H μαροκινή, πολιτογραφημένη γαλλίδα, Hindi Zahra αγαπήθηκε σφόδρα στη χώρα μας χάρις στο Beautiful Tango και το Stand Up. Όμως η πραγματική της δύναμη βρίσκεται στην ερμηνεία της πάνω τη σκηνή, πράγμα που θα έχουμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε και στην Αθήνα. Περιμένοντας τον ερχομό της, ακολουθήσαμε μαζί της την πορεία της ζωής της, από την πατρίδα της ως τη διεθνή επιτυχία.
Θα ήθελα να ακολουθήσουμε το νήμα της ζωής σας από την αρχή, καθώς νομίζω πως έχει πολύ να κάνει με τη δουλειά σας. Γεννηθήκατε στο Μαρόκο, έτσι δεν είναι; Ναι. Από γονείς μαροκινούς, που κατάγονταν από τα νότια της χώρας. Μεγάλωσα με πατέρα στρατιωτικό, πράγμα που με έκανε να μετακινούμαι σε διαφορετικές περιοχές του Μαρόκου. Ιδού λοιπόν, ήμουν από πολύ νωρίς ταξιδιώτισσα.
Κι η μητέρα σας ήταν καλλιτέχνις, σωστά; Ναι. Τραγουδίστρια. Αλλά έπαιζε και στο θέατρο. Προέρχομαι από οικογένεια μουσικών, η οικογένεια της μητέρας μου είχε πολλούς μουσικούς.
Ακολουθήσατε λοιπόν την παράδοση. Ναι, φυσικά. Ήταν επόμενο. Μεγάλωσα με μουσική παντού στη ζωή μου, κι ήταν πάντα κάτι σημαντικό για μένα. Βέβαια στην αρχή δεν ήξερα πως θα το κάνω επάγγελμα. Αλλά με το χρόνο κατάλαβα πως θα ήταν το κέντρο της ζωής μου.
Κι ακούγατε μαροκινή μουσική στο σπίτι όταν ήσασταν μικρή; Όχι, όχι. Ήταν μουσική κάθε είδους. Στο Μαρόκο υπήρχαν από τότε όλα τα είδη μουσικής. Στην τηλεόραση βλέπαμε ινδικές ταινίες, αμερικάνικες ταινίες του Χόλιγουντ, αιγυπτιακές και πολλές φορές ήταν ταινίες με πολλή μουσική. Και φυσικά, ακούγαμε και την παραδοσιακή μουσική του Μαρόκου. Όλων των ειδών, από αυτή του Βορρά του Μαρόκου, μέχρι του Νότου. Με επιρροές από τη μουσική της Ανδαλουσίας, ή από τη μουσική των βερβέρων στα βόρεια. Αλλά και τη μουσική της ερήμου… Ήδη είναι πολλές διαφορετικές μουσικές!
Τι εννοείτε; Ξέρετε, όταν έχουμε δεκατέσσερις διαφορετικές διαλέκτους στο Μαρόκο, υποχρεωτικά έχουμε και δεκατέσσερις διαφορετικούς τρόπους να κάνουμε μουσική, ανάλογα με τον ήχο της καθεμιάς. Και καθώς είχαμε μουσικούς στην οικογένεια, αυτοί πολύ συχνά ήταν μαζί με ξένους μουσικούς. Αμερικανούς, Άγγλους. Αντάλλασσαν πολλή μουσική μεταξύ τους. Μας έφερναν δίσκους βινυλίου, άκουγαν και πολύ αφροαμερικάνικη μουσική. Ακούγαμε πολλές, πολλές διαφορετικές μουσικές στο σπίτι μου.
