Οι συντελεστές της παράστασης, που παρουσιάζεται στο θέατρο Σφενδόνη, φωτογραφήθηκαν στο στο Athénée αποκλειστικά για την Popaganda και κλήθηκαν να εξομολογηθούν μια στιγμή αλήθειας: «Μια στιγμή στη ζωή σας εκτός θεάτρου που λειτουργήσατε ως μίμοι χτίζοντας μια ψευδαίσθηση εντός ρεαλιστικού πλαισίου».
Άννα Κοκκίνου
«Αδιαλείπτως μπορεί να συμβαίνει αυτό- αρκεί να υπάρχουν δύο προϋποθέσεις: πρώτον να ζεις υπό το κράτος μεγάλης ψυχολογικής πίεσης και δεύτερον να είσαι πολύ αισιόδοξος. Όταν διαθέτεις αυτά τα δύο, τότε η φαντασία σου, στήνει απανωτά ψευδαισθήσεις εντός ρεαλιστικού πλαισίου. Διαβαίνεις για παράδειγμα απελπισμένος έναν δρόμο, μ’ ένα δέντρο και ο ήλιος ρίχνει τη λάμψη του στα φύλλα… Ενώ, λοιπόν στηλώνεις, αχόρταγα το βλέμμα σου στα φύλλα που λάμπουν και η αίσθηση διαχέεται σε όλο το σώμα- τότε εν ακαρεί μεταφέρεσαι σε παραθαλάσσιο κεντράκι με φίλους μπροστά σε υπέροχα φαγάκια και με πολλά γέλια!
Άλλο, και το πιο φριχτά συχνό, είναι να παίζεις τζόκερ και να κερδίζεις τα 4.000.000! Εκτός που χοντρικά λες θα κάνω αυτό κι αυτό, μετά αρχίζει και το μοίρασμα στους φίλους- που δεν είναι καθόλου εύκολο! Σωστό μαρτύριο! Πείτε μου, εκείνη την ώρα δεν είσαι απολύτως μίμος με ψευδαίσθηση εντός ρεαλιστικού πλαισίου; Αχ στη ζωή είναι ζωτική ανάγκη να ζεις ως μίμος χτίζοντας ψευδαισθήσεις εντός ρεαλιστικού πλαισίου!»
Ρηνιώ Κυριαζή
«Δεν ξέρω τι θεωρούμε ρεαλιστικό πλαίσιο, αναρωτιέμαι αν έστω και μια από τις συνθήκες μέσα στις οποίες ζούμε είναι ρεαλιστική… Κάθε εργασία, μας εντός ή εκτός θεάτρου, μας θέλει Μίμους. Ευτυχώς ο Μίμος χωράει πολλές ποιότητες. Κάθε συνάντηση θέλει ανατροπές. Αν είσαι δάσκαλος καλείσαι συνεχώς να δημιουργείς μαγικά σύμπαντα που θα επιτρέψουν στη φαντασία να ταξιδέψει κι έτσι να προσεγγίσεις ή καλύτερα να βουτήξεις στη γνώση. Περπατώντας στο δρόμο χαράσσεις τη δική σου πορεία μεταφέροντας τους κόσμους που φέρεις μέσα του, μόνο με το περπάτημά σου.
Η κανονικότητα δεν εκπροσωπεί κανέναν, όλοι έχουμε το λοξό μας. Η μοναδικότητα, διαχέει τις ιδιαίτερες σκέψεις στο χώρο και στο χρόνο και τον αλλάζει. Αλλιώς όλα είναι φλατ, δεν κινείται τίποτα. “Μίμοι” γιατί χανόμαστε!»
Ρίτα Λυτού
«Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια που με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος που ήξερα ότι του άρεσε πολύ μια φίλη μου. Μπήκα στον πειρασμό και προσποιήθηκα τη φωνή της φίλης μου. Κατά τη διάρκεια του τηλεφωνήματος αυτός ήταν τόσο ενθουσιασμένος που νόμιζε ότι ήταν η φίλη μου και μένα μου έκανε εντύπωση που μπορούσα να μιμηθώ τόσο εύκολα τη φωνή της φίλης μου. Με φλέρταρε κι εγώ τον κορόιδευα ολοφάνερα. Δεν αισθανόμουν καλά που το έκανα, γιατί αυτός περίμενες τόσα, αλλά με προκαλούσε το γεγονός ότι μπορούσα να τον εξαπατήσω!»
