Η Vicky Page είναι μια νέα μπαλαρίνα, που μοιάζει υπερβολικά με τη Jessica Chastain, αν η τελευταία μπορούσε να σε καθηλώσει χορεύοντας κλασικό μπαλέτο. Ο Boris Lermontov, ο στριμμένος διευθυντής της ομώνυμης σχολής μπαλέτου – κάτι σαν τον Captain Von Trapp αλλά με πουέντ – αποφασίζει να την εντάξει στην ομάδα του. Στην πορεία φυσικά την ερωτεύεται και με αφορμή το ανέβασμα του έργου Τα κόκκινα παπούτσια, της κάνει δώρο ένα ζευγάρι κόκκινες σατέν πουέντ.
Γενικεύοντας, πρόκειται για το Black Swan του Aronofsky, σε τεχνικολόρ και με απείρως πιο ταλαντούχα μπαλαρίνα. Την είχα δει πριν από χρόνια στην Αθηναία, όπου δεν πάω για την τυρόπιτα (δε θέλω να τρώω στο σινεμά), αλλά επειδή είναι κοντά στο σπίτι μου και κάθε προβολή στη Χάρητος συνδυάζεται με βραδινή βόλτα επιστροφής από τον περιφερειακό του Λυκαβηττού.
Από τότε δεν έχω θελήσει να την ξαναδώ κάπου εκτός θερινού σινεμά, ίσως γιατί όλη αυτή η χρωματιστή χορογραφία να μη μπορεί να αναδειχθεί μέσα από τη 17άρα οθόνη του λάπτοπ. Εξάλλου, όταν παρακολουθείς μια τέτοια πλοκή, έχεις ανάγκη να βρίσκεσαι σ’ ένα πιο ανάλαφρο περιβάλλον, που να θυμίζει έναν κήπο οικείο και δροσερό, σαν την πρωταγωνίστρια πριν δέσει στα πόδια της τα κόκκινα παπούτσια της καταστροφής.
