Η Χ Λ Ο Η Τ Η Σ Α Γ Α Π Η Σ
του Σαράντη Παυλέα
Η αγάπη μου ήταν ένα ποτάμι κι όλο κατευθυνόταν προς εσένα.
Θάλασσα ήταν η αγάπη μου και βογγούσε στα παράθυρά σου,
πικραμένος άνεμος ήταν
κι έπαιρνε στην αγκαλιά του τα βουβά των φύλλων καναρίνια.
Μα εσύ ήσουν μακριά από την αγάπη μου. Ίσως
να μην την άκουσες, να μην την είδες, ούτε και να την
υποπτεύθηκες. Αλλά κι αν δεν μ’ αποκρίθη η αγάπη σου,
κάτι μου έμεινε, από χαρά και τρυφερότητα, κάτι σα γενναιότης,
και ξαναμμένα
στα λιβάδια της τρέχουνε τα κόκκινα πουλάρια.