Και μετά βρεθήκατε στο Παρίσι. Πώς έγινε αυτό; Λόγω του πατέρα μου. Είναι αυτό που λέμε επανένωση της οικογένειας! Έφυγε στη Γαλλία, και θέλησε να πάμε κι εμείς να τον βρούμε. Και πήγα για σπουδές, κι έμεινα. Γιατί εκείνος τελικά έμεινε έξι χρόνια, και μετά γύρισε στο Μαρόκο. Όταν βέβαια φτάσαμε στο Παρίσι, τα πράγματα ήταν κάπως δύσκολα. Είναι μια πολύ μεγάλη πόλη. Η ενσωμάτωση δεν είναι και τόσο εύκολη. Πρέπει να προσαρμοστείς σε μια νέα κουλτούρα. Στην αρχή ήμασταν κυρίως μεταξύ μας. Αλλά πάντοτε είχαμε ζήσει έτσι, πάντα ταξιδεύαμε από τη μια πόλη στην άλλη, και στο Μαρόκο. Για αυτό και δεν έχω παιδικούς φίλους. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που να τους γνωρίζω από τότε που ήμουν μικρή. Οι μόνοι άνθρωποι που τους γνωρίζω από τα παιδικά μου χρόνια είναι η οικογένειά μου, με καταλαβαίνετε; Δεν κατορθώνουμε να δημιουργήσουμε δεσμούς με τους ανθρώπους όταν κάθε φορά πρέπει να ξαναφύγουμε, δεν συνδεόμαστε και πολύ με τους ανθρώπους. Συνδεόμαστε περισσότερο με την οικογένειά μας. Και στη Γαλλία, λοιπόν, ήταν κάπως έτσι. Ήμασταν μεταξύ μας. Μου πήρε, για παράδειγμα, πέντε χρόνια για να αποκτήσω τους πρώτους μου φίλους στο Παρίσι. Μετά ξεκίνησα, σε ηλικία δεκαέξι ετών, να γνωρίζομαι με μουσικούς, να ηχογραφώ… Ήταν πολλοί μουσικοί από την Αφρική, κονγκολέζοι και καμερουνέζοι στην αρχή. Μετά δούλεψα με μουσικούς από το Μάλι. Και μετά με μουσικούς κάθε είδους: κάναμε jam, πηγαίναμε στα κλαμπ. Και το 2003 άρχισα να παίζω τα δικά μου κομμάτια, έπαιζα στα μπαρ. Και σε διάστημα περίπου τριών χρόνων, άρχισαν με καλούν να παίξω και εκτός Γαλλίας. Στο Μαρόκο, μετά στην Αγγλία, στο Μεξικό, στη Σλοβενία… Άρχισα να παίζω στο εξωτερικό πριν καν να βγάλω το πρώτο μου άλμπουμ.
Αυτό είναι εντυπωσιακό! Ναι, ήταν η παρουσία στη σκηνή που μετρούσε. Είχαν ακουστεί καλά πράγματα από στόμα σε στόμα, και είχαν βγει και τα τραγούδια στο ίντερνετ. Και ιδού!
Είστε λοιπόν, μουσικά, αληθινά παιδί της εποχής του ίντερνετ! Στην πραγματικότητα δουλεύω όπως στο Μαρόκο. Δηλαδή: ο μόνος τρόπος για έναν καλλιτέχνη να ζήσει εκεί, είναι να παίζει στη σκηνή. Παίζει στους γάμους, στις γιορτές του χωριού κλπ. Κι έτσι ήταν και τη δεκαετία του ’70. Οι καλλιτέχνες, πριν να βγάλουν δίσκους, έπαιζαν ζωντανά. Έκαναν περιοδείες πρώτα. Ο James Brown διέσχιζε όλες τις ΗΠΑ πριν να βγάλει ένα δίσκο! Κι εγώ αυτό ήθελα. Ήθελα να είμαι δυνατή πάνω στη σκηνή πριν να κάνω οτιδήποτε άλλο. Ήθελα να είναι το κοινό που θα με έχει επιλέξει, πριν από κάποια δισκογραφική εταιρία.
Είναι αλήθεια πως αυτό ισχύει τώρα με το διαδίκτυο. Πρώτα σε διαλέγει το κοινό, και μετά περνάς στη δισκογραφία. Ακριβώς. Όμως οι άνθρωποι περιμένουν τώρα να τους επιλέξουν μέσω του διαδικτύου. Εγώ ήμουν πάνω στη σκηνή, έτσι ήθελα να με επιλέξουν. Έπαιζα, κι είχα και ήδη περιοδεύσει. Δεν ήθελα να έχω ξέρω γω πόσα εκατομμύρια views στο youtube και μετά να αρχίσω. Ήθελα να στρωθώ στη δουλειά. Να ξεκινήσω παίζοντας στα μπαρ, όπως γινόταν παλιά.
