Είναι αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα και το στυλ που θα καθιερώσει τον σκηνοθέτη μπορεί να μην έχει ακόμα διαμορφωθεί, αλλά οι Μπανάνες είναι η πρώτη ταινία που σκιαγραφεί τον Allen ως ένα τύπο που όλοι κρύβουμε μέσα μας, γι’αυτό και στην πορεία θα αλλάξει μια για πάντα την ιστορία της αμερικανικής κωμωδίας και θα καταστήσει τον ίδιο, σε μυθική φιγούρα του σινεμά.
Εδώ εμφανίζονται για πρώτη φορά οι εμμονές του: ο έρωτας, ο θάνατος, η ψυχανάλυση και κάθε είδους νεύρωση. Εδώ εμφανίζεται, επίσης για πρώτη φορά, ο Sylvester Stallone λίγο πριν πάρει το ρόλο που θα αλλάξει τη ζωή του. Η ακατάπαυστη σάτιρά του δεν αφήνει τίποτα ήσυχο, είτε αναφέρεται υπογείως στην εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α (είμαστε άλλωστε στην εποχή που μαίνεται ο πόλεμος στο Βιετνάμ), είτε κοροϊδεύει με άκρατο κυνισμό, πριν αυτός γίνει μάστιγα, την ιστορία των επαναστάσεων της εποχής (οι μπλούζες με το πρόσωπο του Τσε είναι ακόμα στο εργοστάσιο).
Ο δον κιχωτικός ήρωας της ταινίας βασίζεται κατά πολύ στις standup comedy παραδόσεις που ήταν η ειδικότητα του Allen και τα 80 ξεκαρδιστικά λεπτά της ταινίας είναι ένα συνδυασμός γρήγορων ανέκδοτων στο κλασσικό πια στυλ του Allen. Μάλλον δεν είναι υπερβολή να πούμε, πως ο σκηνοθέτης-ηθοποιός ήταν ο απόλυτος troll άρχοντας πολλές δεκαετίες πριν επινοηθεί ο ιντερνετικός όρος.
Τέλος, δεν είναι σίγουρα η καλύτερη ταινία του, αλλά είναι πάντα η πρώτη ταινία που μου έρχεται στο μυαλό όταν αναφέρεται η λέξη «θερινό», ίσως γιατί σε ένα τέτοιο χώρο την είδα πρώτη φορά και γιατί ποτέ δεν ένιωσα το ίδιο όποτε αποπειράθηκα να την δω στο σπίτι. Εκτός απ’την σκηνή παρακάτω.
