«Η επιστημονική φαντασία είναι κατηγορία του ευρύτερου μυθοπλαστικού τομέα του φανταστικού, στην οποία πιθανές και εύλογες μελλοντικές ή εναλλακτικές εξελίξεις στην επιστήμη, στην τεχνολογία ή στην κοινωνία, κατέχουν κεντρικό ρόλο στην πλοκή ή στο περιβάλλον όπου εκτυλίσσεται η ιστορία. Είναι ωστόσο σύνηθες ένας κόσμος επιστημονικής φαντασίας να χρησιμοποιείται μόνο ως σκηνικό για την αφήγηση κάποιας πιο συμβατικής ιστορίας». Άσε τώρα την βικιπαίδεια να λέει τα δικά της και σκέψου το όλο αυτό σε σειρά. Που ταξιδεύει στο διάστημα. Ή σε ένα μέλλον που δεν φαντάζεσαι.
https://www.youtube.com/watch?v=R6Kqm0qJ9Uc
Η ιστορία: Σε ένα κάπως μακρινό μέλλον, δύο android με άκρως αμφιλεγόμενες υπερφυσικές δυνάμεις, αναλαμβάνουν να μεγαλώσουν μια ομάδα μικρών παιδιών σε έναν μυστηριώδη πλανήτη. Εκτός από τον ίδιο τους τον εαυτό θα έχουν να προσέχουν και τις απρόβλεπτες κινήσεις ενός θρησκευτικού τάγματος νεοπιστών που επενδύουν τα θέλω τους σε ένα Χριστό του μέλλοντος με τη κωδική ονομασία Σολ.
Το θέμα: Ο πρώτος κύκλος έκανε εμφάνιση τον Σεπτέμβριο του 2020 μέσα στην πανδημία, με τον Ridley Scott να κάθεται στην καρέκλα του σκηνοθέτη και να δίνει τη βασική κατεύθυνση της αισθητικής πάνω στην οποία θα έσερναν αυτό το νέο διαστημικό άρμα. Οι προσδοκίες τεράστιες και το αποτέλεσμα σίγουρα κατώτερο αυτών. Όσοι περίμεναν κάτι σαν τα πρώτα Alien έψαχναν το κοντρόλ για όπου φύγει, φύγει. Οι υπόλοιποι που είχαν βρει ακόμη και στην τόση αναίτια συνέχεια με το Alien: Covenant ένα λόγο για να ανακουφίσουν την εμμονή τους, έμειναν και χειροκρότησαν. Βλέποντας κυρίως τη συνεχόμενή του επιμονή στο να βρει μέσα στην αθεΐα την αποδοχή μιας θείας επέμβασης. Ή έστω την αποδοχή της αναγκαιότητας μιας ατελείωτης πάλης. Ανάμεσα σε αυτούς που έχουν ψυχή και σε αυτούς που τη ψάχνουν. Με όποιο τρόπο. Οπουδήποτε.
Πίσω από το σενάριο βρίσκουμε τον Aaron Guzikowski που τον θυμόμαστε πίσω από τις λέξεις του Prisoners, του ατμοσφαιρικού αστυνομικού έπους του Denis Villeneuve, που μας είχε αποκαλύψει τι ηθοποιάρα είναι ο Hugh Jackman. Και από την σειρά The Red Road που μας είχε αποκαλύψει το ίδιο για τον Jason Momoa. Στο Raised by Wolves αποκαλύψεις τέτοιου τύπου δεν έχουμε, δεν το σηκώνει και το κλίμα. Έχουμε όμως μια πολύ ενδιαφέρουσα παρουσία, αυτή της Amanda Collin στον ρόλο τη Μητέρας και αυτή του Travis Fimmel (για τους φίλους Ragnar Lothbrok) σε μια εντελώς τίμια προσπάθεια να αποβάλει την προφορά του ως ο καλύτερος των Σκανδιναβών από την αξέχαστη σειρά μυθοπλασίας του National Geographic, Vikings.
