Το σινεμά αγαπά τους μουσικούς. Ειδικά όταν δεν βρίσκονται και στην καλύτερή φάση της ζωής τους. Όπως, για παράδειγμα, όταν είναι αλκοολικοί ή ξεπεσμένοι ή κακοί πατεράδες.
https://www.youtube.com/watch?v=AOrYZX8yM_A&feature=youtu.be
Ο Ίθαν Χοκ, ο οποίος στα 47 του μοιάζει να ενσαρκώνει πλήρως την εικόνα του νυν μεσήλικα – πρώην εφηβικού ειδώλου, υποδύεται τον Τάκερ Κρόου, έναν εξαφανισμένο ροκ μουσικό και πατέρα πολλών παιδιών που ζει στο γκαράζ της πρώην του στην ταινία Η Τζούλιετ, Γυμνή (2018, σκηνοθεσία Τζέσι Πέρεζ) την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του αγαπημένου αφηγητή της indie γενιάς, Νικ Χόρνμπι (High Fidelity, Για Ένα Αγόρι).
Ο Τάκερ αποτελεί το αντικείμενο λατρείας του Ντάνκαν (Κρις Ο’Ντάουντ), ο οποίος ζει σε μία επαρχιακή αγγλική πόλη με την επί χρόνια σύντροφό του Άννι (Ρόουζ Μπερν) και είναι απόλυτα αφιερωμένος στο ίνδαλμά του.
Όταν, μετά από 25 χρόνια σιγής ιχθύος, κυκλοφορεί ένα ακουστικό ντέμο του πιο πετυχημένου δίσκου του Τάκερ με τίτλο Juliet, Naked, ο Ντάνκαν γράφει μία διθυραμβική κριτική, ενώ η Άννι, κουρασμένη από την εμμονή του συντρόφου της, δημοσιεύει τη δική της αρνητική κριτική. Σύντομα, ελκύει την προσοχή του ίδιου του Τάκερ και έτσι δημιουργείται ένα ιδιόρρυθμο ερωτικό τρίγωνο.
https://www.youtube.com/watch?v=ywkF1lj5wyI
Ο χαρακτήρας του Τάκερ Κρόου έρχεται να μπει σε ένα μακρύ κατάλογο των βασανισμένων, αποτυχημένων, ψυχολογικά ασταθών ή απλώς εξαφανισμένων από προσώπου γης κινηματογραφικών μουσικών. Ο κατάλογος αυτός περιέχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που συνήθως δίνουν την απαραίτητη πρώτη ύλη για τις αγαπημένες από τους κριτικούς και ενίοτε επίδοξες οσκαρικές ερμηνείες. Οι οσκαρικές φιλοδοξίες του (τρίτου στη σειρά) remake του A Star Is Born (2018, σκ. Μπράντλεϊ Κούπερ) στηρίζονται εν μέρει στον χαρακτήρα του Κούπερ, ενός εθισμένου στις ουσίες αστέρα της country που μάχεται τους προσωπικούς του δαίμονες.
https://www.youtube.com/watch?v=Y0349E7kFEM
Γενικά οι Αμερικανοί έχουν κάποιο θέμα με την country. Το 2010, ο Τζεφ Μπρίτζες κέρδισε το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του ως αλκοολικός πρώην σταρ της country που εμπνέεται να ξαναφτιάξει τη ζωή του, ωθούμενος από τη σύντομη σχέση του με μία νεαρή δημοσιογράφο, στο Crazy Heart (2009, σκ. Σκοτ Κούπερ).
https://www.youtube.com/watch?v=VuQ8pz-5WLY
Το Inside Llewyn Davis (2013, σκ. Τζόελ και Ίθαν Κοέν), από την άλλη, εξιστορεί μία εβδομάδα από τη ζωή του ομώνυμου χαρακτήρα, τον οποίο ερμηνεύει ο Όσκαρ Άιζακ, ενός τραγουδιστή που πασχίζει να πετύχει στη φολκ μουσική σκηνή του Γκρίνουιτς Βίλατζ, ερχόμενος αντιμέτωπος με τον αδυσώπητο νεοϋορκέζικο χειμώνα και μία σειρά από φαινομενικά ανυπέρβλητα εμπόδια. Η ταινία περιέχει μερικά ψήγματα πραγματικότητας, καθώς έχει αντλήσει έμπνευση από την αυτοβιογραφία του τραγουδιστή της φολκ Ντέιβ Βαν Ρονκ.
