Νώε *****
ΗΠΑ, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Ντάρεν Αρονόφσκι
Πρωταγωνιστούν: Ράσελ Κρόου, Τζένιφερ Κόνελι, Έμμα Γουάτσον
Διάρκεια: 138’
Η ιστορια από τη Βιβλο γνωστή: Η μέρα που ο Θεός θα φέρει τον καθαρτήριο κατακλυσμό στη Γη πλησιάζει. Για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους και του ζωικού βασιλείου, εμπιστεύεται το Νώε για να κατασκευάσει μια κιβωτό που θα φιλοξενήσει τους τελευταίους ενάρετους και ένα ζευγάρι ζώα από το κάθε είδος. Καθώς η επικείμενη νεροποντή πλησιάζει, ο Νώε αρχίζει να αμφισβητεί την ίδια την αξία του ανθρωπίνου γένους και αν τελικά αξίζει να σταθεί δίπλα στα υπόλοιπα δημιουργήματα της Πλάσης. Αν δεν ήταν ταινία του Αρονόφσκι μα κάποιου άλλου κραταιού blockbuster σκηνοθέτη, θα μιλάγαμε για μια από τις ωραιότερες ταινίες θρησκευτικού περιεχομένου των τελευταίων ετών, μα για τα μέτρα και τα σταθμά του είναι εκτός της σκηνοθετικής νοοτροπίας του.
Ο Ντάρεν Αρονόφσκι έχει δηλώσει πως ο Νώε είναι μια ταινία που πάντα ήθελε να κάνει, καθώς από μικρό τον συνέπαιρνε η ιστορία του Νώε. Στο παρελθόν τον έχουμε δει να καταπιάνεται με το θέμα της θρησκείας, στο Π και το Fountain, παράγοντας υψηλού επιπέδου σινεφίλ δουλειές με θεσπέσια εικαστικά αποτελέσματα. Όταν, όμως, μαθαίνουμε πως πρόκειται να γυρίσει μια μπλοκμπαστεριά που (άκουσον-άκουσον) θα προβάλλεται και τρισδιάστατη, τα πρώτα σύγκρυα έρχονται. Γλυκάθηκε ο φιλόσοφος από το «μαρούλι» και θέλησε να φάει και αυτός; Ας κάνουμε κράτει, μπορεί και να δούμε κάτι εντελώς αντισυμβατικό, που να επανοριοθετεί τις νέες θρησκευτικές ταινίες και να τους προσδίδει το σκοτάδι που ανέκαθεν είχαν μα πάντα αποφευγόταν. Τι; Έχει την υποστήριξη των Αμερικάνων Χριστιανών; Ωχ αδερφέ, τα σύγκρυα που λέγαμε…
Στα επί του πανιού: σε καμία περίπτωση το σύνολο που αποτυπώνεται δε μιλάει με το αλφαβητάρι του Αρονόφσκι. Εδώ έχουμε μόνο μια ταινία υψηλού budget που θα μπορούσε να είναι ο Μπάτμαν αν του ανατίθετο να διασώσει τους ενάρετους. Μη χαίρεστε, η μισανθρωπία και το σκότος κρατούν πολύ λιγότερο απ’ όσο θα θέλαμε να ελπίζουμε. Ας δούμε και λίγο τα υλικά στα οποία βασίζεται το γεύμα: ολίγη από μάχη του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών με τους Ενοχιανούς έκπτωτους αγγέλους να θυμίζουν τα Εντ, εφέ που προκαλούν ρήξη κάτω γνάθου, άφθονο σκοτάδι και γκρίζο σε πολλές σεκάνς, μα ακόμα περισσότερο χρώμα σε πολλές άλλες σκηνές. Ερμηνείες που πατάνε γερά στα πόδια τους (η αλήθεια να λέγεται) από όλο το καστ, με τον Ράσελ Κρόου να δείχνει γιατί είναι ένας αληθινά στιβαρός ερμηνευτής και την Έμμα Γουάτσον να αποδεικνύει πως υπάρχει και εκτός του ρόλου της Ερμιόνης. Με άλλα λόγια, ένα αξιοπρεπέστατο blockbuster που αρνείται να καταρρίψει την εντολή του «Αγάπα τον πατέρα σου» και δε θέλει να προσβάλλει τίποτα και κανέναν.
Ικανοποιητικό λοιπόν; Όχι, εδώ μιλάμε για τον Αρονόφσκι, που με μισή δεκάδα ταινίες κατάφερε να αλλάξει το ρου του νέου αμερικάνικου κινηματογράφου, οποιοσδήποτε συμβιβασμός δεν πρέπει να του συγχωρείται όταν μας τα γυρνάει τούμπα. Ναι, είχε πάντα το ελπιδοφόρο μήνυμα, ναι, ασχολούνταν με το ζήτημα της θρησκείας, όχι, δεν έπεφτε στις αλυσίδες των στούντιο. Και μόνο το γεγονός ότι, πλην του ίσως πιο «σκοτεινού» (επαναλαμβάνω προς κατανόηση: προσωρινά) Νώε, δε θυμίζει σε τίποτα στο σύνολο Αρονόφσκι μα μια ακόμα υπερπαραγωγή, είναι σημαντικό ψεγάδι. Βεβαίως, υπάρχουν σκηνές που δείχνουν ότι ο δημιουργός της είναι αυτός, τα σύντομα κατ στις ονειρικές σεκάνς, το Θείο κίτρινο και κόκκινο που συναπαρτίζουν το επουράνιο φως, το μοτίβο της ψυχικής κατάρρευσης είναι εδώ.
Ακόμα και οι πλήρως αφαιρετικές σκηνές με το έδαφος, τον ουρανό, ένα βράχο και 3 ανθρώπους μαζί με ένα γίγαντα να περπατάνε έχουν ξεκάθαρη την ούγια του σκηνοθέτη. Αλλά από τη στιγμή που αυτές είναι κάτι λιγότερο από το ένα τέταρτο της συνολικής διάρκειας και ακόμα και στη σκηνή που πάει να συγκεράσει την εξελικτική θεωρία και τη θρησκεία (στην πυρά βλάσφημε!) το αναιρεί αμέσως μετά, μην ιδρώσει κανένα αυτί, δεν είναι και πολύ προς τιμήν του.
Κοινώς, αν μπορείτε να αγνοήσετε ότι δεν είναι μια αντιπροσωπευτική ταινία του Αρονόφσκι, αλλά μια αξιοπρεπής χολιγουντιανή υπερπαραγωγή, τη βλέπετε ασυζητητί, μακάρι οι «προπαγανδιστικές» θρησκευτικές ταινίες να συνεχίσουν έτσι. Αν θέλετε, από την άλλη, να δείτε τον σκηνοθέτη που αγαπήσατε, αρκεστείτε σε μια «γκεστ εμφάνιση» του. Μέχρι και ο Κλιντ Μάνσελ με τους Kronos Quartet σε αυτή την ταινία «τζαμάρουν» με τους ήχους του Χανς Ζίμερ και του Χάουαρντ Σορ. Από εσάς εξαρτάται. Καλό blockbuster, μέτριος Αρονόφσκι.
Στην επόμενη σελίδα: Ο Γερμανός Γιατρός
