Η τελευταία φορά που «γεύτηκαν» το stage, ήταν τον Δεκέμβριο του 2019, στο farewell show του ντεμπούτου τους Wild Ferment, μέσα στον ασφυκτικά γεμάτο χώρο του six d.o.g.s. Όπως κάθε ζωντανή εμφάνιση των Steams, έτσι κι εκείνη, θυμάμαι να μετατρέπει το venue σε ένα ηλεκτρισμένο πεδίο υψηλής ενέργειας και θερμοκρασίας, με τον κόσμο να τραγουδάει δυνατά και να παρασύρεται από τους μεθυστικούς, psychedelic rock ήχους τους. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του group, είναι η «ευλαβική» και ζωτική επαφή που διατηρεί με το κοινό του, την οποία στερήθηκε σημαντικά εντός της πανδημίας και του διαστήματος των lockdowns.
Έχοντας πλέον καλωσορίσει με μεγάλο ενθουσιασμό τον νέο τους ντράμερ, Νικόλα Μαμάση, οι Steams συνεχίζουν να δουλεύουν φροντιστικά και πυρετωδώς το υλικό του δεύτερου δίσκου τους, Mild Conquest. Παράλληλα, προσπαθούν ακόμη να συνειδητοποιήσουν πως έπειτα από δεκαεπτά περίπου μήνες θα βρεθούν και πάλι επί σκηνής, μπροστά στο κοινό τους, στο πλαίσιο του τριήμερου φεστιβάλ “Music Escapades: In Orbit v.2” που διοργανώνει το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
Λίγο πριν μας μεταγγίσουν δυνατές στιγμές και συναισθήματα από το Θόλο του ΚΠΙΣΝ, αυτή την Κυριακή, 30 Μαΐου, ο Πάνος (φωνή/κιθάρα), ο Ανδρέας (κιθάρα), ο Νικόλας (ντραμς) και ο Άλεξ, μπασίστας και παραγωγός της μπάντας, βρέθηκαν στη βεράντα του στούντιο του Άλεξ, εκεί όπου τους συνάντησα μετά την πρόβα τους. Ο ενθουσιασμός τους για το επερχόμενο live ήταν διάχυτος. Στο επίκεντρο της συζήτησης που κάναμε με τον Πάνο, βρέθηκε η πρόσφατη ξεχωριστή φωτογράφισή τους στο ιστορικής αξίας πλοίο “Liberty”, μέσω της οποίας ανακοίνωσαν τον Νικόλα ως νέο μέλος της μπάντας. Για τον Πάνο, η φωτογράφιση συνδέθηκε και με μία ιδιαίτερα προσωπική του ιστορία, την οποία μοιράζεται στην Popaganda.
Δεκαεπτά μήνες μετά το τελευταίο μας live, επιστρέφουμε στη σκηνή και στο φεστιβάλ Orbit, μη έχοντας κάνει από επιλογή οποιοδήποτε streaming gig όλο το διάστημα της πανδημίας. Ο τρόπος με τον οποίο ερχόμαστε σε επαφή με το κοινό, είναι δια ζώσης και αυτό που επί τόσο καιρό «χάσαμε», θεωρούσαμε ότι δεν μπορούσε να αντικατασταθεί από κάποιο streaming. Έτσι, επιλέξαμε να κάνουμε υπομονή και να ετοιμάσουμε όσο καλύτερα μπορούμε το νέο υλικό μας για τον δεύτερο δίσκο. Κατά την πρώτη καραντίνα αρχίσαμε να γράφουμε το άλμπουμ μας, “Mild Conquest”, για το οποίο αφιερώνουμε πολύ χρόνο, καθώς όπως και με το ντεμπούτο μας, θέλουμε να νιώθουμε σίγουροι για το αποτέλεσμα.
Μέσα σε αυτό το διάστημα έγιναν διάφορες αλλαγές. Πλέον έχουμε ένα νέο μέλος, τον Νικόλα Μαμάση που βρίσκεται πίσω από τα drums και είμαστε όλοι πολύ χαρούμενοι. Ένα μεσημέρι του Φλεβάρη χτύπησε το τηλέφωνό μου και με ενημέρωσαν πως οργανώνεται ένα φεστιβάλ στο ΚΠΙΣΝ, στο οποίο ήθελαν να παίξουμε. Εκεί κόντεψε να πέσει το κινητό από το χέρι μου. Ακόμη δεν το έχουμε πιστέψει, δεν το έχουμε καταλάβει ότι θα παίξουμε ξανά μπροστά σε κόσμο. (Άλεξ: Μας φαίνεται παράξενο μου θα δούμε ξαφνικά κοινό, παρόλο που οι 200 περίπου θεατές που θα μπορέσουν λόγω covid να βρεθούν στο live, είναι λιγότεροι από τον κόσμο που μαζεύουμε σ’ ένα δικό μας gig). Είμαστε ενθουσιασμένοι και μπερδεμένοι ταυτόχρονα. Η ιδέα του live «μας κράτησε ζωντανούς». Μας ανακοινώθηκε σε μία αρκετά σκοτεινή περίοδο, ήταν σαν «το φως στο τούνελ». Μας είχε ζορίσει λίγο ψυχολογικά το ότι δεν θέλαμε να βγάλουμε υλικό εάν δεν ανοίξουν τα πράγματα πρώτα και δεν παίξουμε ζωντανά, γιατί ταυτόχρονα ο καιρός περνούσε και ο κόσμος ζητούσε νέο υλικό. Από την άλλη, ο μοχλός μας ως μπάντα είναι το φυσικό live και όχι με την έννοια του streaming. Οπότε αποφασίσαμε πως αξίζει να περιμένουμε.
