόδιο. Τα υπόλοιπα αγόρια, επίσης δεν βρίσκονται εκεί για την ομορφιά τους και την υψηλή τηλεθέαση, αλλά επειδή θα μπορούσαν να μας κάνουν να ορκιστούμε ότι κάπου τους έχουμε ξαναδεί ή ξανακούσει.
Τα κορίτσια του «Girls» δεν κέρδισαν το στοίχημα χάρη στον ψεύτικο εντυπωσιασμό και τις φιοριτούρες και αυτό στην πραγματικότητα τις κάνει πιο πλούσιες από τα κορίτσια του Upper East Side. Μπορεί όχι απαραίτητα σε δολάρια –ακόμη- σίγουρα όμως έχουν περισσότερους λόγους να νιώθουν δικαιωμένες σε έναν κόσμο όπου η ματαιοδοξία και οι υπερφίαλες, κενές προσωπικότητες, πρωταγωνιστούν καθημερινά στον παραπλανητικό, ψεύτικο χορό της σόουμπιζ και των σόσιαλ μίντια. Well done girls!
