Ο ανταγωνισμός μεγάλος, το περιοδικό New York όμως απεφάνθη και μας παρουσιάζει τις δέκα καλύτερες ταινίες του 2017 κατά την κρίση του.
10. Phantom Thread
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Paul Thomas Anderson, πλάθει το πορτραίτο ενός καλλιτέχνη που καλείται να αναδιοργανώσει και να θέσει σε έλεγχο κάθε πτυχή της ύπαρξής του, με σκοπό να αφιερωθεί στη δημιουργία, καθώς και τον αποσταθεροποιητικό χαρακτήρα μίας ερωτικής σχέσης. Ως διάσημος, μεταπολεμικός Βρετανός σχεδιαστής γυναικείων ενδυμάτων, ο Ντάνιελ Ντε Λιούις υποδύεται έναν σκοτεινό χαρακτήρα που παλεύει να θέσει σε ισορροπία τη διαδικασία δημιουργίας με την προσωπική του ζωή.
9. BPM
Ο τίτλος του γαλλικού δράματος που θέτει στο επίκεντρο μία κρίσιμη περίοδο κατά την οποία το AIDS κάνει την εμφάνισή του, υποδηλώνει τη φράση “beats per minute”. Ο σκηνοθέτης Director Robin Campillo επικεντρώνεται στην ιστορία μίας λέσχης στο Παρίσι που ακούει στο όνομα ACT UP, τα μέλη της οποίας συχνά καταφεύγουν σε βίαιες πράξεις προκειμένου να επιστήσουν την προσοχή στις κυβερνητικές και φαρμακευτικές εταιρίες. Ως ένα πορτραίτο του σκληρού χαρακτήρα της ατομικής και συλλογικής δράσης, η ταινία δε συναντά όμοιά της.
Ο Luc Besson σκηνοθετεί έναν κόσμο «υψηλών ταχυτήτων» στον οποίο οι πρωταγωνιστές μετατρέπονται σε αλλόκοτα πλάσματα και sci-fi gizmos, συναντούν τον γαλαξία του μέλλοντος και τον εξερευνούν μέσα σε έναν μεγάλο αριθμό ιπτάμενων αεροσκαφών. Κάθε στιγμιότυπο της ταινίας, έχει περισσότερη κινηματογραφική μαγεία απ’ ότι οι τέσσερις τελευταίες κινηματογραφικές ταινίες Star Wars.
Το σπουδαίο, βιωματικό ντοκιμαντέρ του Zaradasht Ahmed, ξεκινάει με την αμερικανική αποχώρηση από το Ιράκ το 2011, όταν ένα μέλος μίας κινηματογραφικής ομάδας αφήνει την κάμερά του σε έναν γιατρό, τον Nori Sharif, που επιθυμεί να αναδείξει την ανοικοδόμηση της χώρας του και έναντι αυτού, καταλήγει να καταγράφει την καταστροφή αυτής και την αποκαρδιωτική απομάκρυνση της οικογένειάς του από το ISIS.
Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Michael Almereyda παρουσιάζει ένα συναρπαστικό δράμα επιστημονικής φαντασίας με επίκεντρο το εγγύς μέλλον, όπου οι άνθρωποι μπορούν να αποκτήσουν ολογραφικές εκδόσεις των νεκρών, αγαπημένων τους προσώπων και να τους εξομολογηθούν όλα όσα δεν είχαν καταφέρει ενώσω βρίσκονταν εν ζωή. Η ταινία διατρέχεται από ένα αίσθημα απόγνωσης, αλλά και από μία συνεχή αίσθηση συγχώρεσης.
H Agnes Varda σε ηλικία 89 ετών επιτυγχάνει να βλέπει κάθε νέο μέρος στο οποίο βρίσκεται ως έναν άδειο καμβά. Μαζί με έναν 33χρονο φωτογράφο που αποκαλεί τον εαυτό του “JR”, ταξιδεύουν γύρω από την ύπαιθρο της Γαλλίας και βρίσκουν έμπνευση στην ομορφιά του τυχαίου και της φύσης. Οι φωτογραφίες του JR που απεικονίζουν ανθρώπους και ζώα, εκτυπώνονται σε μέγεθος ύψους 30, 40 και 60 μέτρων και τοποθετούνται σε τρένα, κτίρια ακόμη και σε δεξαμενές νερού.
Στην ταινία του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Jordan Peele, ο Daniel Kaluuya είναι ένας μαύρος φωτογράφος που ταξιδεύει με σκοπό να συναντήσει την οικογένεια της λευκής συντρόφου του Allison Williams, στα πλαίσια μίας παρανοϊκής, κωμωδίας γεμάτη φρίκη και μίας ψυχωτικής σάτιρας από τη μεριά των «λευκών φιλελεύθερων» πρωταγωνιστών, που έχει στο στόχαστρό της την κουλτούρα των μαύρων ανθρώπων.
Μία ταινία σχεδόν τέλεια. Η ηρωίδα του τίτλου, είναι μία ανώτατη υπάλληλος σε ένα σχολείο του Sacramento, που αποφασίζει να αλλάξει το πραγματικό της όνομα (Ronan) και να υιοθετήσει εκείνο της Lady Bird, στην προσπάθειά της να αποτυπώσει την πικρία της. Επιθυμεί να πετάξει μακριά από τα προβλήματα της ζωής της και κυρίως από την δυστυχισμένη μητέρα της που ζηλεύει την ελευθερία και την επιτυχία της κόρης της. Η σκηνοθέτης και σεναριογράφος Greta Gerwig, επιτυγχάνει με έναν σπάνιο και χαρισματικό τρόπο να αποτυπώσει τον παλμό της ζωής και της συναισθηματικής αβύσσου της ηρωίδας της.
Ο σκηνοθέτης Luca Guadagnino δημιουργεί ένα κλίμα στο οποίο κάθε στιγμή υπονομεύεται από τη σεξουαλική επιθυμία με πρωταγωνιστές έναν 17χρονο και τον 24χρονο επιστήμονα που μία μέρα τον επισκέπτεται. Πρόκειται για μια ταινία στην οποία οι νεαροί άντρες παρουσιάζονται να απολαμβάνουν ανέμελοι τη ζωή και η καλοκαιρινή διάθεση αποτυπώνεται με τον πιο παραστατικό και ζωντανό τρόπο, που παρά τον “τεμπέλικο” και ξένοιαστο χαρακτήρα της, ανυψώνει την ταινία σε έναν θρίαμβο, ο οποίος επιτυγχάνει να κάνει κάθε ήχο και κάθε εικόνα να μοιάζει ζωντανή.
Η ταινία του Sean Baker επικεντρώνεται σε ένα τσούρμο από θορυβώδη πιτσιρίκια τα οποία αναστατώνουν ένα μοτέλ που βρίσκεται κοντά στην Disney World. Το πρώτο μισάωρο κυλά σε μία έξαρση που δημιουργεί η 6χρονη Moonee και οι φίλοι της μέσα στις σκάλες του Magic Castle Motel, η οποία σταδιακά κλιμακώνεται, αποδεικνύοντας πόσο αβέβαιη είναι η ζωή που ζούμε. Τα ζωηρά χρώματα της Φλόριντα έρχονται σε αντίθεση με την γκρίζα ύπαρξη των χαρακτήρων και κάπως έτσι, κατά έναν αριστουργηματικό τρόπο,γεννιέται η αισιοδοξία ότι κάπου υπάρχει ακόμη ελπίδα.
