Τα Μάπετς Καταζητούνται *****
ΗΠΑ, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Μπόμπιν
Πρωταγωνιστούν/Με τις φωνές των: Στιβ Γουάιτμαιρ, Ρίκι Ζερβέις, Τίνα Φέι
Διάρκεια: 107’
Ο Νίκολαι, ένας παγκοσμίου φήμης εγκληματίας βάτραχος (και συμπτωματικά ολόιδιος με τον Κέρμιτ) αποδρά από γκούλαγκ της Σιβηρίας. Σε συνεργασία με τον βοηθό του, Ντόμινικ Μπάντγκαϊ (χαρακτηριστικό αστείο του ύφους των Μάπετς), οδηγούν τον Κέρμιτ σε φυλάκιση και εκμεταλλεύονται το θίασο των Μάπετς προκειμένου να μπορέσουν να διαπράξουν την ιστορικότερη ληστεία όλων των εποχών: την κλοπή των βασιλικών κοσμημάτων. Νοσταλγική, με ζεστό χιούμορ, μα όχι και η καλύτερη από τις ταινίες των αγαπημένων μαριονετών.
Λατρεύω τα Μάπετς. Η παιδική μου ηλικία είναι συνυφασμένη με αυτά σε βαθμό φετιχισμού. Ακόμα θυμάμαι το Junior’s TV να παίζει επεισόδια των Muppet Babies και τη μεταγλωτισμένη βιντεοκασέτα του Muppets Take Manhatan, και μεταγενέστερα τις άδειες βιντεοκασέτες που γέμισαν με τα επεισόδια του Muppet Show μα και το Muppet Christmas Carol. Μερικές από τις πιο όμορφες αναμνήσεις μου βρίσκονται μαζί τους και δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ πως το reboot του 2012 με έκανε να κλάψω. Ήταν (και είναι) ένα από τα αρτιότερα ξαναξεκινήματα ενός ρέτρο franchise στην ιστορία του Κινηματογράφου, με απόλυτο σεβασμό στο πνεύμα της πρωτότυπης σειράς, καλογραμμένο σενάριο και προσεγμένο στις λεπτομέρειες.
Μετά την ανακοίνωση της υπόθεσης του Τα Μάπετς Καταζητούνται, η πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό είναι αυτή της επανεγγραφής μιας από τις ήδη υπάρχουσες ταινίες τους, του The Great Muppet Caper. Δεδομένης της ποιότητας της πρώτης ταινίας δεν υπήρχε εμφανής λόγος φόβου για το αν θα είναι γουστόζικο ή όχι το sequel. Μα ένα κράτημα πάντα υπάρχει σε αυτές τις περιπτώσεις, και η ίδια η ταινία προσπαθεί να παρωδήσει (μα και πιθανόν να ξεκαθαρίσει) στην έναρξή της πως το σίκουελ σχεδόν ποτέ δεν είναι εξίσου καλό με την πρώτη ταινία.
Για να ξεκαθαρίσουμε τι γίνεται στο συγκεκριμένο σίκουελ, να πούμε πως τα βασικά χαρακτηριστικά της σειράς είναι ακόμα παρόντα. Πιο εκσυγχρονισμένα ενδεχομένως, μα παρόντα. Οι αναφορές, τα κάμεο, το βαριετέ χιούμο, τα λογοπαίγνια και οι χαρακτήρες που το ανέδειξαν είναι και πάλι εδώ, ίσως πιο “περιφερειακοί” και περισσότερο υποστηρικτικοί, μα είναι εδώ. Οι φαν θα χορτάσουν τον Κέρμιτ σε όλο του τον ορθολογισμό, τον Φόζι με τα κακά του λογοπαίγνια, τον ασυγκράτητο ερωτισμό της Μις Πίγκι και τον (πάντα απολαυστικό) Άνιμαλ να δίνει ρεσιτάλ καταστροφής. Αναλόγως θα δουν και τον “αχώνευτο” Ρίκι Ζερβέις να παίζει το θύμα και όχι τον θύτη, τον Τάι Μπιούρελ να παρωδεί εξαίσια τον Γάλλο πράκτορα της Ίντερπολ και την Τίνα Φέι ως ψυχωτική φύλακα του γκούλαγκ. Και τον Άσερ σε μια σκηνή με ένα λογοπαίγνιο πλήρως μαπετικό. Και, εννοείται, την ίδια την παρωδία του γυρίσματος μιας ταινίας και της σόουμπιζ. Και πολλά απολαυστικά τραγούδια και χορογραφίες να τα συνοδεύουν, με θετικά αποτελέσματα γέλιου. Ά, ναι, και φόρο τιμής σε Μπέργκμαν με τον πλέον ιδανικό τρόπο.
Αυτό που δεν έχει, όμως, η συγκεκριμένη ταινία, είναι η έκπληξη του προηγούμενου φιλμ, το εντελώς πρωτότυπο υλικό και, ίσως, τον πιο σωστά εστιασμένο νοσταλγικό παράγοντα. Τα αστεία, αν και ευφάνταστα, δεν συνοδεύονται από το ανάλογο ρέτρο περιβάλλον που μπορεί να θυμήσει, να συγκινήσει και ενδεχομένως να δικαιολογήσει το “παλαιακό” χιούμορ των Μάπετς. Ως άμεσο αποτέλεσμα, δε φαντάζει και τόσο αυθόρμητο και αθώο όσο το πρώτο μέρος του reboot και όταν μπαίνει στη διαδικασία της σύγκρισης χάνει στα σημεία και φαίνεται μέτριο και επαναλαμβανόμενο. Μα εφόσον και τα ίδια τα Μάπετς, στη σειρά τουλάχιστον, βασίζονταν σε κάποια επαναλαμβανόμενα αστεία, δεν είμαι σίγουρος αν αποτελεί όντως πταίσμα.
Σε γενικές γραμμές, αν δεν έχετε δει ακόμα την προηγούμενη ταινία, μπορεί και να τη θεωρήσετε καλή, μα αν η προηγούμενη σας συγκίνησε σε υπερθετικό βαθμό, η συγκεκριμένη δε θα σας πει κάτι καινούριο. Όπως και να ‘χει, είναι χαρμόσυνο το ότι το πνεύμα του Τζιμ Χένσον εξακολουθεί να διαπνέει, ακόμα και post mortem τα δημιουργήματά του και να τα συστήνει σε νέες γενιές. Τον ευχαριστώ ολόκαρδα, όπως και αυτούς που δεν τον αφήνουν να περάσει στο αμπάρι της λήθης.
Στην επόμενη σελίδα: Κισμέτ: Η Ζωή Σαν Τούρκικη Σαπουνόπερα
