«Μαζέψτε τους συνήθεις υπόπτους» λέει ο αρχηγός της αστυνομίας Louis Renault στο σπαραξικάρδιο φινάλε της Casablanca / Καζαμπλάνκα, κι έτσι ακριβώς ξεκινά η ταινία που σύστησε τον Bryan Singer στα διεθνή ακροατήρια ως άχαστη ανερχόμενη δύναμη του χολιγουντιανού κυκλώματος τότε, στα μακρινά mid-90s. Ένας θρίαμβος ανανεωτικής οπτικής στις φόρμουλες των παλαιάς κοπής νουάρ, οι The Usual Suspects / Συνήθεις Ύποπτοι έγιναν άμεσα σημείο αναφοράς της ποπ κουλτούρας της εποχής, o μυστηριώδης Keyser Soze καρφώθηκε στις υψηλότερες θέσεις του παλμαρέ των εμβληματικότερων κινηματογραφικών αντιηρώων, κι από αξιόπιστος καρατερίστας θεατρικών καταβολών, o Kevin Spacey εδραιώθηκε ως επιβλητικός κινηματογραφικός πρωταγωνιστής με αδιαμφισβήτητο δυναμικό εξέλιξης.
Σχεδόν δυο δεκαετίες μετά, οι Συνήθεις Ύποπτοι έχουν για μια τσάρκα στις μυρωδάτες αίθουσες τις καλοκαιρινής Αθήνας, τον ιδανικότερο συνδυασμό: άκαφτο προφίλ στο συλλογικό υποσυνείδητο (ακριβοθώρητοι γαρ στους τηλεοπτικούς δέκτες), εκλεκτικό ερμηνευτικό pedigree κι άπαιχτους δευτερορολίστες στα πιο στιβαρά τους (ο Benicio del Toro πριν γίνει Benicio del Toro κι ο Pete Postlethwaite σε ερμηνεία-σελιδοδείκτη στα κινηματογραφικά χρονικά), βραβειακό παρελθόν (με Όσκαρ σεναρίου και β’ ερμηνείας), μυστήριο, δράση, σασπένς κι ατμόσφαιρα, ατάκες-πολυβόλα που δεν θυμάσαι καν ότι τις ξέρεις από ‘κει, αλλά τις ξέρεις, και βέβαια χαρακτήρες και πλοκή που φυσάνε, σ’ ένα σεναριακό κομψοτέχνημα από τον Chistopher McQuarrie, τόσο old-school κλασικό, που σε συνεπαίρνει με το διαχρονικό του coolness ακόμη κι αν ξέρεις τι γίνεται σ’ εκείνον τον οπερετικό, σαγονοκρεμαστικό θρίαμβο του μοντάζ με τον οποίο στήνει την αποκάλυψη του φινάλε του. Που σ’ αφήνει ν’ αναρωτιέσαι «πώς πυροβολείς το διάβολο πισώπλατα. Κι αν αστοχήσεις;».
