Public Enemy – Nothing is Quick in the Desert
https://www.youtube.com/watch?v=e06P0LMQvzs&t=118s
Θα το κατεβάσετε δωρεάν. Θα σέβεστε.
Broken Social Scene – Hug of Thunder
(Κυκλοφορεί στις 9/7)
https://www.youtube.com/watch?v=aGxERK4clw4
Φοβού τους Καναδούς και τις «πολυπληθείς μουσικές κολεκτίβες» λέει ένα παλιό ρητό που επικροτώ – των Crass εξαιρουμένων, βεβαίως βεβαίως, και όχι μόνο γιατί είναι Βρετανοί – αλλά εδώ πια δεν φοβόμαστε να παραδεχτούμε ότι το “Reflektor” είναι τελικά καλύτερο από τα 2/3 των τραγουδιών που έχουν γράψει μέχρι σήμερα οι Arcade Fire, στη λόξα μας για τους Broken Social Scene θα κολλήσουμε; Που στην τελική όταν, πίσω στο μακρινό 1999, ξεκίνησαν να «σκαρώνουν» (τρέμε B.D.Foxmoor) indie-emo ύμνους (ιντιμύμνους, σαν να λέμε) που μιλούσαν στην καρδιά όσων δεν έχουν χάσει ούτε επεισόδιο των σειρών που επιμελείται μουσικά η Alexandra Patsavas, ο Win Butler ακόμη πάλευε με την παρατεταμένη εφηβική του ακμή. Μια εφταετία μετά το Forgiveness Rock Record, τα 479 μέλη της μπάντας άφησαν για λίγο στην άκρη κάθε ένα από τα 7 ως 12 projects με τα οποία ασχολείται έκαστος/η και επιστρέφουν με ένα δίσκο που κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσουμε να τον ακούμε ακριβώς γιατί κάθε ένα από τα 7 ως 12 projects με τα οποία ασχολείται κάθε ένα από τα 479 μέλη τους, είναι να το ψιλοκλαίνε οι ρέγγες. Σιγά ρε παιδιά, μη βαράτε, μια κουβέντα είπαμε…
The Dears – Times Infinity Volume Two
(Κυκλοφορεί στις 14/7)
Όταν στην αυγή της τρίτης χιλιετίας ακουγόταν και γραφόταν δεξιά κι αριστερά ότι ο Murray Lightburn είναι ο «μαύρος Morrissey» του μιλένιουμ, δεν ήταν πολλοί αυτοί που τραβούσαν ζόρι (κυρίως γιατί ποτέ δεν υπήρξαν πολλοί αυτοί που γενικά ασχολήθηκαν με τους αγαπημένους μου Dears) και οι περισσότεροι το τραβούσαν λόγω της πρώτης από τις δύο αυτές λέξεις, κάτι που σίγουρα λέει πολλά σχετικά με το «καυτό» ζήτημα της σοβαροφανούς ανοησίας που ορισμένοι συγχέουν με την εύλογη πλευρά της πολιτικής ορθότητας – αλλά ας μην το ανοίξουμε τώρα αυτό, έχει και καύσωνα. Το τιλτ λυρισμού και φόρτισης δίσκων σαν και το No Cities Left και το Gang of Losers, πάντως, εκτός του ότι απαντάται σε πλήρη ανάπτυξη και στο φρέσκο Times Infinity Volume Two, κάποτε υπήρξε ικανή συνθήκη ώστε ακόμη και στην προ-μνημονιακή Ελλάδα (ξέρετε, τότε που ζούσαμε ακόμη στην Αθήνα και όχι στο «νέο Βερολίνο»), ένα σκασμό μίλια δηλαδή μακριά από το Μόντρεαλ, να χτιστούν σχέσεις, να ενωθούν δισκοθήκες, και να συλληφθούν παιδιά με το σκεπτικό της διαιώνισης της αέναης λατρείας των περασμένων μεγαλείων του κανονικού, λευκού Morrissey. Τέλος πάντων, τα μαλλιά μας μπορεί να πέσουν κάποια στιγμή, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται, και οι παντρεμένοι, και οι χωρισμένοι και οι in limbo, θα έχουμε για πάντα κάτι τέτοιες μπάντες σαν τους Dears. Και ένα αφισέτο των Smiths κάπου στο σπίτι.
Alan Vega – IT
(Κυκλοφορεί στις 14/7)
Ένα χρόνο παρά δύο μέρες μετά το θάνατό του (16/7/2016) θα κυκλοφορήσει ο δίσκος που ετοίμαζε για έξι χρόνια, μέχρι λίγο πριν από το θάνατό του. Τι να πει κανείς για τον Alan Vega (και τον Martin Rev βεβαίως, αυτοί οι δυο πάνε πακέτο, κατάλαβέ το), ρισπέκτ στους αιώνες των αιώνων. Eγώ πάντως το δηλώνω από τώρα και αμαρτία ουκ έχω ότι ακόμη και μπαλαφάρα να είναι το IT, θα το έχω στη λίστα μου με τα καλύτερα της χρονιάς. Υπάρχει πρόβλημα; Πάμε έξω ρε…
Arcade Fire – Everything Now
(Κυκλοφορεί στις 28/7)
https://www.youtube.com/watch?v=xzwicesJQ7E
Υποτίθεται πως η είδηση είναι ότι την παραγωγή του δίσκου συνυπογράφουν, μαζί με τη μπάντα ως συνήθως, ο Thomas Bangalter των Daft Punk και ο Steve Mackey των Pulp – όπως και με το Reflektor η «είδηση» ήταν ότι την παραγωγή συνυπέγραφε ο James Murphy. Καλά θα κάνουμε να το χωνέψουμε λοιπόν ότι έχει παγιωθεί πια η νέα (πιο) χορευτική τάξη πραγμάτων στις τάξεις των Καναδών (μέχρι τέλος πάντων να κουραστούν και να ξαναβάλουν τον κώλο τους κάτω). Εγώ πάντως που έχω μεγαλώσει με Αγγελάκα αλλά έχω κάνει και τη θητεία μου στα γυαλιστερά περιοδικά, ξέρω ότι η ζωή μπορεί ταυτόχρονα να είναι και αρκετά μικρή για να είναι θλιβερή αλλά και αρκετά μεγάλη για να την κάνεις καρναβάλι. Να θυμίσω επίσης ότι μια φορά κι έναν καιρό τα Ξύλινα Σπαθιά κυκλοφόρησαν το EP Τροφή για τα θηρία, με τέσσερα τραγούδια εκ των οποίων το πρώτο και το τελευταίο ήταν ό,τι πιο ηλεκτρονικό και χορευτικό είχαν κάνει μέχρι τότε. Ειδικά το τελευταίο είναι που ο χρόνος έχει δικαιώσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο πρόλαβαν να γράψουν.
