Εκτός από την υποκριτική και το surf που είναι μεγάλες του αγάπες, ο Γιώργος Χρανιώτης από μικρό παιδί θαύμαζε τις μπάντες και ονειρευόταν κάποια μέρα να αποθεώνεται στις συναυλίες κι αυτός , όπως οι αγαπημένοι του θρύλοι της μουσικής. Το όνειρο αυτό φαίνεται να είναι πολύ κοντά στο να γίνει πραγματικότητα, με την ευκαιρία που τους δίνει ο μουσικός διαγωνισμός του Jumping Fish. Η ροκ, πανκ μπάντα Imitate Υour Μother είναι υποψήφια με το ταξιδιάρικο κομμάτι No more, ανατρέποντας τα μουσικά δεδομένα. Ο Γιώργος Χρανιώτης δέχθηκε να μιλήσει στην Popaganda για την πρωτόγνωρη σε αυτόν εμπειρία, της συμμετοχής τους σε έναν τόσο δημοφιλή μουσικό διαγωνισμό.
Μια καλοκαιρινή ημέρα του Ιουνίου πριν από τέσσερα χρόνια, 4 φίλοι αποφάσισαν να κάνουν το πάθος τους για τη μουσική, πραγματικότητα. Τότε ήταν που σχηματίστηκε η μπάντα Imitate your Mother, από τον Γιώργο Χρανιώτη στα φωνητικά/ φυσαρμόνικα, τον Κώστα Λεβέντη στα τύμπανα, τον Πάνο Βελούζο στην κιθάρα και τον Παύλο Ζήσου στο μπάσο. «Στην αρχή ονομάσαμε την μπάντα Γιάφκα, επειδή σε μια αντίστοιχη γιάφκα μαζευόμαστε και «τζαμάρουμε» τα κομμάτια μας. Πρόκειται για έναν χώρο πολύ αγαπημένο, αρκετά punk, ακατάστατο, μια εικόνα λες και είναι παρμένη από τα ‘70s ‘80s. Μετά αλλάξαμε γνώμη και ονομάσαμε την μπάντα Dobler, αλλά γρήγορα καταλάβαμε πως δεν είναι το όνομα που μας ταιριάζει. Τότε διαλέξαμε το Imitate your Mother, μια φράση που αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό που είμαστε».
Την παρέα αυτή ολοκληρώνει η συμμετοχή του πρώην μέλους των Last Drive, Θάνου Αμοργινού, στην θέση του ηχολήπτη και ταυτόχρονα παραγωγού του πρώτου τους δίσκου. Στο διαγωνισμού του Jumping Fish τους πρότεινε ο Μάρκος Φράγκος και είναι η πρώτη φορά που λαμβάνουν συμμετοχή. Όπως μας εκμυστηρεύεται ο Γιώργος δεν είναι μια συνηθισμένη φάση γι αυτόν, καθώς ως ηθοποιός δεν είχε ποτέ την μανία να κυνηγά την πρωτιά όπως άλλοι καλλιτέχνες, «Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να είμαι όσο πιο κοντά γίνεται στη δουλειά μου και να είμαι ευχαριστημένος με την απόδοση μου. Ο μουσικός διαγωνισμός όμως είναι κάτι το τελείως διαφορετικό. Εδώ κυνηγάμε την πρωτιά, γιατί έχουμε οφέλη. Η διαφήμιση φυσικά και το σούσουρο που έχει δημιουργηθεί είναι μεγάλο αλλά πολύ περισσότερο μας ενδιαφέρει να κερδίσουμε, για να φτιάξουμε τον πρώτο μας δίσκο σε βινύλιο, το video clip, να ανοίξουμε συναυλίες. Οι ευκαιρίες είναι πολλές και σημαντικές».
Το μουσικοχορευτικό κομμάτι με το οποίο είναι υποψήφιοι λέγεται No More σε στίχους του Γιώργου Χρανιώτη και μουσική του Πάνου Βελούζου. «Συνήθως γράφω για πράγματα και καταστάσεις που με επηρεάζουν εκείνη την στιγμή. Έχω γράψει κομμάτια με θέμα τις πολιτικές εξελίξεις, ένα αρκετά απαισιόδοξο κομμάτι είναι το Hope και ένα πολύ αγαπημένο και το μόνο με ελληνικούς στίχους είναι Ο τελευταίος ωραίος δεινόσαυρος, το οποίο έγραψα μέσα σε πέντε λεπτά με αφορμή έναν άστεγο που συνάντησα στην πόλη. Με επηρεάζουν πολύ αυτά που βιώνω και αυτό εκφράζεται στο γράψιμο. Ο φόβος για παράδειγμα που μας γεννά η κοινωνία μας έχει κάνει να αναζητούμε την ασφάλεια εμποδίζοντας τον εαυτό μας να εκφραστεί ελεύθερα, όπως αισθάνεται. Έχουμε καταλήξει να μας ενδιαφέρει μονάχα το πως μπορούμε να εξασφαλίσουμε τα αγαθά ως προς την ασφάλεια, δίχως να σκεφτόμαστε πώς μπορώ να βοηθήσω τον συνάνθρωπο μου. Το πρόβλημα του σύγχρονου ανθρώπου είναι πως πλέον έχει μάθει να εκπαιδεύει ταυτόχρονα με τις αισθήσεις του και την αναισθησία του».
Οι Imitate your Mother δεν παίζουν ακριβώς ροκ ή πανκ ή indie ή κάποιο συγκεκριμένο είδος. Αυτό είναι και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους. Πρόκειται για τέσσερις ανθρώπους με εντελώς διαφορετικά μουσικά ενδιαφέροντα. Ο Χρανιώτης και ο Λεβέντης είναι της παλιάς κυρίως σχολής, ο Βελούζος είναι Dj και ο Παύλος λάτρης του Jim Hendrix. Αυτή ακριβώς η πολυσυλλεκτικότητα είναι που τους χαρακτηρίζει. Λατρεύουν να παίξουν μπροστά σε μεγάλα κοινά, αλλά αν είναι να παίξουν για 200 άτομα θα το κάνουν με την ίδια ακριβώς ευχαρίστηση. «Θυμάμαι μια φορά, μας είχαν καλέσει να παίξουμε σε ένα γάμο και μια απίστευτη εικόνα έχει αποτυπωθεί στην μνήμη μου. Γυρίζω στο κοινό και βλέπω 10 – 15 παιδάκια να μας ακούν τόσο προσεκτικά, προσπαθώντας να μας καταλάβουν. Ήταν ένα μαγικό συναίσθημα, ένιωσα τόσο σύγχρονος γιατί έκανα έναν παραλληλισμό, εάν μπορούν να σε καταλάβουν τα παιδιά που είναι το μέλλον του κόσμου και η μουσική σου κατά κάποιο τρόπο αφορά το μέλλον αυτό».