Πέρυσι το καλοκαίρι μου είχε έρθει η ιδέα να κάνουμε μία φωτογράφιση μπάντας με ένα concept, στο οποίο θα φορούσαμε φόρμες εργασίας. Ήταν η αρχική σκέψη αυτή προτού αποφασίσουμε να κάνουμε τη φωτογράφισή μας στο “Liberty”. Μέσω αυτής, αποφασίσαμε να γνωστοποιήσουμε και στον κόσμο τον ερχομό του Νικόλα στη μπάντα. Ταυτόχρονα, συνέδεσα μία πολύ προσωπική ιστορία με το concept. Ο παππούς μου ήταν καπετάνιος σε ένα τέτοιο πλοίο και έχοντας πάρα πολλές μνήμες και ιστορίες από εκείνον, ήθελα τιμητικά να γίνει κάτι στο Liberty. Είχα επισκεφτεί κιόλας παλαιότερα την τοποθεσία. Η αρχική ιδέα με τις μπλε φόρμες συνδέθηκε με το πλοίο και τα χρώματά του, το κίτρινο, το λευκό, το πράσινο του καταστρώματος.
Το συμβολικό όνομα “Liberty” δόθηκε σε μια κατηγορία φορτηγών πλοίων 10000 τόνων περίπου, τα οποία είχαν βασικό σχεδιασμό στο Ηνωμένο Βασίλειο και μαζική παραγωγή στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Κάποια από αυτά τα πλοία δωρήθηκαν στον ελληνικό εμπορικό στόλο. Ο παππούς μου, Μάριος Διακάτος, ήταν 40 χρόνια καπετάνιος στο εμπορικό ναυτικό και ιστορίες για τα Liberty πρώτη φορά άκουσα από εκείνον. (Όταν φωτογραφίζαμε τα αμπάρια θυμήθηκα τη φορά που «το πλοίο είχε γύρει καθώς όλο το φορτίο είχε μετατοπιστεί στα δεξιά ενώ πάλευαν με μια καταιγίδα»). Αυτές οι ιστορίες ήταν για μένα βίωμα, ταξίδι: από την Αμβέρσα στις “Ινδίες”, στον Παναμά, στο Μοντεβιδέο. Έφυγε ξαφνικά αλλά συνάμα χορτασμένος στα 82 του, πριν να χρειαστεί να τον αποκαθηλώσω. Συνάμα, το Liberty αποκτά μια ακόμα συμβολική έννοια, καθώς το live αυτό είναι το πρώτο μετά από τόσους μήνες σκότους και εγκλεισμού.
Έπειτα λοιπόν από αρκετό ψάξιμο βρήκαμε τις μπλε φόρμες, τις δοκιμάσαμε, τις πήραμε, τις φέραμε στα μέτρα μας. Έτσι, επικοινωνήσαμε το όραμά μας στον φωτογράφο Σπύρο Χαμάλη, ο οποίος μας είχε φωτογραφίσει και στο τελευταίο μας live στο six d.o.g.s. Οι φωτογραφίες που είχε τραβήξει ήταν εκπληκτικές και αποφασίσαμε από κοινού πως είναι ο κατάλληλος γι’ αυτό το concept. Θέλαμε να δοκιμάσουμε κάτι φρέσκο με έναν άνθρωπο με τον οποίο δεν είχαμε συνεργαστεί ξανά. Μας αρέσει πολύ η δουλειά του και του αρέσει κι εκείνου πολύ η δουλειά μας. Η αλληλοεκτίμηση ήταν ένας πολύ σημαντικός παράγοντας για τη συνεργασία, συν του ότι μας έκανε εξαρχής να νιώθουμε πολύ άνετα μαζί του. Δεν καταλάβαμε για πότε τραβήξαμε 600 φωτογραφίες!
Θέλουμε να ευχαριστήσουμε και την Εύα Κοκοβίκα, την αδελφή του Ανδρέα που παρότι ενημερώθηκε τελευταία στιγμή, ήρθε και βοήθησε ως make up artist, therapist, αλλά και ως ακόμη ένα «ζευγάρι μάτια: παρατηρώντας, κάνοντας διορθώσεις και δίνοντάς μας feedback. Μετά από ένα γεμάτο τρίωρο που ξεκίνησε από το μηχανοστάσιο και κατέληξε στο κατάστρωμα, ήμασταν πλέον «λυμένοι» και εκεί τραβήχτηκαν και τα καλύτερα κάδρα. Ανάμεσα στις τελευταίες αυτές λήψεις, βρίσκεται και η πρώτη φωτογραφία που κοινοποιήσαμε στα social media, μέσω της οποίας ανακοινώσαμε τον Νικόλα Μαμάση ως νέο μέλος.
Νικόλας: Δεν το έχω πιστέψει ακόμη, δεν το έχω συνειδητοποιήσει ότι βρίσκομαι στους Steams, αλλά πραγματικά νιώθω φουλ ο εαυτός μου σε όλο αυτό και δεν το έχω ξαναζήσει τόσο έντονα σε κάποια άλλη μπάντα. Υπάρχει φοβερή χημεία και εκτός μπάντας, γιατί πάνω απ’ όλα είμαστε φίλοι μεταξύ μας. Ένιωσα να «μεγαλώνω» πάρα πολύ μέσα από την παρουσία μου στη μπάντα και σαν Νικόλας και σαν ντράμερ. Ανυπομονώ για το live και έχω το «σούπερ καλό» άγχος.
