Η δεύτερη ατομική έκθεση του Ιάσονα Βενετσανόπουλου έχει τίτλο “There is another world, but it is inside this one” και θα λάβει χώρα στο ιστορικό κτήριο που στεγάζεται η Image Gallery γνωστό και ως «Μέγαρο Λυκιαρδόπουλου», από τις 9 έως τις 24 Φεβρουαρίου. Η έκθεση του Ιάσονα πρόκειται για μια ιδιόρρυθμη σειρά 137 μικροσκοπικών σχεδίων με μελάνια σε χαρτί που συνθέτουν ένα παράλληλο, αλλόκοτο σύμπαν προσωπικών συμβόλων και μορφών, με κεντρικό άξονα το χιούμορ. Όπως αναφέρει η επιμελήτρια της έκθεσης, Ματίνα Χαραλάμπη: “Τα παράξενα όντα του Βενετσανόπουλου έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο να συγχρωτίζονται, κρύβοντας πάντα μια μελαγχολική μοναχικότητα πίσω από το κωμικό τους προσωπείο».
Ο Ιάσονας Βενετσανόπουλος είναι εικαστικός, σκηνογράφος και performer. Γεννήθηκε το 1984 στην Αθήνα και είναι απόφοιτος της Σχολής Καλών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Α.Π.Θ. Στην προσπάθεια να ανακαλύψει την ταυτότητά του αλλά και να δημιουργήσει τη δική του εικαστική γλώσσα αποφάσισε να σπουδάσει παράλληλα Συνθετική Συμβουλευτική Ψυχοθεραπεία. Έχει ζήσει μεταξύ άλλων χωρών στην Ινδονησία και την Ισπανία.
Τι θα δούμε στην έκθεσή σου Ιάσονα; Ζωγραφική. Αποτελέσματα ενός εσωτερικού αφουγκράσματος. Αποσπάσματα σκέψεων συναισθημάτων και ιδεών μιας ζωής σε εξέλιξη. Όπως γίνεται και με τους μύθους, υπονοώ ιστορίες που είναι εξολοκλήρου προσωπικές αλλά ταυτόχρονα τόσο ανοιχτές που να χωράει ο κάθε ένας. Θέλω να επικοινωνήσω και να προτείνω ερμηνείες χωρίς όμως να περιορίσω το βλέμμα κανενός.
“There is another world, but it is inside this one”. Πως μοιάζει αυτός ο αλλιώτικος κόσμος; Δεν είναι ένας συγκεκριμένος τόπος. Ζωγραφίζοντας, του δίνω μορφή και μέσα από αυτήν την διαδικασία γνωρίζω κομμάτια του. Τα έργα είναι εικονοποιήσεις του, δοσμένες με τόσο απλές και αναγνωρίσιμες μορφές ώστε τελικά να μπορούν να συνδεθούν με τον καθένα μας. Από εκεί και πέρα ο θεατής θα βρει την δική του διαδρομή προς αυτόν. Κι ακριβώς αυτή η δράση είναι που κάνει το έργο να συνδέεται προσωπικά με τον θεατή του.
Τι ρόλο παίζουν τα σύμβολα στα έργα σου; Πέρα από τον σταυρό δεν θα έλεγα ότι χρησιμοποιώ σύμβολα, αλλά δίνω την εντύπωση των συμβόλων. Αυτό συμβαίνει εξαιτίας της απλότητας των σχημάτων. Οι φιγούρες είναι δοσμένες, μόνο με το περίγραμμά τους. Αυτό αυτομάτως τις κάνει να μπορεί να είναι ο καθένας. Οπότε, ενώ αυτό που εκφράζω μπορεί να είναι ένα βαθύτατα προσωπικό μου θέμα, ταυτόχρονα επιτρέπει στον καθένα να εντάξει το δικό του κομμάτι και να συνδεθεί με το έργο. Αυτό κάνει αυτά τα έργα να δίνουν την εντύπωση ότι απευθύνονται στον κάθε ένα προσωπικά, ενώ ταυτόχρονα αφορά όλους. Αυτή η λειτουργία είναι που συναντάται και στους μύθους.
Τι ρόλο παίζει το χιούμορ στην τέχνη; Είναι ένα εργαλείο που μπορεί να με φέρει σε επαφή με βιώματα και συναισθήματα, που χωρίς αυτό θα ήταν πολύ ωμά για να τα διαχειριστώ.
Έχουν τα σχέδιά σου σενάριο; Δεν είναι ιστορίες με αρχή – μέση – τέλος, δηλαδή με γραμμικό και συγκεκριμένο σενάριο. Δίνουν όμως την εντύπωση ότι ανήκουν σε κάποια ιστορία της οποίας το έργο είναι ένα απόσπασμα. Σίγουρα έχουν συσχέτιση. Όταν τα βλέπεις όλα μαζί μπορείς να καταλάβεις ότι πραγματεύονται κοινά θέματα. Ότι γυρίζουν όλα γύρω από κάποιες κοινές ιδέες. Το κάθε σχέδιο είναι κομμάτι μιας πολυπρισματικής εικόνας, που βέβαια δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Σαν όλα αυτά τα έργα να ανήκουν σε έναν κοινό μύθο που όμως εμείς έχουμε μονάχα ότι μπορέσαμε να βρούμε. Ο κάθε θεατής θα συμπληρώσει τα κενά με την δική του ερμηνεία. Επιδιώκω ακριβώς αυτήν την δράση. Με ενδιαφέρει η πληθώρα ερμηνειών που μπορούν να προκύψουν από την διαδικασία συνδιαλλαγής έργου και θεατή.
Πως συνδέεται κι επηρεάζεται η Ψυχοθεραπεία από την Τέχνη; Αντίστοιχο πράγμα αναζητώ και στα δύο, αλλά από άλλο δρόμο. Η ζωγραφική είναι η γλώσσα μου, το εργαλείο μου, μέσα από το οποίο εμφανίζω σκέψεις και συναισθήματα, βαθύτερα από το συνειδητό. Η ψυχοθεραπεία είναι κι αυτό ένα εργαλείο μέσα από το οποίο μαθαίνω να ακούω και να παρατηρώ. Αναπόφευκτα το ένα επηρεάζει το άλλο και κατά την διαδικασία και ως προς το αποτέλεσμα.
Τι έκανες στην Ινδονησία; Ζωγράφιζα και ζούσα. Εκεί έκανα όλη την μελέτη και τα προσχέδια για το πτυχίο μου. Ήταν μια στιγμή στην ζωή μου που είχα ανάγκη να φύγω όσο πιο μακρυά γίνεται. Ήταν κατά κάποιο τρόπο ένα ταξίδι ενηλικίωση. Όχι πως γύρισα και ήμουν ενήλικας βέβαια, αυτή είναι μια αργή διαδικασία που κρατάει πολύ περισσότερο από ότι φαίνεται. Πως είναι να ζεις εκεί? Αυτό είναι έκθεση από μόνο του. Ένας άλλος κόσμος.
