Συνήθως μετά από κάθε θάνατο –τότε τουλάχιστον και παλιότερα, σ’ εκείνα τα μέρη–, άδειαζαν το μεγάλο πιθάρι με το νερό που είχαν σπίτι. Το άδειαζαν. Γιατί εκεί μέσα λέει βουτούσε και ξέπλενε το σπαθί του ο Χάρος μόλις έκοβε την ψυχή. Ξέπλεναν, λοιπόν, κι αυτοί το ευρύστομο πήλινο δοχείο τους να φύγουν όλα τα αίματα και το ξαναγέμιζαν με φρέσκο καθαρό νερό. Το ίδιο έκαναν και με τις απλές στάμνες τους όσοι δεν είχαν πιθάρια –και στις στάμνες χωρούσε το σπαθί, και σε μια κανάτα εν ανάγκη.
Ο Χάρος μπορεί να μην χαριζόταν σ’ εκείνους τους ανθρώπους, εν τούτοις έβρισκε πάντα καθαρό νερό να ξεπλυθεί μετά την πράξη του. Ακόμα, το δωμάτιο όπου είχε συντελεστεί αυτή η άλωση, η τελευταία σφαγή, το ασβέστωναν και κείνο, γιατί και στους τοίχους –και κατά την πίστη τους– είχαν φτάσει τα αίματα, και μέχρι το ταβάνι είχαν πιτσιλίσει. Κι ας μην τα ‘βλεπαν με τα μάτια τους –μήπως έβλεπαν τον ίδιο τον Χάρο; Η μία και μοναδική στιγμή που θα τον έβλεπαν θα ‘ταν ήδη δική του κι όχι δική τους. Αυτοί έκαναν αυτά που ήξεραν –κι ας μη τα νομίζουμε απλοϊκά ή λίγα.
