Η Jocelyn Lee φωτογραφίζει γυμνές γυναίκες όπως λίγοι φωτογράφοι το κάνουν. Σε μια εποχή που πολλοί επαγγελματίες από τον χώρο της μόδας, των μέσων και της show biz μιλούν για το πόσο όμορφες μπορεί να είναι οι γυναίκες μετά τις 40 αλλά ταυτοχρόνως τις φωτοσοπάρουν έτσι ώστε να δείχνουν 25 η Lee τολμά να αποτυπώσει το γυναικείο πρόσωπο και σώμα όπως πραγματικά είναι όταν γερνά.
Η γήρανση, οι ρυτίδες, η χαλάρωση, η κυτταρίτιδα δεν είναι ταμπού είναι ένας τρόπος να μιλήσει το σώμα για το χρόνο. Κι αυτό κάνει η Lee, ακούει την αφήγηση του σώματος και μας την παρουσιάζει.
Γιατί επέλεξες να φωτογραφήσεις γυμνές γυναίκες στη φύση για το project σου “Bountiful”; Με ενδιαφέρει να φτιάχνω αισθησιακά πορτρέτα γυναικών κάθε ηλικίας και σωματότυπου. Η δουλειά μου είναι να περιγράψω τον αισθησιασμό, την σεξουαλικότητα και την ομορφιά σε κάθε στάδιο της ζωής.
Σε όλα τα σώματα αξίζει να είναι ορατά, όμως δυστυχώς η κοινωνία μας είναι προσανατολισμένη στη νεότητα και έτσι σπάνια βλέπουμε γυμνές γυναίκες πάνω από 40 ετών και ποτέ γυναίκες με γεμάτες σιλουέτες και ρυτιδιασμένο δέρμα. Η σύνδεση με τη φύση υπογραμμίζει τη θέση μας ως ενσώματα όντα δίπλα σε ό,τι είναι ζωντανό. Όλοι περνάμε από τα ίδια στάδια: γέννηση, ανθοφορία, μέση ηλικία, πτώση, θάνατος.
The Woods Near the Quarry, 2016
Τι είναι τόσο ενδιαφέρον στη σάρκα; Η σάρκα μας, το δέρμα μας είναι το σκάφος και το σπίτι μέσα στα οποία ζούμε. Όταν αποδεχόμαστε τις ιστορίες που μας λέει η σάρκα μας είμαστε πιο ειλικρινείς ως προς το ποιοι είμαστε. Το δέρμα μας ανταποκρίνεται στη βαρύτητα και αυτό είναι ένα γνήσιο σημάδι του χρόνου και της εμπειρίας. Όλες οι προσπάθειες που κάνουμε να αρνηθούμε το αφήγημα της σάρκας είναι μια άρνηση της πραγματικής μας ιστορίας. Κατανοώ γιατί το κάνουμε αυτό, το να μεγαλώνεις είναι δύσκολο. Προσπαθώ όμως να απαλύνω την πάλη με τη γήρανση παρουσιάζοντας εικόνες που δείχνουν ότι μπορείς να είσαι σε ειρήνη με το σώμα και το ότι μπορείς να νιώθεις σαν στο σπίτι σου μέσα σε ένα αισθησιακό, ηλικιωμένο κορμί.
Πώς επιλέγετε τις γυναίκες που φωτογραφίζετε και πώς εκείνες αισθάνονται όταν εκτίθενται; Επιλέγω τις γυναίκες που με ελκύουν και θεωρώ ότι είναι όμορφες με πολλούς διαφορετικούς και συγχρόνως αυθεντικούς τρόπους. Είναι επίσης άνετες όσον αφορά το σώμα τους και αυτό αποτελεί μια διαρκή διαδικασία έμπνευσης. Αντιμετωπίζω τα μοντέλα μου ως συνεργάτιδες. Δημιουργούμε τις φωτογραφίες μαζί. Θα έλεγα ότι τα περισσότερα μοντέλα μου αισθάνονται άνετα με το να φωτογραφηθούν γυμνά. Δεν υπάρχει καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια για να πειστούν. Αισθάνονται οικεία με το σώμα τους και το αγαπούν.
