Τα επτά αμαρτωλά πνεύματα της Μαρίας Μαγδαληνής
που έδιωξε από μέσα της ο Δάσκαλος με την προσευχή του
πλανώνται στον ουρανό σαν νυχτερίδες,
ενώ εκείνη με το ένα πόδι διπλωμένο,
και το άλλο γονατιστό κάθεται κοιτάζοντας επίμονα
το δάχτυλο του ποδιού της και το κορδόνι στο πέδιλο
σα να ’βλεπε για πρώτη φορά τέτοιο περίεργο πράγμα.
Τα καστανά μαλλιά της σγουρά σαν δαχτυλίδια
σκεπάζουν τη ράχη της, δυνατή, σχεδόν αντρική,
αναπαύονται στον ώμο της, σε ένα φόρεμα βαθύ μπλε
που από μέσα του φωσφορίζει το γυμνό της σώμα.
Το πρόσωπο αδρό, στο λαιμό φωλιάζει
μια φωνή χαμηλή, πνιχτή, σχεδόν βραχνή.
Όμως, δεν λέει τίποτα. Πάντοτε ανάμεσα
στο στοιχείο της σάρκας και στο στοιχείο
της ελπίδας, μένει σιωπηλή. Στη γωνία του πίνακα
το όνομα του ζωγράφου που την ποθούσε.
μετάφραση: Αντώνης Μακρυδημήτρης
