Μαριτίνα Παπαμήτρου
Ήγγικεν η ώρα για τη δεύτερη σεζόν της βραβευμένης πολιτικής δραματικής σειράς “House of Cards” του Netflix και για την πρεμιέρα οι ιθύνοντες του δικτύου διάλεξαν την προβοκατόρικη ημερομηνία της 14ης Φεβρουαρίου.
Η πρώτη σεζόν μας έβαλε στον κόσμο του βουλευτή Φρανκ Άντεργουντ (Κέβιν Σπέισι), της γοητευτικής συζύγου του Κλερ (Ρόμπιν Ράιτ) και της αδίστακτης προσπάθειας τους για ανέλιξη στον κοινωνικοπολιτικό στίβο. Και αν το σενάριο ακούγεται τετριμμένο, απατάσθε οικτρά. Εδώ έχουμε να κάνουμε με real politics (οκ, έχει και ορισμένες υπερβολές) και το βούρκο της Washington DC σε όλο του το μεγαλείο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο Πρόεδρος Oμπάμα ζήτησε να δει τη δεύτερη σεζόν πριν βγει στις οθόνες, ενώ και ο Μπιλ Κλίντον έχει δηλώσει φανατικός θαυμαστής της.
Μερικοί από τους λόγους για τους οποίους πρέπει να κάτσει κανείς να παρακολουθήσει ολόκληρη την πρώτη σαιζόν, συνολικής διάρκειας 13 ωρών, είναι πολύ συνοπτικά οι εξής:
– Η φανταστική ερμηνεία του Σπέισι: όσο και να έχουμε συνηθίσει τις υψηλού επιπέδου υποκριτικές ικανότητες αυτού του τύπου, ο ρόλος του Άντεργουντ φαίνεται κομμένος και ραμμένος για την πέτσα του. Μπορούμε να κάνουμε λόγο για μερικές από τις πιο εθιστικές σκηνές στην πρόσφατη τηλεοπτική ιστορία κάθε φορά που χρησιμοποιείται το λεγόμενο σπάσιμο του τέταρτου τοίχου και ο Σπέισι μιλά απευθείας στο θεατή, αποκαλύπτοντας τις πιο μύχιες σκέψεις του ειδεχθούς βουλευτή με τη μορφή τσιτάτων/ «μαθημάτων ζωής».
– Ο ταλαντούχος κύριος Ντέιβιντ Φίντσερ, που διατελεί χρέη παραγωγού εν γένει και σκηνοθέτη για τα δύο πρώτα επεισόδια. Η ψυχρή, σχεδόν κλινική σκηνοθεσία του δίνει το στίγμα της σειράς εξαρχής.
– Οι γυναικείες ερμηνείες της σειράς: Η εντυπωσιακή Ρόμπιν Ράιτ στο στερεότυπο του πίσω-από-έναν-επιτυχημένο-άντρα-κρύβεται-μια-γυναίκα, εξίσου αδίστακτη με το σύζυγό της στη συγκεκριμένη περίπτωση, η οποία ωστόσο κερδίζει (ενίοτε) τη συμπάθεια χάρη στην ιδιόμορφη ευαισθησία που τη διακατέχει. Η Kέιτ Μάρα, από την άλλη, είναι η νεαρή δημοσιογράφος Zόι Μπαρνς, αποφασισμένη να πετύχει στον κόσμο της πολιτικής δημοσιογραφίας, χαρακτήρας που ωστόσο εγκλωβίζεται στο κλισέ «τσουλάκι που αναρριχάται με κάθε κόστος». Για να είμαι ειλικρινής, και να εξαφανιζόταν αυτός ο χαρακτήρας από τη σειρά δεν θα με πείραζε, άλλωστε είναι εκνευριστική και με δείκτη νοημοσύνης που δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει έναν ισάξιο αντίπαλο του Φράνσις.
– Το γεμάτο σεξ, ψέματα και καταιγιστικούς διαλόγους που ανταποκρίνονται περήφανα στο υψηλό IQ σου σενάριο. Τι άλλο να ζητήσεις από μια αμερικάνικη σειρά πολιτικού αμοραλισμού και άκρατου οπορτουνισμού;
To trailer για τη δεύτερη σεζόν δεν αφήνει αμφιβολίες: “Η Δημοκρατία είναι τόσο υπερεκτιμημένη” λέει ο Άντεργουντ και νιώθεις ότι θα είναι εξίσου σατανική με την πρώτη. Η Κλερ φαίνεται ότι θα παίξει ακόμα μεγαλύτερο ρόλο, ενώ η Zoe Barnes βρίσκεται στα όρια του να ξεσκεπάσει καλά κρυμμένα μυστικά. Και το ερώτημα που τίθεται είναι πόσο μακριά θα φτάσει ο Άντεργουντ και πόσο πιο βίαιος θα γίνει για να κυριαρχήσει (ρητορικό το ερώτημα προφανώς, είναι Αντιπρόεδρος πλέον, φυσικά και θα γίνει πιο βίαιος); Ξεχάστε λοιπόν τον Άγιο Βαλεντίνο. Ο Φράνσις επιστρέφει με 13 νέα επεισόδια και μια ανανέωση συμβολαίου για τρίτο κύκλο.