Το ανάθεμα: Σημειώνουμε. Ο δεύτερος κύκλος μετακομίζει σε άλλο πλανήτη, το «παιδί φίδι» δώρο της τελευταίας σκηνής του πρώτου κύκλου μας βγαίνει φυτοφάγο, η μάχη μεταξύ καλού-κακού, πιστών και άπιστων αν προτιμάς, βουτά σε δυσθεώρητα ακατανόητα επίπεδα, η Μητέρα δεν έχει πιά την ωραία φωνή με την οποία μπορούσε να καταστρέψει πλανήτες (για τα πρώτα έστω επεισόδια). Άρα τι μένει; Δεν έχουμε παράπονο. Μένει αυτή η ωραία αίσθηση ενός άλλου κόσμου στην άκρη του σύμπαντος, εκεί που ανθρώπινα και μη όντα προσπαθούν να συνυπάρξουν και να βρουν την θέση τους στον κόσμο, με την απαραίτητη ευαισθησία και αγωνία. Κι αυτό κάτι σου κάνει. Στον βαθμό έστω που ξεχνάς που βρίσκεται το τηλεκοντρόλ και σε τι αυτό χρησιμεύει.
https://www.youtube.com/watch?v=LPm52rq8CZA
Η ιστορία: Μια χιονισμένη νύχτα, ένας διάσημος ηθοποιός του Χόλιγουντ κατρακυλά και πεθαίνει στη σκηνή κατά τη διάρκεια μια παραγωγής του Βασιλιά Λήρ. Ώρες αργότερα ο κόσμος όπως τον ξέρουμε σταματά να υπάρχει. Ένα μετά-αποκαλυπτικό έπος που εκτείνεται σε πολλά χρονοδιαγράμματα και αφηγείται τις ιστορίες επιζώντων μιας καταστροφικής γρίπης που άλλαξε τον κόσμο όλο, καταστρέφοντας τον και ξαναδημιουργώντας τον εκ νέου, πάνω σε βάσεις που αμφισβητούνται καθημερινώς.
Το θέμα: Έξι άνθρωποι και η μοίρα που τους συνδέει. Ένας ηθοποιός, ο άντρας που προσπάθησε να τον σώσει, η πρώτη σύζυγος του ηθοποιού, ο μεγαλύτερος φίλος του, μια νεαρή ηθοποιός που τριγυρίζει στον «άδειο» κόσμο με ένα θεατρικό μπουλούκι, ένας αυτοαποκαλούμενος προφήτης. Βασισμένο στην ομώνυμη προκλητική και ασύνδετη στη δομή της, νουβέλα της Καναδής Emily St. John Mandel που μας έρχεται από το 2014, άρα πριν την πανδημία (οι Καναδοί συγγραφείς σαν να έχουν πλέον την καλύτερη επαφή με τον δυστοπικό μέλλον), το Station Eleven, διαθέτει μια φιλοσοφική διάθεση που ίσως αρχικά ξενίσει. Βοηθά και η μόνιμη σκέψη που στροβιλίζει το κεφάλι σου. Αν δεν υπήρχε το Leftovers, τι θα ήμασταν σε αυτή τη (τηλεοπτική) γη; Ένα τίποτα θα ήμασταν! (a. k.a. ο σεναριογράφος του Leftovers, Patrick Somerville, συναντά τον σκηνοθέτη Jeremy Podeswa του Six Feet Under)
Θεωρητικά θα έβγαινε το 2020. Αλλά η έκρηξη του covid έστειλε τα γυρίσματα στη λήθη (μα τι ειρωνεία, μια σειρά για μια φανταστική πανδημία, να «μπλοκάρεται» από μια πραγματική). Τελικά έριξε τα πρώτα της επεισόδια με την εκπνοή του 2021 και τα υπόλοιπα μέσα στην επόμενη χρονιά. Γι’ αυτό και δεν πρόλαβες να το δεις στις λίστες με τα καλύτερα της περσινή χρονιάς. Γι’ αυτό και θα το δεις, πρώτη μούρη, σε αυτές της φετινής.
