Υπήρχε, που λες, μια εποχή, πολύ πριν «εισβάλλει» η τηλεόραση σε κάθε σπίτι, που όλοι περίμεναν πώς και πώς να βρεθούν μπροστά στο πανί, για να δουν ταινίες που ακόμη και τις μέρες μας βλέπονται μανιωδώς. Στις περισσότερες από αυτές το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι ένα χάπι εντ, με κάποιον έρωτα που καταλήγει σε γάμο. Γενικότερα, «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα», όπως έλεγε και ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Όμως η όμορφη ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής είναι το ίδιο έντονη ακόμη και σε εκείνες τις ταινίες που το τέλος τους δεν είναι τόσο ευχάριστο. Από αρχαιοτάτων χρόνων, βλέπεις, διασκεδάζουμε με τραγωδίες και γλεντάμε με το «Βρέχει φωτιά στην στράτα μου». Όπως και να ‘χει, σε κάθε μία από τις προσπάθειες που έκανα να ξεχωρίσω μία ταινία που θα ήθελα να δω σε θερινό, κατέληγα σε τρεις. Σε αυτές τις τρεις.
Κορίτσια στον Ήλιο
Με την εκπληκτική μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου («Ένα πρωινό» και δεν συμμαζεύται) , σε ταξιδεύει στην ομορφιά της Άνδρου και στην τουριστική Αθήνα της δεκαετίας του ’60. Ο σκηνοθέτης Βασίλης Γεωργιάδης υλοποιεί μέσα από τον φακό του με τον καλύτερο τρόπο, το εκπληκτικό σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, κάνοντας πολλά κορίτσια να κλαίνε ακόμα και σήμερα με τον ανεκπλήρωτο καλοκαιρινό έρωτα που αναπτύχθηκε ανάμεσα στον μπρουτάλ βοσκό Γιάννη Βόγλη και στην πανέμορφη τουρίστρια Αν Λόνμπεργκ. Σίγουρα όλοι προσέχουν ότι, αν και ασπρόμαυρη η ταινία, τα όμορφα μάτια της ηθοποιου φαίνονται πεντακάθαρα. Αλησμόνητη δε, η ατάκα «Στάσου μύγδαλα» με την οποία ξεκινούν τα βάσανα της φυλακής και του έρωτα για τον Βόγλη. Το ρεζουμέ της ταινίας; Πρέπει να προσέχεις που εύχεσαι να βρίσκεσαι, δεδομένου ότι ο Βόγλης μάλλον περνούσε πιο όμορφα όταν το αντικείμενο του πόθου του τού πρόσφερε παγωτό μέσα από το παράθυρο της φυλακής και ξενυχτούσε στα σκαλάκια για πάρτη του.
Εκείνο το καλοκαίρι
Τη σκηνοθεσία υπογράφει και πάλι ο Βασίλης Γεωργιάδης, και το σενάριο ο Πάνου Κοντέλλης. Με ωραία γυρίσματα στην οικεία παραλιακή της Αθήνας και στη Βουλιαγμένη με φόντο το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου. Must της ταινίας η υπέροχη και διαχρονικότατη μουσική του Γιάννη Σπανού, με κορυφαίο όλων το κομμάτι «Σαν με κοιτάς». Ακρογωνιαίος λίθος της πλούσιας σε συναισθήματα ταινίας, που όσες φορές και αν την έχεις δει, εξακολουθεί να σου προκαλεί την ίδια συγκίνηση καθώς βλέπεις την πανέμορφη Έλενα Ναθαναήλ να «λιώνει» μέσα σε ένα καλοκαίρι (το τελευταίο της καλοκαίρι) τόσο από την αρρώστια όσο και από τα συναισθήματά της για τον Λάκη Κομνηνό.
Επιχείρησις Απόλλων
Ο Γιώργος Σκαλενάκης μεταφέρει το σενάριο του Γιάννη Τζιώτη με πολύ καλοκαιρινό στυλ της εποχής. Μόνο και μόνο από τον τίτλο καταλαβαίνεις ότι έχει «φως» αυτή η ταινία. Και πώς να μην έχει όταν σε ταξιδεύει με το λεωφορείο που οδηγεί ο Αθηνόδωρος Προύσαλης, με ξεναγό την Έλενα Ναθαναήλ. Προσωποποίηση της καλοκαιρινής ανεμελιάς είναι ο Τόμας Φριτς που υποδύεται έναν πρίγκιπα που το σκάει από την θαλαμηγό του για να ζήσει σαν άνθρωπος βρε αδερφέ! Το κάνει και με το παραπάνω, αφού ερωτεύεται την όμορφη ξεναγό και την ακολουθεί στην μεγάλη εκδρομή πότε χορεύοντας στην σχάρα αποσκευών του λεωφορείου και πότε μεταμφιεσμένος σε μανάβη που προσφέρει καρπούζια. Χαρακτηριστική φιγούρα της ταινίας η γιαγιά που βγαίνει στην μέση του δρόμου για να κάνει «οτοστόπι» ώστε να προλάβει τον γάμο της εγγόνας της. Όσο για την μουσική, τι να πούμε; Μαρκόπουλος! Εκτός από το γνωστό μας «Ζαβαρακατρανέμια» με την φωνή του Νίκου Ξυλούρη, ακούγονται και άλλα εκπληκτικά κομμάτια, κάποια εύθυμα και κάποια μελαγχολικά. Μην ξεχνιόμαστε. Πρόκειται άλλωστε για ταινία (όπως και οι άλλες δύο που αναφέρονται σε αυτό το κείμενο) που δεν έχει χάπι εντ ή έστω μας θυμίζει ότι μερικές φορές τα ωραία κρατάνε λίγο.
