Διπλή Ζωή (Zwei Leben) ***1/2**
Νορβηγία, Γερμανία, 2012, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Georg Maas, Judith Kaufmann
Πρωταγωνιστούν: Juliane Köhler, Liv Ulmann, Sven Nordin
Διάρκεια: 97’
Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που το τείχος του Βερολίνου έπεσε. Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 90 εξάλλου. Λίγο πιο βόρεια από το Βερολίνο που προσπαθεί να προσαρμοστεί στη νέα του καθημερινότητα, στη Νορβηγία, ζει η Katrine και η οικογένειά της. Ο πατέρας της ήταν Γερμανός στρατιώτης στον Β’ Παγκόσμιο και η μητέρα της Νορβηγίδα, οπότε θεωρούμενη ως «άρια», μεταφέρθηκε στο Βερολίνο σε μικρή ηλικία, για να αντιμετωπιστεί ως μίασμα μετά την πτώση του Ράιχ, προτού επιστρέψει σε μεγαλύτερη ηλικία στη βιολογική της μητέρα. Ένας Γερμανός δικηγόρος επισκέπτεται το σπίτι της για να της ζητήσει να παραστεί ως μάρτυρας σε μια δίκη που αφορά την περίπτωση της ίδιας και των υπόλοιπων παιδιών που είχαν αυτή τη μοίρα. Η ίδια αρνείται να εμπλακεί και τότε αρχίζουν να αποκαλύπτονται καλά κρυμμένα μυστικά που απειλούν την οικογενειακή της γαλήνη. Αν και με σεναριακές διευκολύνσεις, παραμένει άρτια σκηνοθετημένο, με ατμόσφαιρα, εξαιρετικό φωτισμό, νουάρ διάθεση και, αν μη τι άλλο, ιδανικά «παιγμένο» από πλευράς ηθοποιών.
Σε γενικές γραμμές, λατρεύω τις ταινίες μυστηρίου με ήπια την αίσθηση αγωνίας. Αυτό το νουάρ συναίσθημα που δεν κυμαίνεται ούτε σε υψηλά επίπεδα αδρεναλίνης, μα δεν καταντά πληκτικό, αλλά δίνει τόπο στη ροή του σεναρίου και την ανάδειξη του μυστηρίου. Αν δε υπάρχει και η κατάλληλη ίντριγκα που μπορεί να δώσει έναν σκοτεινότερο και, ενδεχομένως, ρεαλιστικότερο τόνο, χωρίς όμως να φαίνονται και υπερβολικές, τότε πετύχαμε φλέβα και απολαμβάνουμε. Αυτός ήταν ο λόγος που λάτρεψα τον Αόρατο Συγγραφέα όταν κυκλοφόρησε και που θεώρησα χαμένο χρόνο Το Παιδί Από Τη Γερμανία με τον ακατάσχετο και γελοίο βερμπαλισμό του. Αλλά με το Διπλή Ζωή, ευτυχώς, δεν είχαμε άλλο ένα παράδειγμα σκανδιναβικής ταινίας που θυμίζει περισσότερο σαπουνόπερα (εκτός από ορισμένες σκηνές συναισθηματισμού) παρά θρίλερ.
Για να βγει από τη μέση, ξεκαθαρίζω το ότι δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για κάποιες πολιτικές τοποθετήσεις της ταινίας. Δε θέλω να μιλήσω για περί τίνος πρόκειται, καθώς μαρτυρά σχεδόν όλη την υπόθεση, μα θα αρκεστώ στο ότι, παρ’ ότι δεν δηλώνω γνώστης (και ποιος μπορεί να είναι, στο κάτω-κάτω, όταν όλη η ενημέρωση περί πολιτικών θεμάτων φιλτράρεται από τα δυτικά κριτήρια;) των θεμάτων που πραγματεύεται, οπότε κρατώ μια μέση στάση για την πολιτική του σκοπιά και, όσο και να καταδικάζω ορισμένες πρακτικές που αναφέρονται, άλλο τόσο είμαι σχετικά καχύποπτος. Και ξέρω πως καταδίκασα το ’71, παρά την αριστουργηματική σκηνοθεσία του, για την πολιτική του θεώρηση, αλλά άλλο να μιλάς περί προσπάθειας αποτίναξης της κατοχής από τα μάτια του κατακτητή και άλλο να κρίνεις και, εν τέλει, να παίρνεις σαφή θέση για τις πρακτικές ενός υπάρχοντος συστήματος.