Ποιο μέρος του γυναικείου κορμιού αισθάνεστε ότι είναι πιο εκφραστικό; Όλο το σώμα. Κανένα τμήμα δεν είναι πιο σημαντικό από κάποιο άλλο. Κυρίως αγαπώ την ιστορία που αφηγείται ένα σώμα σε σχέση με τον χρόνο.
Raising the Cherry Tree, 2016
Ποια είναι η θεματική του project σας “Dark Matter”και γιατί το ονομάσατε έτσι; Το concept προέκυψε από ένα «ατύχημα». Ήθελα να διατηρήσω τη γαμήλια ανθοδέσμη μου και έτσι την έβαλα σε έναν κουβά με νερό στην πίσω αυλή. Κάθε μέρα παρατηρούσα τα λουλούδια και διαπίστωσα ότι είχα μπροστά μου ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα. Τα άνθη βυθίζονταν, επέπλεαν, σάπιζαν και μαραίνονταν με πολλούς τρόπους. Κάποιες νύχτες πάγωναν και ξεπάγωναν την επόμενη ημέρα χάρη στη ζεστασιά του ήλιου. Σύντομα συνειδητοποίησα ότι η ιστορία που εκτυλισσόταν στον κουβά ήταν η ίδια η ιστορία που αφηγούμαι μέσα από τα γυναικεία πορτρέτα που δημιουργώ. Αφορά το πώς ενσωματώνουμε τον χρόνο, πώς γερνάμε, πώς παρατηρούμε ένα ντελικάτο φυσικό πλάσμα που περνάει από την τελειότητα της νεότητας στα επόμενα στάδια της ζωής. Και έτσι άρχισα να δουλεύω αυτό το project παράλληλα με τα γυναικεία πορτρέτα.
Dark Matter 8 Decomposing Dahlia, 2017
Ως γυναίκα φωτογράφος που φωτογραφίζει γυναίκες πώς αισθάνεστε για τον τρόπο που παρουσιάζεται το φύλο στα mainstream μέσα; Σιχαίνομαι το πόσο ανέντιμος είναι ο τρόπος αυτός και το ότι βασίζεται στην παραμόρφωση. Σιχαίνομαι ότι τα μοντέλα είναι 16χρονα κορίτσια που φορούν ρούχα που στην πραγματικότητα αγοράζουν μεσήλικες γυναίκες. Είναι παράλογο. Αυτά τα μοντέλα σε μένα μοιάζουν παιδιά. Δεν έχουν στήθη, γοφούς, σεξουαλικότητα με κάποια πραγματική έννοια. Πρόκειται για μια τρελή παραμόρφωση. Το μόνο που θέλω είναι περισσότερη ισορροπία. Θέλω να δω μεγαλύτερες γυναίκες που περήφανα θα ενσωματώνουν τον σεξουαλικό και αισθησιακό εαυτό τους. Θέλω να δω πραγματικές γυναίκες, με πραγματικές σιλουέτες, με μυς και σάρκα, να περπατούν στην πασαρέλα. Όχι μόνο γυναίκες πανύψηλες και σούπερ αδύνατες. Θέλω να δω ηλικιωμένες γυναίκες ειλικρινείς με τα πεσμένα τους στήθη και τα όμορφα γερασμένα πρόσωπά τους –και όχι φωτοσοπαρισμένες ώστε να δείχνουν 25 χρονών. Θέλω περισσότερη ειλικρίνεια από τα μέσα έτσι ώστε οι γυναίκες όλων των ηλικιών και όλων των σωματότυπων να μη νιώθουν ότι είναι αόρατες μετά τα 40. Θέλω περισσότερη γενναιότητα. Θέλω να οι γυναίκες επαγγελματίες στον χώρο των μέσων να κάνουν αυτή την μετατόπιση με όλους τους βαρυσήμαντους τρόπους που μπορούν.
Art Athina, 14-16 Σεπτεμβρίου, Ζάππειο
