Hotel Marina στο Από Μηχανής Θέατρο

«Δεν μπορώ να πω σ’ αγαπώ – Τόσο δύσκολο είναι;» «Η αγάπη έχει κόστος – Έχει;» «Δεκάξι μήνες και είκοσι δύο μέρες έχω να την δω – Μετράς τον καιρό λες κι είσαι φαντάρος…» Σ’ ένα ανακαινισμένο ξενοδοχείο, που ίσως και να μην υπάρχει, διαφορετικοί άνθρωποι μιαν αποκριάτικη βραδιά ψηλαφούν την άλλη ψυχή που μπορεί να είναι και η δική τους. Είναι οι άλλοι, ή, μήπως εμείς; Batida, batida, batida, batida de coco … Πλάσματα φοβισμένα, με περιχαρακωμένο το Εγώ, άτομα που δεν αποζητούν τη μοναξιά, αλλά μπορεί και να την προτιμούν, γιατί δεν αντέχουν την αλήθεια και την απόρριψη. «Θέλω ν’ αγαπηθώ γι αυτό που είμαι.»  «Εσύ Ιβάν, μπορείς να σκοτώσεις για μια γυναίκα; Εγώ ναι.» «Μετά από αυτό το όνειρο έχω να κοιμηθώ νύχτα πέντε χρόνια…» Τα σπασίματα δεν τα φοβάμαι έχω μάθει να τα κλείνω με στόκο… Όλοι οι ήρωες αναζητούν – κι εμείς μαζί τους – την αγάπη. Πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα* μείζων δε τούτων η αγάπη… πόσο θάρρος χρειάζεται για ν’ ακουστεί ένα σ’ αγαπώ; Η αγάπη είναι μέθη ψυχής, ή, μήπως αγαπάμε για να αισθανθούμε αυτά που η αγάπη προσφέρει αποκλειστικά σε μας; Ο Χρίστος και η Τάνια. Ακροβατούν πάνω σ’ ένα τεντωμένο σκοινί μόνο που, από έλλειψη θάρρους, μπορεί, από στιγμή σε στιγμή, να κοπεί. Μπορεί η εκδίκηση να έχει τη μορφή συγχώρεσης; Εγώ την καρδιά μου δεν τη δανείζω με τόκο κι όταν πίσω την παίρνω στο κακό της το χάλι λέω πάντα χαλάλι και batida de coco… Η Ουρανία. Εμμονικά καθαρίζει λεκέδες και σκουριές από παντού, μόνο που δε φεύγουν… Ο Μάνος. Με συνεχή απορία αναρωτιέται γιατί δεν πρέπει να είναι κανείς ειλικρινής. Η καριερίστα Οριάνα. Δε βρίσκει χρόνο, παρά μόνο αν τον κλέψει από τη δουλειά, για να ταξιδέψει στα γρήγορα πάνω σ’ ένα αντρικό μπράτσο. Κι αν με άφησες φέτο batida και μου τα ’κανες σάλτσα de coco όπως έλεγε πέρσι κι η Φρίντα τί να γίνει, batida de coco… Η Βανέσα. Πίνει, όχι για να ξεχάσει, αλλά για να φωνάξει την παρουσία της και να διεκδικήσει, με κάθε μέσο, αυτό που της στερούν, τη μοναδική αγάπη της ζωής της.

Στο Από Μηχανής Θέατρο παρακολουθούμε μια παράσταση φευγάτη, με εξαιρετικούς ηθοποιούς και ζωηρά εμπνευσμένη σκηνοθεσία. Κι ένα ιδιαίτερο σημείο: όταν η επιγραφή του ξενοδοχείου μετουσιώνεται σε σταυρό που κουβαλάνε οι ήρωες. Για μας τους θεατές θα υπάρξουν στιγμές που, έκπληκτοι, θα μουρμουρίσουμε, χωρίς να μας πάρουν όμως χαμπάρι, «Ωχ! Αυτός ο τύπος είμαι εγώ…»