Δεδομένου οτι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, πάντα οι άνθρωποι θα περιμένουν τα γεγονότα που δεν έχουν συμβεί ακόμα, θα αναπολούν τις αγκαλιές που δεν έχουν γεύτει ακόμα, θα περιμένουν την σειρά τους υπομονετικά για οτι τους ανήκει να εμπειριώσουν που δεν έχουν εμπειριώσει μέχρι στιγμής.
Ένας φαύλος κύκλος απο πράγματα που βασανίζουν με την καλή αλλα και την κακή έννοια τα μυαλά μας κυρίως σε δυνατές συναισθηματικά στιγμές. Ένας λοιπόν απο τους τρόπους να ”φουντώσει” όλο αυτό το παιχνίδι είναι η μουσική.
Εκατομύρια Έλληνες σπάνε οτι βρούν μπροστά τους στις μεγάλες πίστες με τραγούδια που τους θυμίζουν πράγματα που δεν έχουν ή πράγματα που έχουν χάσει. Στην αντιπέρα όχθη τώρα υπάρχουμε και έμεις που ταυτιζόμαστε με ξένα άσματα όπως αυτό που θα αναλύσουμε στην σημερινή μουσική στήλη για “να τρως σε γάμους”.
Η πρώτη φορά που άκουσα το ”Time for us” του Joe Pass ήταν ομολογώ συναρπαστική. Η αφορμή, ενα απο τα πολλά μυστήρια mixtapes/compilations του αγαπημένου κάφρου των decks, Gaslamp Killer και πιο συγκεκριμένα το It’s a Rocky Road vol.1 του 2007. Έκτοτε σαν απελπισμένος ψάχνω πληροφορίες για το που υπάρχει το συγκεκριμένο track και αν θα μπορούσα ενδεχομένως να το αποκτήσω σε βινύλιο.
Ο Joe Pass γεννήθηκε το 1927 στο Νιού Τζέρσεϊ και πέθανε πάνω στο μεγάλο μπαμ των raves και της ηλεκτρονικής μουσικής σε όλον τον κόσμο. Συνεργάστηκε με θρύλους της jazz όπως ο Κάουντ Μπέισι, ο Zoot Sims, ο Μιλτ Τζάκσον, ο Ντιούκ Έλινγκτον και ο Όσκαρ Πίτερσον, ο πιανίστας με τα τεράστια χέρια.
Έπαιξε γι’αυτους κιθάρα αλλα διέπρεψε στην δεκαετία του 70 γράφοντας πολλά solo guitar tracks απο δικές του συνθέσεις. Μιλώντας ξεκάθαρα το “Guitar interludes” είναι ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει ο ίδιος. Δεκατρία μικρά διαμάντια που συνθέτουν έναν μαγικό μικρόκοσμο κλεισμένο σε ενα αμερικάνικο, βαριάς κοπής βινύλιο με χοντρό εξώφυλλο και μεγάλη ψυχή μέσα του. Έν έτει 1969 απο την Discovery Records.
Επτά easy going καθαρόαιμα instrumental solo guitar tracks και 6 ακόμη tracks φοβερής αισθητικής με female vocals που πολλές φορές καταλήγουν σε orchestral voices απο το υπερπέραν. Η ψυχεδέλεια μπλεγμένη άριστα με τον λυρισμό και την νοσταλγία.
Μερικά library groove cuts με πολλή απο την σοφία του βασιλιά Λι Χέιζελγουντ, με αποκορύφωση το τεράστιο “Time for us” αλλά και πολλές ακόμη δυνατές στιγμές όπως αυτή του “Peter Peter” και του “Don’t walk away”. Μουσική για την δική μας στιγμή στον χρόνο, μουσική για την δική μας σειρά που..,που θα πάει; Θά ‘ρθεί; Sometime.