Σε μια ταινία όπου ένα καλά κρυμμένο μυστικό αρχίζει και βγαίνει στην επιφάνεια, το σημαντικότερο όλων είναι ο ρυθμός της. Και σε αυτόν τον τομέα παίρνει άριστα. Ούτε αναλώνεται ιδιαίτερα σε πολλές και ανούσιες μικρολεπτομέρειες, ούτε παρατραβάει την κάθε σεκάνς χωρίς να λέει κάτι ουσιαστικό. Και, συν τοις άλλοις, αν και έχει αρκετά flashback (τραβηγμένα με ένα εξαίσιο παλαιωμένο φίλτρο) για να ξεκαθαρίσει την αλήθεια, δε δημιουργεί σύγχυση στο θεατή. Επιπλέον, οι έντονες φωτιστικές αντιθέσεις μεταξύ του κρύου σκοταδιού και του ζεστού φωτός, αποτελούν ένα στυλιστικά ταιριαστό τέχνασμα για να αποδώσουν την ψυχική αβεβαιότητα της πρωταγωνίστριας και χρησιμοποιούνται εξίσου επιτυχημένα σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, δίνοντάς της έναν αέρα παλαιακό και ήπιας δύναμης.
Για τις ερμηνείες δεν έχω να πω πολλά πράγματα, καθώς οι ηθοποιοί ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των ρόλων τους, χωρίς να καταφεύγουν στην υπερβολή ή την πλήρη αποστασιοποίηση. Όταν απαιτείται συναισθηματισμός (έστω και γλυκανάλατος κατά το σενάριο), αποδίδεται με λιτότητα. Όταν επιβάλλεται νατουραλισμός στο παίξιμο, επίσης τηρούνται οι προϋποθέσεις, ικανοποιητικότατα μάλιστα. Και όταν έρχεται η σειρά της έκφρασης των βουβών συναισθημάτων, αυτά δεν εκφυλίζονται. Θα ήθελα να σταθώ, όμως, και στην πάντα ευχάριστη ερμηνεία της Liv Ulmann, που όλο και λιγότερο εμφανίζεται στο πανί. Αν και οι συμπρωταγωνιστές της δε δείχνουν να χωλαίνουν πουθενά, αυτή είναι που λάμπει με την ηθοποιία και έλλειψη τουπέ της, παρά την ιστορία και το δεδομένο στάτους της. Στην πρότελευταία σεκάνς, με ένα σιωπηλό βλέμμα, συνοψίζει όλη την ψυχική υπόσταση της ταινίας και κλέβει την παράσταση.
Ας μη μακρηγορούμε περαιτέρω, ενδιαφέρεστε για ένα θρίλερ σχεδόν βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα; Σας λείπει το καλογυρισμένο μυστήριο; Δε βρίσκω λόγο να μην του δώσετε την ευκαιρία του και να περάσετε μιάμιση ενδιαφέρουσα ώρα μαζί του. Απλά, όπως προειπώθηκε, να υπάρχει και κάποιος σκεπτικισμός ως προς την πραγματικότητα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ενδεχομένως και να μη λέει κάποιες αλήθειες.
The Hunger Games: Η Επανάσταση – Μέρος 1 (The Hunger Games: Mockingjay – Part 1) ***1/2**
ΗΠΑ, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Francis Lawrence
Πρωταγωνιστούν: Jennifer Lawrence, Liam Hemsworth, Julianne Moore
Διάρκεια: 123’
Η Επανάσταση κατά των δυναστών ξεκινά και η Katniss καλείται να γίνει το ίνδαλμα που θα ενώσει τον κόσμο απέναντι στους τυράννους. Προσπαθώντας να αποτελέσει το πρότυπο που όλοι θα ταυτιστούν μαζί του και να λύσει τα προσωπικά της προβλήματα, έρχεται αντιμέτωπη με μια νέα καθημερινότητα και με καταστάσεις που δε διαφέρουν πολύ από τη ζωή της ως νικήτρια των κατηργημένων πλέον Αγώνων Πείνας. Τι θα γίνει, όμως, όταν μάθει πως ο συναγωνιστής της στους Αγώνες, Peeta, είναι ακόμα ζωντανός; Λίγο πριν φτάσουμε στο φινάλε της σειράς, λαμβάνει χώρα το πιο «βαρύ» μέρος της, που αντί να καταφεύγει σε μόνιμους εφετζίδικους εντυπωσιασμούς, προτιμά να αφοσιωθεί στο χτίσιμο των χαρακτήρων. Και, μάλιστα, το κάνει άρτια, blockbusterάδικα μα και καλογραμμένα. Όσοι συνήθισαν σε καταιγιστική δράση και δε μπορούν να συμβιβαστούν με τίποτα διαφορετικό, ας το δουν μόνο ως ορεκτικό για την κόλαση που έπεται. Οι υπόλοιποι πιθανόν να εντυπωσιαστούν με την τροπή των γεγονότων.
Στην επόμενη σελίδα: Belle / Party Girl / Gemma Bovery / Fury / Der Banker: Master of the Universe