Θοδωρής Κανελλόπουλος
Σκέψου ένα πολιτικό δράμα που η σχέση του με την πραγματικότητα είναι κάτι παραπάνω από αληθινή αφού σου δείχνει πως περνούν τα νομοσχέδια, πως κάνουν κουμάντο οι δυνατοί, πόσα πράγματα γίνονται “κάτω από το τραπέζι”, σε γενικές γραμμές πως λειτουργεί μια πολιτεία με καφκικούς νόμους εκεί που κανείς δεν είναι εντάξει. Πασπάλισε το στη συνέχεια με λίγο γυμνό, αρκετές ερωτικές ίντριγκες (όχι με ρετρό σαπουνοπερικά πρότυπα αλά 90s), ντραγκς από επιφανείς άντρες του Κοινοβουλίου, κάποιες δολοφονίες κι αρκετές εντάσεις.
Και μετά έχεις τους συντελεστές.
Ο Κέβιν Σπέισι ήταν πάντα ένας από τους ηθοποιούς που θα έβλεπα τις ταινίες που πρωταγωνιστούσε -χωρίς να είναι ο αγαπημένος μου (αν και λάτρεψα τους ρόλους του στα: 1) Seven, 2) Η ζωή του Ντέιβιντ Γκέιλ, 3) Συνήθεις Ύποπτοι, 4) Margin Call). Το να έχεις έναν τέτοιο τύπο για 13 ώρες στην οθόνη ήταν Ο βασικός λόγος για να ασχοληθώ με το House of Cards, τη σειρά του Netflix, τότε που όλοι ακούγαμε πολλά για αυτό το δίκτυο αλλά δε γνωρίζαμε πως ακριβώς δουλεύει. Μετά έχεις τον Ντέιβιντ Φίντσερ που αποφάσισε να κάνει τηλεόραση στο ίντερνετ (γιατί αυτό είναι το Netflix) με κοφτερούς διαλόγους και κομμένη-ραμμένη σκηνοθεσία στους χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν. Ότι κάνει και στο σινεμά.
Ο Σπέισι υποδύεται τον Φρανκ Αντεργουντ, έναν θυμωμένο δημοκράτη που ντε και σώνει θέλει να γίνει Πρόεδρος της Αμερικής. Είναι φιλόδοξος, δεν χαρίζεται σε κανέναν, ανεβάζει και κατεβάζει την κοινωνία της Ουάσινγκτον, λειτουργεί συνήθως με “μια ιερή οργή” και τιμωρεί κάθε αδυναμία γιατί σε αυτό το πολιτικό νταραβέρι λάθη δε χωρούν. Βασικά, είναι ένα τέρας (όχι σαν το αποκρουστικό του True Detective) που σε κάνει να χαμογελάς. Να μειδιάς μάλλον. Θεωρεί ότι του την έφεραν, δεν έγινε πρόεδρος και κάπως έτσι βγαίνει στο δρόμο για εκδίκηση. Και όποιον πάρει ο Χάρος. Κυριολεκτικά. Ζει σε ένα μακιαβελικό σύμπαν, συμπεριφέρεται με σωκρατική ηρεμία και υπολογιστική ψυχρότητα. Η μόνη που μπορεί, κάπως, να τον ρεγουλάρει είναι η γυναίκα του, η Kλερ -την υποδύεται με επιτυχία η μάνα των παιδιών του Σον Πεν, Ρόμπιν Ράιτ σε ένα ρόλο που της πάει γάντι. Είναι η βασίλισσα του πάγου, μια γυναίκα δυναμική που ξέρει να φαίνεται ήρεμη και πάντα έχει τον τρόπο να παίρνει αυτό που θέλει. Είναι η γυναίκα του αντιπροέδρου και πρόεδρος μιας ΜΚΟ, έχει πολλές διασυνδέσεις και το ανικανοποίητο της ηλικίας των 50. Ο ρόλος είναι πολιτικός χωρίς να μπλέκεται η ίδια, άμεσα, με την πολιτική.
Πέρα απ’ αυτούς υπάρχουν πολλοί και διάφοροι. Ενδεχομένως να εμπλουτιστεί το καστ στη δεύτερη σεζόν. Υπάρχει η ανεξάρτητη (;) δημοσιογράφος (το γιουσουφάκι του Φρανκ) Ζόι Μπαρνς (Hey Kate Mara how you doin’?), η Tζανίν Σκόρσκι (την υποδύεται η εκπληκτική Κόνστανς Ζίμμερ -τη θυμάστε ως Ντέινα Γκόρντον στο Entourage;), ο Νταγκ που δουλεύει για τον Άντεργουντ και άλλα τέτοια ωραία. Κάπως έτσι έχεις μια εξήγηση για το τι συμβαίνει σε αυτό το παιχνίδι που λείπουν μεν οι λεπτότητες και τα τακτ, αλλά βασιλεύουν οι λεπτές χειρουργικές κινήσεις του evil διδύμου των Spacey-Wright που μαζί (ή και χώρια) φτιάχνουν μια ομάδα κρούσης έτοιμη να διαλύσει οποιονδήποτε μπει στο δρόμο της. Ακόμα και τον Αμερικανό πρόεδρο.
Δεν έχει τις υπερβολές του Homeland, τις ασυναρτησίες του Americans, την κοιλιά του Boss. Είναι ένα σπιντάτο πολιτικό θρίλερ, που σε κάνει να περιμένεις με ενδιαφέρον και χωρίς πολλά πολλά το επόμενο και μελετημένο βήμα των πρωταγωνιστών του.
Στην επόμενη σελίδα ο Μπάμπης Χατζηδάκης και η Ναταλί Σαϊτάκη.