Νίκος Νίκας
«Ένα απ’ τα κύρια χαρακτηριστικά των Μίμων είναι η αφοπλιστική παιδικότητά τους. Αυτό με ταξιδεύει στα παιδικά μου χρόνια, όταν με πήγαινε ο παππούς μου στον σιδηροδρομικό σταθμό, την αγαπημένη μου βόλτα και βλέπαμε τα τρένα, που τα λατρεύω ακόμα και σήμερα. Θυμάμαι να κουνάω τα χέρια μου πιστεύοντας ότι τα τρένα ανταποκρίνονται στον χαιρετισμό μου. Εμείς στους Μίμους χαιρετούμε με τον ίδιο τρόπο το κοινό. Αυτή η ανάμνηση μου είναι πολύ κοντά στον τρόπο με το οποίο χειρίζονται την πραγματικότητά τους και είναι συμβατή με την δική μου πραγματικότητα. Θα μπορούσα να χαιρετίσω και σήμερα με τον ίδιο τρόπο ένα τρένο που περνά με μεγάλη ταχύτητα. Μπορώ να γίνω Μίμος ανά πάσα στιγμή!»
Ειρήνη Κουμπαρούλη
«Συχνά συμβαίνει να μπαίνω μόνη μου αφηρημένη στο ασανσέρ, να μουρμουράω ή να σιγοτραγουδάω, να ξεκλέβω ματιές στον καθρέφτη – ειδικά εάν υπάρχει καθρέφτης στο ταβάνι- και ξαφνικά να πρέπει να μοιραστώ τη διαδρομή του ασανσέρ με κάποιους αγνώστους επιβάτες. Συνέρχομαι ξαφνικά, επανέρχομαι στη σοβαρότητα που απαιτεί μια ενήλικη, δημόσια και σούπερ οργανωμένη παρουσίαση του εαυτού! Αλλά με τον άλλον είσαι σχεδόν αγκαλιά.
Η αμηχανία μεγάλη, όπως επίσης και η βαρύτητα της στιγμής. Όταν φτάνω στον προορισμό μου και είμαι εγώ αυτή που πρέπει να ανοίξω την πόρτα- πάντα σε ένα ασανσέρ ξέρουμε ποιος θα ανοίξει την πόρτα- ξεχνάω από πού ανοίγει και παλεύω να την ανοίξω από τη λάθος πλευρά. Συνήθως από τη πλευρά του μεντεσέ. Η σοβαρότητα που χτίζω στα προηγούμενα δευτερόλεπτα έχει εξαφανιστεί! Ανοίγω ατσούμπαλα την πόρτα όπως όπως και κάνω πως δε συνέβη τίποτα…»
Πάρης Λεόντιος
«Ηλεκτρική σκούπα και απορροφητήρας να βουίζουν μαζί, η θεία μου να τσακώνεται ταυτόχρονα στο κινητό με τον άντρα της και με τον έφηβο γιο που είναι κλεισμένος στο μπάνιο, έξω να ρίχνει χαλάζι και μπόρα… Κατεβάζω τα μάτια με χορευτική επίκυψη (που με χαλάρωσε πολύ) στο ύψος των δικών του ματιών, που κοπάναγε γονατιστός ένα σφυράκι πλαστικό πάνω σε μια σκαμπό-βαρκούλα, και με φωνή κι ευγένεια αρσενικού γοργόνου τον παρακαλώ (τετράχρονος ο ανιψιός μου) να τρέξει γρήγορα να φέρει όλους τους άντρες στο κατάστρωμα γιατί έρχεται σφοδρή κακοκαιρία… Ηρέμησε, μαγεύτηκε κι εγώ έπαιξα τον φύλακα-άγγελο των καραβιών με τον καλύτερο συμπαίκτη. Εκεί να δεις ψευδαίσθηση…»
