Η Καταραμένη Ματαιοδοξία βρίσκεται αυτές τις ημέρες στην Αθήνα

La Maldita Vanidad. Καταραμένη Ματαιοδοξία. Δύσκολα βρίσκεις ένα περισσότερο ειρωνικά αυτοαναφορικό όνομα από αυτό που επέλεξε ο τρομερός Χόρχε Ούγκο Μαρίν για την κολομβιάνικη θεατρική ομάδα του, η οποία  έχει επιπλέον την έπαρση να μας συστήνεται ως «μια ομάδα που παρουσιάζει αυτό που συμβαίνει σήμερα, εδώ και τώρα». Είναι ο πρώτος θίασος που έρχεται από την Κολομβία στη χώρα μας –άργησε, αλλά συνέβη χάρη στη Στέγη –  και βρίσκεται ενώπιον τής πρόκλησης που ο ίδιος θέτει απέναντι στον ίδιο αλλά και στο κοινό του: να αποδείξει  ότι ο ακραίος ρεαλισμός που υπηρετεί φανατικά, ένας υπερνατουραλισμός που τραντάζει τους θεατές της υφηλίου σφίγγοντας τα στομάχια, παρουσιάζει πράγματι στη σκηνή αυτό που συμβαίνει «εδώ και  τώρα». Ο «διανοούμενος συγγραφέας» (τελευταία παράσταση απόψε στις 7 στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης) ξερνά όλη τη βία των καρτέλ που έχουν διαβρώσει την κολομβιάνικη κοινωνία. Το κοινό παρακολουθεί την επεισοδιακή σκηνική δράση από τη θέση  του ηδονοβλεψία, μέσα από γρίλιες. Στην δεύτερη παράσταση στη Στέγη, τους «Δράστες» (Μικρή Σκηνή ,το Σαββατοκύριακο), οι La Maldita Vanidad μεταφέρουν με ωμό ρεαλισμό τη «Θηλιά» του Χίτσκοκ, ένα φίλμ του 1948, στη Μπογκοτά του 2014.

Κατά ’αρχάς, γιατί επιλέξατε ένα τόσο κραυγαλέο όνομα; Είναι μια υπόμνηση στο Εγώ του καλλιτέχνη,  αλλά κι ένα ηχηρό όνομα που το θυμάται κάποιος εύκολα.

Οι παραστάσεις σας είναι ανθρωποκεντρικές. Ωστόσο, ο ανθρωποκεντρισμός αυτός  γειώνεται ή απογειώνεται –θέμα οπτικής- από ένα γκροτέσκο νατουραλισμό. Ναι, γιατί συνδέεται άμεσα με το περιβάλλον μου: προέρχομαι από μια κοινωνία ταραγμένη, που ζει συνεχώς ακραίες καταστάσεις. Συγχρόνως, μου αρέσει να μελετώ τη συμπεριφορά του ανθρώπου. Ε, λοιπόν, αρχίζω να τη μελετώ από την κοινωνία μου, από τον τόπο στον οποίο έτυχε να γεννηθώ. 

Ο ρεαλισμός στη σκηνική πράξη ταρακουνά τον θεατή περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φόρμα; Δεν με ενδιαφέρει να ταρακουνήσω το κοινό, αυτό που με απασχολεί είναι να μεταδοθεί καθαρό το νόημα. Ούτε είναι πρόθεσή μου η αποκλειστική χρήση του νατουραλισμού -υπάρχουν στοιχεία στα έργα μου που τα αποκλείουν από αυτό το είδος. Για παράδειγμα, ο χρόνος στις παραστάσεις μας είναι διευρυμένος, συμπυκνωμένος. Έχει επιλεχθεί να είναι μια καθοριστική στιγμή στη ζωή ενός από τα πρόσωπα του έργου.

Δεν θέλετε δηλαδή να σοκάρετε το κοινό; Η ανθρώπινη συμπεριφορά πολλές φορές μας σοκάρει. Το θέατρο δεν είναι παρά ένας καθρέφτης της ζωής. Θα έπρεπε όμως να προχωράει περισσότερο, γιατί τον καθρέφτη αυτό δεν πρέπει να τον βλέπουμε μονοδιάστατα. Δεν είναι απλώς μια αντανάκλαση.

Και στις δυο παραστάσεις που φέρνετε στην Αθήνα διαχειρίζεστε το ζήτημα της ακραίας βίας. Αυτό συμβαίνει επειδή η βία συνιστά  εθνικό… συστατικό στην Κολομβία; Πράγματι, η κοινωνία μου είναι βίαιη, αλλά κι ο κόσμος είναι βίαιος, και βία δεν είναι μόνο να χτυπήσεις κάποιον στο σώμα. Στις οικογενειακές σχέσεις ασκούμε συνεχώς βία ο ένας στον άλλο, δεν είμαστε ανεκτικοί. Τα  έργα που φέρνουμε στην Αθήνα, παρουσιάζουν δυο άκρα. Στον “Διανοούμενο συγγραφέα” τα πρόσωπα σκέφτονται αλλά δεν κάνουν ποτέ τίποτα, ανήκουν στην κατηγορία των ανθρώπων που μόνο μιλάνε και ποτέ δεν κάνουν κάτι, αντίθετα, στους “Δράστες” τα πρόσωπα μόνο δρουν αλλά δεν σκέφτονται.

Στο «Διανοούμενο συγγραφέα» τοποθετείτε  τον θεατή στη θέση του ηδονοβλεψία. Γιατί; Ο θεατής είναι ένας κατάσκοπος, είναι κάποιος που κατασκοπεύει την ιδιωτική ζωή των άλλων. Αυτό τον κάνει να παίζει έναν ρόλο μέσα στο έργο, δεν είναι παθητικός δέκτης, ο ρόλος του είναι ενεργός.

Ελάχιστες ειδήσεις φτάνουν από  την Κολομβία στην Ελλάδα. Μπορεί τα καρτέλ που κυβερνούν τη χώρα  να είναι διαφόρων ειδών, το σημαντικό όμως είναι πως η κοινωνία της Κολομβίας θέλει να γυρίσει σελίδα στην ιστορία της. Σύντομα θα έχουν νομιμοποιηθεί τα ναρκωτικά στη χώρα. Ωστόσο, θα σας ζητούσα να μην έχετε στον νου σας την κοινωνία μας μόνο ως μία κοινωνία ναρκωτικών και  βίας. Είμαστε μια χώρα πολύ ζωντανή που έχει να δώσει πολλά πράγματα στον κόσμο.