Γουστάρουμε ούτως ή άλλως τα φεστιβάλ και όλη αυτή τη συνθήκη κατά την οποία πίνεις από το μεσημέρι μέχρι να σε μαζεύουν από τα πατώματα – φανταστείτε να βλέπαμε και αυτό το ονειρικό line up, ακριβώς όπως το φαντασιωνόμαστε και το έχουμε στο μυαλό μας ως το «ιδανικό».
Φάση πρώτη: Περνάς το κλασσικό check με το εισιτηριάκι σου και περπατάς ακούγοντας την πρώτη μπάντα που έχει ξεκινήσει. Ποιοι είναι αυτοί… είναι οι Hellacopters. Γνήσιο rock ‘n’ roll για την ιδανική έναρξη της ημέρας. Ροκάρουμε κάμποσο και προχωράμε στο επόμενο: σειρά έχουν οι Faith No More για να τα σπάσουμε με Mike Patton. Εννοείται ότι στο φεστιβάλ μας έχουμε 2-3 σκηνές οπότε περνάμε στις επόμενες για πιο βαριές καταστάσεις.
Φάση δεύτερη: Μπαίνουμε σε κλειστό χώρο και παίζουν οι Morbid Angel, οι οποίοι όπως ήταν αναμενόμενο μας παίρνουν τα μυαλά. Ακριβώς μετά βγαίνουν οι Death με setlist από όλη τη δισκογραφία τους, οπότε η μπίρα γίνεται προέκταση του χεριού μας. Κάνουμε τις βόλτες μας και περπατώντας περνάμε σε άλλο stage για να δούμε τους Emperor και καπάκι τους Immortal. Προχωράμε στο κεντρικό stage της διοργάνωσης και ακούμε να παίζουν από μακριά οι Lamb of God οπότε και ξεκινάνε τα πρώτα σφαλιαρίδια. Για τη συνέχεια έχουμε κάτι εξίσου ήρεμο: Sepultura με την original σύνθεση για να κάνουμε τα πρώτα μας bodysurfing. Πάμε για λίγο να δούμε Hypocrisy (σε άλλη σκηνή βέβαια, αφού υπάρχουν πολλές) και κάπου εκεί έχουμε και τους Gojira να διαλύουν ό,τι υπάρχει.
Φάση τρίτη: Εκεί που λέγαμε τι άλλο μένει να δούμε βγαίνουν οι Pantera εποχής Vulgar και αρχίζουν τα καπνογόνα (είμαστε σε ανοιχτό χώρο). Megadeth με σύνθεση Rust in Peace για να φάμε μπόλικη σκόνη και, ενώ παίζουν, τους σταματάνε οι Metallica γιατί ξεπέρασαν τον χρόνο τους (ο Mustaine φεύγει ξενερωμένος) οι οποίοι ξεκινάνε με “Creeping Death” για να μπούμε στο κλίμα (εννοείται ότι παίζουν set αυστηρά από τα πρώτα 5 albums). Κάποια στιγμή τους γυρνάμε την πλάτη με συνοπτικές διαδικασίες γιατί σε λίγο βγαίνουν οι Maiden και άρα όλα τα γατάκια σπίτια τους. Αφού έχουμε παραδώσει το λαρύγγι μας στον Dickinson θα κλείσουμε με τους τεράστιους Sabbath κατά το σετ των οποίων ανεβαίνουν στη σκηνή όλοι οι τραγουδιστές που έκαναν θητεία δίπλα στον Iommi (οι Black Sabbath δεν είχαν μόνο τον Ozzy για να μην ξεχνιόμαστε). Η κατάσταση είναι απελπιστική γιατί δεν βλέπουμε μπροστά μας. Κάποιοι έχουμε κάνει φίλους, άλλοι γκομενίζουν με την barwoman, άλλοι τσακώνονται για το ποιός έχει πιο πολλές αυθεντικές κασέτες και για το ποια είναι η καλύτερη ταινία του Schwarzenegger (μεταξύ Predator και Commando). Δύσκολη πίστα το βράδυ, ειδικά όταν ψάχνεις το αμάξι σου για να γυρίσεις σπίτι. Το βρήκες, μπαίνεις, βάζεις μπρος και παίζεις Mastodon γιατί ξέρεις ότι live είναι μέτριοι οπότε μένεις με την studio ανάμνηση.
Και να φανταστείς αυτή ήταν η πρώτη μέρα από τις 5 μέρες που κρατάει το φεστιβάλ.
https://www.youtube.com/watch?v=imVVWfXu0Jw
