Αλλιώς το είχαμε ονειρευτεί το pause, έτσι δεν είναι; Όλες εκείνες τις φορές που πηγμένοι και πηγμένες είχαμε ευχηθεί να έρθει ένα κάποιο sabbatical κι, εκτός των άλλων, να μπορέσουμε να χαμηλώσουμε εκείνη την στοίβα με τα βιβλία που μεγαλώνει, να αποφασίσουμε ποια θα είναι η τύχη εκείνων των CDs που εξορίστηκαν από χρόνο και βινίλια σε αποθηκες, και, φυσικά, να δούμε εκείνες τις SOS σειρές με τις πολλές σεζόν που θέλουν δέσμευση μεγαλύτερη κι από απαιτητική σχέση. Το διάλειμμα ήρθε, σε αντάλλαγμα η ζωή μπήκε σε μερική αναστολή. Η καραντίνα είναι η νέα καθημερινότητα κι όσο προχωρά υποκύπτουμε στο νέο, απολύτως επιπόλαιο, FOMO. Τον «φόβο ότι δε θα καταφέρουμε να καταναλώσουμε όλο αυτο το πολιτιστικό περιεχόμενο που όλο και πιο πολύ, όλο και πιο δωρεάν, μας προσφέρεται καθημερινά». Φυσικά, και δεν θα τα καταφέρουμε. Άρα, είναι η κατάλληλη στιγμή για εκκίνηση μιας σειράς-πρότζεκτ, ενός από αυτά τα αουτσάιντερ της κατηγορίας «θα δω κάποτε» που ξέρετε ότι δε θα βλέπατε ποτέ. Αν έχουμε συνεννοηθεί μέχρι τώρα, Halt and Catch Fire (όρος από την αργκό των πληροφορικάριων για τη διακοπή λειτουργίας του κεντρικού επεξεργαστή στο PC).
Μακάριοι αυτοί που περνάνε την καραντίνα τους παρακολουθωντας κάποια από τις σειρές-τοτέμ της peak TV όπως τα Sopranos/The Wire/Mad Men, όμως αν την έχετε περάσει αυτήν την πίστα τούτο εδώ το tech drama δε θα σας απογοητεύσει καθόλου. Είναι ένα από τα πολύτιμα πετράδια στο στέμμα του δικτύου AMC που το λάνσαρε το 2014 ακολουθωντας μια, προφανώς, πεπατημένη. Όπως το (επίσης δικό του) Mad Men κατάφερε με μοναδικό τρόπο να αναπαραστήσει τρεις δεκαετίες αμερικάνικου ονείρου μέσα από την αναδυόμενη κουλτούρα των βασικών εκφραστών του, των διαφημιστών της Μάντισον Άβενιου, έτσι και το Halt and Catch Fire διεισδύει σε μια από τις μεταγενέστερες «ελίτ»: πρωταγωνιστές είναι οι κομπιουτεράδες που άλλαξαν τον κόσμο από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 ως τα μέσα των 90s (όσα συμβαίνουν στους 4 κυκλους της σειράς, κυριολεκτικά διαδραματίζονται μεταξύ της πρώτης version του Microsoft Word το 1983 και του λανσαρίσματος των Windows 95 ή, αν προτιμάτε, μεταξύ της επανάστασης του προσωπικού υπολογιστή και της ανάπτυξης του παγκόσμιου ιστού).
Από το πρώτο επεισόδιο smells like 80s spirit
Λένε ότι μπροστά σε μια καινούρια ιδέα, ο Ευρωπαίος ψάχνει να βρει τα 10 πράγματα που μπορούν να πάνε λάθος κι ο Αμερικάνος πιάνεται από το 1 που μπορεί να πάει σωστά και την προχωρά. Το Halt and Catch Fire που ξεκινά από το Ντάλας και μετακινείται στην Καλιφόρνια για να εγκατασταθεί (πού αλλού;) στη Σίλικον Βάλλεϊ, παρακολουθεί ακριβώς αυτό: το ατέρμονο σαφάρι για την επόμενη ιδέα. Με τον αμερικάνικο τρόπο που, υποτίθεται, ενθαρρύνει τις αποτυχίες, ακόμα κι αν είναι συνεχείς, γιατί μόνο έτσι θα έρθει το breakthrough. Οι ήρωες της σειράς, όσο προχωράνε οι σεζόν, κατακτούν απάτητες κορυφές που σήμερα θεωρούνται δεδομένες (ή απλά ξεπερασμένες): το 1983 ο φορητός υπολογιστής δεν ήταν καθόλου απλή υπόθεση, το 1986 τα video games ήταν πρωτόγονα, το 1991 το web chat και το ηλεκτρονικό εμπόριο δεν ήταν βασικές συνισταμένες της καθημερινότητάς μας, το 1993 το Ίντερνετ ήταν ένας… κατάλογος που χρειαζόταν περισσότερα λήμματα κι ευρετήριο.