Το ανάθεμα: Ο σκηνοθετικός του ρυθμός, νωχελικός, υπόκωφος και ενορχηστρωμένος ως την παραμικρή του λεπτομέρεια, όπως και ο σεναριακός ιστός που θέλει αρκετή εργατοώρα για να σε τυλίξει και να σου εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει με τα πρόσωπα, μπορεί να σου δείξει την έξοδο πριν προλάβεις να παραδοθείς. Σφήνωσε το σώμα σου στον καναπέ. Πολύ γρήγορα θα καταλάβεις πως λίγη αντίσταση στις παρορμήσεις δεν έβλαψε ποτέ κανένα. Και κυρίως εμάς.
https://www.youtube.com/watch?v=kQuTAPWJxNo
Η ιστορία: Τον 24ο αιώνα μια ομάδα ανθρώπων προσπαθεί να λύσει ένα επικίνδυνο μυστήριο εξωγήινης παρέμβασης που μπορεί να τινάξει (κυριολεκτικά και μεταφορικά) τα πάντα στον αέρα. Και να δώσει το τέλος που κανείς δεν θέλει στην πιο εύθραυστη ύφεση που είδε το Ηλιακό Σύστημα από καταβολής κόσμου.
Το θέμα: Η Γη, ο Άρης, οι Belters (ανεξάρτητοι ανθρακωρύχοι), η Ζώνη των αστεροειδών και το πλοίο The Rocinante (με το πλήρωμα του). Μια φουτουριστική ιστορία που είδε το φως το διαστήματος το 2015 και μετά από έξι κύκλους, μπορεί να βλέπει τον εαυτό τoy (μαζί με το Dark Matter), στην ομάδα που διαδέχθηκε το Battlestar Galactica, με τον πλέον περήφανο τρόπο. Βασισμένη στα βιβλία του James A. Corey κατάφερε να χτίσει τον μύθο της με αστρική χάρη πρωτίστως πάνω στην καταπραϋντική φιγούρα του Thomas Jane, που στη διάρκεια των κύκλων είδε τον εαυτό του εκτός σκηνών αλλά πάντα εντός της σεναριακής καρδιάς της.
Κέρδισε το κοινό λόγω των «ρεαλιστικών» στιγμών «εκεί έξω», των ωραίων χαρακτήρων (η φωνή της Shohreh Aghdashloo θα μας στοιχειώνει για πάντα) και το σωστό παιχνίδι που έκανε με τους πραγματικούς όρους της φυσικής.
Το ανάθεμα: Έκτος και τελευταίος κύκλος για τη διαστημική σειρά που αγαπήσαμε, αφήνουμε όμως την αστερόσκονη να μαλακώσει τη θλίψη, καθώς δεν ξεχνούμε πως όλα θα μπορούσαν να έχουν τελειώσει στον τρίτο κύκλο όταν το SyFy πέρασε σκανδαλωδώς σε διαδικασίας διακοπής «αναγκάζοντας» έτσι την Amazon να επέμβει και να σώσει τα χιλιάδες φανς από απανωτά εγκεφαλικά, προσφέροντας έτσι, τρεις ακόμη χορταστικούς υπέροχους κύκλους. Οπότε ευγνωμοσύνη και μόνο.
https://www.youtube.com/watch?v=xEQP4VVuyrY
Η ιστορία: Ο Μάρκ είναι «αρχηγός» μια ομάδας υπαλλήλων σε ένα γραφείο. Ο Μάρκ έχει χάσει την γυναίκα του. Αλλά αυτό το θυμάται μόνο τις ώρες που είναι εκτός δουλειάς. Οι αναμνήσεις του έχουν χωριστεί χειρουργικά μεταξύ εργασίας και προσωπικής ζωής. Την ίδια «μέθοδο» έχουν αποδεχτεί και οι άλλοι υπάλληλοι της εταιρίας. Όταν ένας μυστηριώδης συνάδελφος εμφανίζεται εκτός δουλειάς θα ξεκινήσει ένα ταξίδι ανατροπής και για τον Μάρκ και για όλους τους άλλους.