Μου είπατε πως στην αρχή στο Παρίσι ήταν δύσκολα. Ποιες θυμάστε να ήταν οι πρώτες δυσκολίες που αντιμετωπίσατε; Η γλώσσα. Το να καταλάβεις δύσκολες λέξεις. Κι όπως δεν τολμάς να ρωτήσεις τι σημαίνει αυτό, κολλάει η λέξη στο μυαλό σου για μια εβδομάδα! Θυμάμαι πως μου είχαν πει τη λέξη susceptible (σ.σ. Ευαίσθητος), κι αναρωτιόμουν τι σημαίνει, και δεν ήθελα να ρωτήσω! Ήθελα όμως να μάθω τι θα πει, κι η λέξη γυρνούσε μέσα στο κεφάλι μου για μέρες. Μα τι θα πει, τι μπορεί να σημαίνει; Αυτό ήταν κάτι που με σημάδεψε τόσο, που το θυμάμαι.
Πράγματι, παρόμοιες δυσκολίες μπορούν να κάνουν ένα παιδί να κλειστεί στον εαυτό του, ή στην οικογένεια και τη γειτονιά του. Ναι, αλλά ήταν ενδιαφέρον γιατί εμείς τελικά είχαμε πολύ χιούμορ. Κι αυτό μας έσωζε! Για παράδειγμα, θυμάμαι πως έκανα ολόκληρα σκετς για όλα αυτά που έβλεπα και ζούσα. Κι επίσης, πηγαίναμε σε χριστιανικά σχολεία. Δίδασκαν καλόγριες, πράγμα που ήταν εντελώς διαφορετικό από οτιδήποτε είχαμε δει, γιατί στο Μαρόκο δεν πηγαίναμε σε θρησκευτικά σχολεία – δεν ξέραμε καν τι σημαίνει θρησκευτικό σχολείο! Γυρνούσαμε λοιπόν στο σπίτι και κάναμε σκετσάκια για όλα αυτά που δεν καταλαβαίναμε καθόλου. Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε διακωμωδώντας! Μετά, όμως, και τα γαλλικά υπήρξαν για μένα μια μεγάλη κατάκτηση. Από κει που δεν καταλάβαινα ορισμένες λέξεις, τελικά έγιναν μια γλώσσα που γνώριζα πολύ καλά, γιατί θέλησα να την κατανοώ και να τη γράφω πολύ-πολύ καλά.
Κι η διεθνής επιτυχία κι αναγνώριση πότε ήρθε; Ξεκίνησε από το 2007, όταν το περιοδικό Wire έγραψε ένα κομμάτι για το Beautiful Tango, που είχε ανέβει στο ίντερνετ. Έτσι το περιοδικό άρχισε να γράφει για μένα. Έτσι ξεκίνησε η αναγνώριση από τους δημοσιογράφους, η αναγνώριση από το κοινό… Ήταν υπέροχο για μένα! Στην αρχή δεν το είχα συνειδητοποιήσει, φοβόμουν, δεν καταλάβαινα τι μου συνέβαινε. Αλλά ήμουν ευτυχής.
Τι πρόκειται, λοιπόν, να δούμε επί σκηνής στην Αθήνα; Θα παίξουμε κομμάτια από τον πρώτο κι από το δεύτερο άλμπουμ μου, και θα βάλουμε τα δυνατά μας, θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Υπάρχει πάντα ένα κομμάτι αυτοσχεδιασμού που προέρχεται από τα τζαζ στοιχεία της μουσικής μου, αλλά πάντοτε εξαρτάται κι από το κοινό το πώς θα παίξουμε. Έχει να κάνει με το πώς γινόμαστε δεκτοί από το κοινό. Είτε εκπέμπουμε πολλή ενέργεια, είτε προσπαθούμε να προσελκύσουμε το κοινό σιγά-σιγά, μέχρι να γίνει δικό μας. Πρέπει να είναι μαζί μας, αυτός είναι ο στόχος κάθε φορά. Πολύς αυτοσχεδιασμός, τραγούδια και χορός. Voila!
