Πέντε Δευτερόλεπτα Στο Κενό
ΗΠΑ, Γερμανία, 2014
Σκηνοθεσία: Πασκάλ Σομέιγ
Πρωταγωνιστούν: Πιρς Μπρόσναν, Ίμοτζεν Πουτς, Άαρον Πολ
Διάρκεια: 96’
Τέσσερις εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους άγνωστοι θα έρθουν κοντά μια παραμονή πρωτοχρονιάς στην ταράτσα ενός κτιρίου του Λονδίνου. Ο λόγος; Καθένας από αυτούς βρίσκεται εκεί για να αυτοκτονήσει. Η συνάντηση αυτή θα έχει σουρεαλιστικά αποτελέσματα όταν θα αποφασίσουν να ξαναδοκιμάσουν τη νύχτα του Αγίου Βαλεντίνου, μα μέχρι τότε πολλά πράγματα θα αλλάξουν. Νερωμένη κωμωδία που προσπαθεί να είναι μαύρη, μα καταλήγει προβλέψιμη σε βαθμό πλήξης.
Ο Νικ Χόρνμπι είναι ένας από τους σύγχρονους συγγραφείς που μπόρεσε με το High Fidelity να προσεγγίσει με τον προσωπικό του τρόπο την ανθρώπινη σκέψη, συσχετίζοντάς την με τα μουσικά γούστα του ατόμου και εξηγώντας με απλές αναλογίες ολόκληρες ατομικές κοσμοθεωρίες. Ακόμα και σήμερα η φιλμική διασκευή του βιβλίου μνημονεύεται ως μια από τις καλύτερες ταινίες βασισμένες σε διασκευασμένο σενάριο, ο Ρομπ, η Λόρα, ο Ντικ και ο Μπάρι είναι κάποιοι από τους πιο αξιαγάπητους ήρωες και οι λίστες με τα τοπ 5 κανονικό φετίχ. Αν έχει συνδεθεί με κάτι, αυτές είναι οι επί μονίμου βάσεως αναφορές του στη μουσική που πάντα έχουν λόγο ύπαρξης.
Το Πέντε Δευτερόλεπτα στο Κενό διαφέρει από αυτό το στυλ (ή μανιέρα, εξαρτάται πως το βλέπει κανείς). Ο διάλογός του έχει ως συνδαιτημόνα το Breakfast Club, τη γνωριμία και αλληλεπίδραση διαφορετικών ατόμων που συναντιόνται τυχαία και προσπαθούν να γνωριστούν μεταξύ τους. Το θέμα είναι, όμως, ότι κανένας από αυτούς τους χαρακτήρες δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όλοι τους παραμένουν άχρωμοι και «βασικοί», θυμίζοντας περισσότερο χαρακτήρες από σχολικό θεατρικό παρά από τη νουβέλα ενός ευφυούς συγγραφέα. Δε μιλάω, βέβαια, για τις ερμηνείες, καθώς οι τέσσερις πρωταγωνιστές μια χαρά τα πάνε, μα όταν το υλικό που τους δίνεται προς «αποστήθιση» είναι τόσο τετριμμένο, τότε δε μπορούμε να μιλήσουμε για ερμηνευτική υπέρβαση.
Στο θέμα της αυτοκτονίας, τώρα: τα τέσσερα άτομα δένονται και γνωρίζονται μέσω της κατανόησης των διαφορών τους, βρίσκουν την ελπίδα μέσω της λογικής της ομάδας. Η εμπιστοσύνη στον άλλον δε συνεπάγεται απαραίτητα την πανάκεια και είναι επικίνδυνα μη ρεαλιστικό το να παρουσιάζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, ειδικά εφόσον κάτι τόσο σοβαρό δεν δίνεται ούτε με πλήρη αληθοφάνεια μα ούτε και με σουρεαλιστικό μαύρο χιούμορ. Μα από τη στιγμή που μιλάμε όχι για κοινωνικό δράμα, μα για έργο φαντασίας, μπορεί να του συγχωρεθεί έλλειψη ρεαλισμού.
Που είναι, όμως, οι καλογραμμένες ατάκες, το μαύρο χιούμορ (ή έστω το χιούμορ, ξανά χιλιοφορεμένα αστειάκια βλέπουμε) και το ενδιαφέρον (δεν απαιτείται σώνει και ντε η πρωτοτυπία) που μπορούν να το μετουσιώσουν σε κάτι το ευχάριστο; Άλλο ευχάριστο και άλλο ανώδυνο μέχρι νύστας, μην τα μπερδεύουμε. Και από τη στιγμή που η υποτιθέμενη «κάθαρση» δίνεται με τρόπους χιλιομασημένους και μεγαλοστομίες, μπάζει από παντού. Θα περίμενε κάτι καλύτερο κανείς από τους Βρετανούς, μάστορες του κυνισμού και της μαυρίλας, μα τα λοξοκοιτάγματα προς Αμερική δεν το αφήνουν να πάει παραπάνω από το μέτριο –προς κακό. Αν το ‘χε πάρει ένας Ιάπωνας και το είχε κάνει πιο ψυχεδελικό και περίεργο, τότε ίσως και να μιλάγαμε για πρωτότυπο διαμαντάκι.
Κλασσική περίπτωση ταινίας που βλέπεις Κυριακή βράδυ για να γλαρώσεις γιατί από αύριο πάλι δουλειά στο γραφείο. Αν σας κάνει αυτό το σκηνικό, τότε δείτε την. Ειδάλλως, αν θέλετε κάτι που να αφορά σε αυτοκτονίες ή αντικοινωνική συμπεριφορά εν γένει, προτιμήστε το ιρλανδικό Love Eternal ή το πέρα για πέρα ψυχεδελικό, ξεκαρδιστικά μαύρο(και πάνω απ’ όλα με σεβασμό στην πραγματική ζωή) mindfuck του anime Welcome To The NHK. Θα σας τα πουν πολύ καλύτερα.