Το θέμα: Σκέψου την αργόσυρτη, έξοχα καδραρισμένη και εμβληματικά αρχιτεκτονικά δομημένη, εικονική πραγματικότητα του Tales from the loop. Σκέψου μετά το παγωμένο συναίσθημα του Devs. Ωραία, βρες τώρα ένα καινούργιο κόσμο κάπου εκεί ανάμεσα και τοποθέτησε τον Adam Scott χωρίς τα κλασσικά του κωμικά τικ (αλλά με μια παράξενη κουπ, playmobil, στο κεφάλι). Μην τον αφήνεις μόνο του. Βάλτου δίπλα, σχεδόν ακούνητα στρατιωτάκια, τους John Turturo και Christopher Walken. Τοποθέτησε πίσω από ένα γραφείο και την Patricia Arquette. Κάνε ένα βήμα πίσω. Όλα καλά. Πάτα το play.
Δύο στοιχεία αυξάνουν την τάση εντυπωσιασμού σε αυτό το απρόσμενο τηλεοπτικό οργουελικό εγχείρημα. Το πρώτο είναι πως στην θέση του creator βρίσκουμε ένα πρωτοεμφανιζόμενο, τον Dan Erickson. Και το δεύτερο πως στην θέση του σκηνοθέτη με την εγκεφαλική και κλινικά ορθή, τοποθετημένη κάμερα, τον Ben Stiller. Trippy αντίδραση και για τα δύο.
Το ανάθεμα: Το πολλά υποσχόμενο αυτό προϊόν είναι σε εξέλιξη (έχουν προβληθεί τα τέσσερα πρώτα επεισόδια). Οπότε ή θα εξελιχθεί το ίδιο εντυπωσιακά όπως ξεκίνησε ή θα πάθει «ανακοπή» και θα μεταμορφωθεί σε μπαλαφάρα πρώτου μεγέθους. Πιθανολογώ κάποιο από τα δύο. Το να χαθεί κάπου στην μέση, αδυνατώ να το δεχτώ.
https://www.youtube.com/watch?v=Af_Hj0MDBBQ
Η ιστορία: Κατά τη διάρκεια μια επικίνδυνης 24ωρης αποστολής στο φεγγάρι, μια ομάδα εξερευνητών προσπαθεί να ανακτήσει δείγμα από μια εγκαταλελειμμένη ερευνητική εγκατάσταση βουτηγμένη σε απόρρητα μυστικά
Το θέμα: Είμαστε στο μέλλον. Ο πλανήτης υποφέρει από έλλειψη νερού και τροφής, τα αστικά κέντρα συρρικνώνονται, οι Νοτιοκορεάτες πρωτοστατούν στις διαστημικές έρευνες (μπας και σωθούν έστω αυτοί), το φεγγάρι μάλλον τους ανήκει και ότι προφανώς υπάρχει (ή δεν υπάρχει) εκεί. Κάτι όμως πάει στραβά, ο σταθμός ερημώνεται και μια νέα αποστολή καλείται να βάλει τα πράγματα στην θέση τους. Ακούγεται όσο κοινότυπο είναι στην πραγματικότητα. Ευτυχώς μια ικανοποιητική αισθητική στα εφέ και τα σκηνικά και κάποιες ωραίες σκόρπιες ιδέες στην εξέλιξη των χαρακτήρων και στην παρουσία του νερού, σώζουν την προσπάθεια της θέασης και ξεγελούν την παρόρμηση της διακοπής της. Ειδικά όταν τόσο ξεδιάντροπά βλέπεις να αντιγράφουν κλασσικές σκηνές από κλασσικές ταινίες (όποιος είχε αυτή την ωραία ιδέα του κυνηγητού στους αεραγωγούς, να κάνει ένα βήμα μπροστά).
Παίζει και η Bae Doona από το Sense8, αλλά αυτό δεν το λες και καλό αφού σε όλη τη διάρκεια έχεις την αίσθηση (=αναμονή) πως να, αυτή είναι η στιγμή που θα μπουκάρουν οι άλλοι εφτά, για να τη γλυτώσουν από την πλήξη και την βαθιά διαστημική αυτοαναφορικότητα.
Το ανάθεμα: Οι διάλογοι είναι φυσικά στα Νοτιοκορεάτικα, για κάποιο λόγο όμως δεν το ξεχνάς και τόσο εύκολα όπως στο Squid Game.