Οι τέσσερις πρωταγωνιστές ρίχνονται σε αυτήν την αρένα, βλέπουν το μέλλον, ενίοτε το δημιουργούν, αλλά είναι πάντα αγχωμένοι μήπως τους προλάβει κάποιος άλλος. Τα τεχνολογικά επιτεύγματα, άλλωστε, είναι πιο εφήμερα κι από τα one hit wonders των 80s, πάντα καραδοκεί το επόμενο (η σειρά έχει καταπληκτικό σάουντρακ, διανύοντας σχολαστικά τη διαδρομή από το new wave στο grunge). Κι αυτό έχει άμεση επίδραση στις ζωές τους.
Ας τους γνωρίσουμε…
Ο Τζο (Λι Πέις) βρίσκεται μόνιμα στο μεταίχμιο μεταξύ οραματιστή και τσαρλατάνου. Oι άνθρωποι είναι αδύνατον να τον εμπιστευθούν, όπου πάει αφήνει πίσω του συντρίμμια, αλλά μήπως τον αφήνει η υπεροψία του να τους εμπιστευθεί εκείνος;
Ο Γκόρντον (Σκουτ Μακ Νερι) είναι ο αρχετυπικός nerd. Μηχανικός αλλά δυσλειτουργικός, χαρισματικός αλλά συνταρακτικά αδέξιος κοινωνικά, μοιάζει διαρκώς σαν να μπορεί να κατασκευάσει αμάξι Formula 1, αλλά να χρειάζεται βοηθητικές για να το οδηγήσει.
Η Κάμερον (Μακένζι Ντέιβις) είναι το φρέσκο αίμα. Βγαίνοντας από το κλισέ της προβληματικής οικογένειας/εφηβείας, θέλει να αξιοποιήσει το σπάνιο ταλέντο της στον κώδικα για να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Μέχρι εδώ όλα καλά, μόνο που θελει ταυτόχρονα και να τον εκδικηθεί.
Η Ντόνα (Κέρι Μπισέ) μοιάζει η πιο νορμάλ. Ίσως γιατί την γνωρίζουμε να ασφυκτιά στην κοινωνική κατασκευή της συζύγου/μαμάς/νοικοκυράς. Είναι πολύ προικισμένη για να μείνει εκεί. Η δική της μετάλλαξη σε αδίστακτη μάνατζερ, της εξασφαλίζει ίσο μερίδιο κοινωνιοπάθειας με τους υπόλοιπους.
Γι’ αυτό αγάπησα το Halt and Catch Fire.
Γιατί δεν αναπαράγει μια αφήγηση για Στιβ Τζομπς godlike καρικατούρες που αποτυγχάνουν διαρκώς μέχρι να μας κάνουν να χρυσοπληρώνουμε τον εγκλωβισμό μας στο περιβάλλον της Apple. Το φάντασμα του Τζομπς υπάρχει παντού (ουκ ολίγες οι φορές που αναφέρεται το όνομά του), όμως οι πρωταγωνιστές του Halt and Catch Fire παρότι είναι με τη σειρά τους λίγο ως πολύ ιδιοφυϊες πληρώνουν με βαρύ τίμημα τα λάθη τους. Δεν τα ξεπερνάνε σαν να μη συνέβη τίποτα. Ακόμα κι αν με την πάροδο του χρόνου, τα γκαράζ από τα οποία ξεκίνησαν γίνονται επαύλεις με πισίνες και η αβεβαιότητα της νεανικής φιλοδοξίας αντικαθίσταται από τα ερωτήματα της ανασφαλούς ωριμότητας.