https://www.youtube.com/watch?v=q0ryRwKkKI4
Στα της Ευρώπης, ο δύο φορές βραβευμένος με Όσκαρ Σον Πεν ντύθηκε γκοθάς για τις ανάγκες της ταινίας Εκεί που χτυπά η καρδιά μου (2011, σκ. Πάολο Σορεντίνο), στην οποία υποδύθηκε τον Τσεγιέν, έναν απαθή συνταξιοδοτημένο μουσικό, που ξεκινά ένα οδοιπορικό στην καρδιά των ΗΠΑ, αποφασισμένος να εντοπίσει τον Ναζί που κακομεταχειρίστηκε τον πατέρα του στο Άουσβιτς. Το ταξίδι που αρχικά είχε ως σκοπό την εκδίκηση γίνεται μία διαδρομή προς την αυτογνωσία και τη συμφιλίωση.
https://www.youtube.com/watch?v=QL5TffdOQ7g
Εκτός μυθοπλασίας, το απίστευτο ταξίδι δύο Νοτιοαφρικανών θαυμαστών του χαμένου Αμερικανού τραγουδιστή Ροντρίγκεζ, αποφασισμένων να ανακαλύψουν εάν ισχύει τελικά ο φημολογούμενος θάνατός του, αποτυπώθηκε στο ντοκιμαντέρ Ψάχνοντας το βασιλιά της σκόνης (2012, σκ. Μαλίκ Μπεντζελούλ). Ο ίδιος ο Ροντρίγκεζ, αν και δεν γνώρισε ποτέ την επιτυχία στη γενέτειρά του και είχε μία βραχύβια μόνο καριέρα στη μουσική, εν αγνοία του, απέκτησε φανατικούς ακολούθους στην Νότιο Αφρική, την Μποτσουάνα, τη Ζιμπάμπουε, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Πλέον ζει στο προάστιο του Ντιτρόιτ όπου μεγάλωσε και παίζει ακόμα μουσική σε τοπικά μπαρ.
Οι ιστορίες για αποτυχημένους ή ξεπεσμένους μουσικούς ασκούν μία παράξενη σαγήνη στο κοινό. Ίσως γιατί αναπαριστούν τη ρομαντική εικόνα του καλλιτέχνη που παλεύει με τους δαίμονές του. Άλλοτε πάλι μας υπενθυμίζουν πως ακόμα και οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι όπως όλοι εμείς, με όλα τα ψεγάδια, τις ανεπάρκειες και τις νευρώσεις που αυτό συνεπάγεται. Ο Τάκερ Κρόου για κάποιους είναι ίνδαλμα, όμως η πραγματικότητα βρίσκεται αρκετά μακριά από την ωραιοποιημένη εικόνα που υπάρχει στο μυαλό των θαυμαστών του. Είναι ένας άνθρωπος που έχει αποτύχει ως σύζυγος, πασχίζει να σταθεί αντάξιος ως πατέρας και κάπου εκεί αναρωτιέται γιατί η ζωή του δεν είναι αυτή που περίμενε – ένα ερώτημα με το οποίο, δίχως αμφιβολία, όλοι έχουμε κάποια στιγμή ταυτιστεί.
Εν τέλει, παρά το γεγονός ότι η μουσική βρίσκεται στην καρδιά της ταινίας (άλλωστε, ο ίδιος ο σκηνοθέτης είναι μπασίστας και συνιδρυτής της μπάντας Lemonheads), το Η Τζούλιετ, Γυμνή δεν είναι κατά βάση μία ταινία για τη μουσική, αλλά ένα coming-of-age στόρι για την αναπάντεχη δεύτερη ενηλικίωση. Μέσα από χαρακτήρες που έχουν σπαταλήσει τη νεότητά τους και μοιάζουν να βρίσκονται εγκλωβισμένοι στις λάθος επιλογές τους, αφηγείται με χιούμορ μία ιστορία για την κρίση των 40, τις χαμένες και τις δεύτερες ευκαιρίες, τα απροσδόκητα μονοπάτια που ακολουθεί η ζωή, τις σχέσεις που έχουν βαλτώσει αλλά και εκείνες που γεννιούνται απρόοπτα.