Κάποιο ιδανικό εργασιακό περιβάλλον…
Απόλυτα αντιπαθής στον πρώτο κύκλο, ο Τζον Μπόζγουορθ (Τόμπι Χας) εξελίσσεται σε γκαραντί sweetheart.
Πέρα από όλα τα άλλα, το Halt and Catch Fire έχει και μερικές από τις καλύτερες girl power στιγμές που έχουμε δει στη μοντέρνα τηλεόραση
Ίσως γι’ αυτό η σειρά δεν αναγνωρίστηκε όσο της άξιζε, η υστεροφημία της είναι ένα tag που λέει «το καλύτερο σίριαλ που κανείς δεν έβλεπε». Το σόου των Κρίστοφερ Κάλντγουελ και Κρίστοφερ Σ. Ρότζερς ξεπέρασε το 1 εκατομμύριο θεατές μόνο στην πρεμιέρα του τον Ιούνιο του 2014. Κάθε σεζόν χαροπάλευε να πάρει πράσινο φως ανανέωσης από το AMC, το έσωζαν μάλλον οι καλές κουβέντες των κριτικών, στο φινάλε του Οκτωβρίου του 2017 είχε απωλέσει το 1/3 των τηλεθεατών της. Μάλλον, επειδή δε σε κάνει να τρως τα νύχια σου για το τι θα γίνει στο επόμενο επεισόδιο, πιθανώς επειδή δημιουργεί πολύ αντιφατικά συναίσθηματα για τους ήρωες, στο φινάλε δεν τους παρουσιάζει «μεγαλύτερους από τη ζωή». Χωρίς να το φωνάζει, διατρέχει με ιστορική ακρίβεια τα Ριγκανικά 80s, υποδέχεται τα slacker 90s και, σίγουρα, γίνεται όλο και πιο σκοτεινό στην πορεία. Με αποκορύφωμα τα θαυμάσια 4 τελευταία επεισόδια που αποζημιώνουν για την σχετικά λιμνάζουσα τέταρτη σεζόν. Ειδικά το 4×08 “I’m Here”, προσωπικά το συγκαταλέγω στα αριστουργήματα της χρυσής περιόδου της τηλεόρασης.
Δεν μπορώ να φανταστώ πιο ιδανικό binge watching για αυτήν την περίοδο. Ακριβώς γιατί δεν σε πιάνει από το λαιμό για να είναι τέτοιο. Αυτό σας έλειπε δα, λες και δεν έχετε άλλα προβλήματα…
Δύο μικροί αποχαιρετισμοί από την στήλη σε δύο φιγούρες που ήταν πολύ αουτσάιντερ για να συγκλονίσει ο χαμός τους παγκοσμίως.
O Richenel (Hubertus Richenel Baars) υπήρξε μια καλτ φιγούρα του 80s Άμστερνταμ. Μια φαντεζί cross gender περσόνα που έφτασε μέχρι την 4AD, αυτοεξορίστηκε στην Ιμπίθα, ξεχάστηκε. Τα υπέροχα 2 EPs από το 1981-82 (ακατέργαστη disco-not-disco/ πρώιμο electro) επανακυκλοφόρησαν από την Music From Memory κι αποκατέστησαν οριστικά την φήμη του τα τελευταία χρόνια. Έφυγε στα 63 του, στις 18/3.
H Cristina (Monet Zilkha) ήταν μια από τις μορφές της ZE Records, της νεοϋρκέζικης ετικέτας που εξέφρασε το πάντρεμα του punk με την disco της ίδιας εποχής. Εντελώς camp, στον αντίποδα της celebrity λάμψης του Studio 54, ήταν ενεργή μόλις για 6 χρόνια (μέχρι το 1984) πριν αφιερωθεί στο γράψιμο, πρόλαβε όμως να δώσει μερικα πολύ χαρακτηριστικά underground hits. Έφυγε στα 61 της την Πρωταπριλιά, θύμα του κορονοϊου στην πόλη που την ανέδειξε τη Νέα Υόρκη.
https://www.youtube.com/watch?v=9iWpv3oM3VE
