Χέντριξ: Η Τύχη Είναι με τους Βιρτουόζους (Jimi: All Is by My Side) ***1/2**
ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιρλανδία, 2013, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: John Ridley
Πρωταγωνιστούν: André Benjamin, Imogen Poots, Hayley Atwell
Διάρκεια: 118’
Το 1966 ένας άσημος πλην ταλαντούχος αφροαμερικάνος κιθαρίστας, εγκαταλείπει την Αμερική και εγκαθίσταται στο Λονδίνο με την κοπέλα του, κυνηγώντας το όνειρό του. Η μουσική σκηνή της περιόδου έχει τεράστιο ανταγωνισμό, τα ήθη και τα έθιμα του Νησιού είναι εντελώς διαφορετικά από της Αμερικής και δε βοηθάει πολύ και η χτυπητή του εμφάνιση. Ο χαρακτήρας του, οι ιδέες του, ο τρόπος που φερεται στις γυναίκες, αποτελούν το επίκεντρο αυτής της ταινίας που απεικονίζει την άνοδό του στο βάθρο. Το όνομά του; Jimi Hendrix. Παρά τα σαφή προβλήματα, είτε αυτά προκύπτουν από την έλλειψη συμμετρίας στο σενάριο, είτε από τους εξωγενείς περιορισμούς, δεν καταφέρνουν να καταστρέψουν μια καλογυρισμένη ταινία με εξαιρετικές ερμηνείες, ακόμα και αν αρκετά από τα περιστατικά (οι περιορισμοί που λέγαμε) βασίζονται στην αυθαιρεσία. Το μπέρδεμα των ‘60s αυτοπροσώπως.
Η συνεισφορά του Jimi Hendrix στον παγκόσμιο (rock και όχι μόνο) ήχο είναι αδιαμφισβήτητη. Θες σε θέμα τεχνικής και «βλασφημίας» πάνω στην ηλεκτρική κιθάρα, στο rock ‘n’ roll attitude, στην «επιβάρυνση» των blues και την προσθήκη μιας πρωτοφανούς ψυχεδέλειας, συνοδευόμενης από μια αιχμηρή θορυβοποιία; Στη συμβολή του στο μύθο της μουσικής καταστροφής και της αυτοκαταστροφής του καλλιτέχνη; Η λύσσα και η κατάργηση των «ορθόδοξων» πρακτικών στο σκληρό ήχο δε θα ήταν η ίδια χωρίς τα τριπαρίσματά του και δε θα είχαμε ως υψωμένο μουσικό μνημείο κυνισμού την «ασεβή» διασκευή του Star Spangled Banner να μας δίνει το κλίμα μιας εποχής αμφισβήτησης.
Από την άλλη, στο παρελθόν έχουμε τονίσει ιδιαίτερα πόσο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι μουσικές βιογραφίες στον κινηματογράφο ως ιδίωμα, ειδικά όταν γίνονται με το σωστό τρόπο. Το παράθυρο που μας ανοίγεται προς τις ιδιωτικές στιγμές των καλλιτεχνών που μας ενδιαφέρουν (ή ακόμη και ορισμένων που δε μας ενδιέφεραν μέχρι στιγμής) και η δυνατότητα να βιώσουμε συγκυρίες, την ανατριχίλα μιας συναυλιακής στιγμής που δε ζήσαμε, αλλά και να ενισχύσουμε (ή να αποκαθηλώσουμε εν πάση περιπτώσει) την εικόνα ενός μουσικού, συνδυάζει τη μαγεία του κινηματογράφου με αυτή της μουσικής, και τα αποτελέσματα ενδέχεται να είναι έως και εκρηκτικά.
Το Χέντριξ: Η Τύχη Είναι με τους Βιρτουόζους αποτελεί ένα ιδιαίτερο παράδειγμα επιτυχημένης κινηματογραφικής μεταφοράς του πρώιμου βίου ενός σημαντικού μουσικού. Μέσα από τα συμφραζόμενα, μπορούμε να αναγνώσουμε όχι μόνο την εκτός σκηνής και μαρτυριών συμπεριφορά του θρυλικού κιθαρίστα, αλλά και ολόκληρο το παρασκήνιο μιας γενιάς που ξεκινούσε να αμφισβητεί τα πάντα. Αν αυτή η αμφισβήτηση, ωστόσο, κατέληξε να κρατά γερά ή θάφτηκε με τα χρόνια είναι ένα άλλο, πολυσχιδές ζήτημα. Πάντως, μέσα από τα περιστατικά που γλαφυρά περιγράφονται, άρτια δεμένα με τις τοποθετημένες εικόνες-ντοκουμέντα μέσα στη ροή της αφήγησης, είτε ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα είτε όχι, μπορούμε να αντιληφθούμε τις δυσκολίες που ένας καλλιτέχνης στα σπάργανά του βίωνε τη δεκαετία του ’60. Τη φυγή από τη γενέτειρα, την προσπάθεια ένταξης στο ισχυρό star system, την αδυναμία κατανόησης του έργου του, αλλά και την καλλιτεχνική δυσκολία δημιουργίας του πραγματικού αριστουργήματος.
Οι σκηνές που μπορούν να κάνουν τους φανς και τους μύστες της βιογραφίας του, αρκετές. Η ερμηνεία του ομώνυμου τραγουδιού του Sgt Peppers παρουσία των Harrison, McCartney και Epstein. Η εμφάνισή του στην ίδια σκηνή με τον Eric Clapton και τον Ginger Baker. Η πρώτη του επαφή με την κιθάρα που όρισε την εικόνα του, τη λευκή Fender Stratocaster. Φυσικά, μεγάλο μέρος της αλήθειας χάριν του θεαματικού αγνοοείται, όπως και καίρια σημεία που συνάδουν χρονικά με τα όσα περιγράφονται. Οπότε καταλήγουμε από το «εκπληκτικό» στο «πολύ καλό», λόγω αυτής και άλλης μιας αιτίας.
Η οποία δεν είναι άλλη από την απουσία των κομματιών του Hendrix, λόγω πνευματικών δικαιωμάτων. Η απουσία έστω του Hey Joe δε δίνει την πλήρη δυνατότητα στον André Benjamin των σημαντικότατων Outkast να αναδείξει στο έπακρον το ταλέντο του (το οποίο, μάλιστα, είναι και ο βασικός λόγος που η ταινία είναι κάτι παραπάνω από συμπαθητική), αλλά και αφηγηματικά λείπει η ανατριχίλα που συνεπάγεται η αναπαράσταση μιας σημαντικής στιγμής με όσο το δυνατόν πληρέστερη ακρίβεια. Ακόμα, όμως, και με αυτά τα προφανή κενά (και ορισμένους αναχρονισμούς που ενδέχεται να χαλάσουν κάπως την πιστότητα της ιστορικής ακρίβειας), δε σταματάει να ακτινοβολεί ενδιαφέρον και rock αυθάδεια.
Αν περιμένετε να δείτε την άψογη ρεαλιστική απεικόνιση της ζωής του Hendrix με ακρίβεια και χωρίς κενά, δε θα ικανοποιηθείτε, ιδιαίτερα όταν καταλάβετε πως υπήρχαν πολλά ακόμη πράγματα να ειπωθούν. Αν από την άλλη αναζητάτε μια γνήσια ταινία λατρείας των ‘60s και θέλετε να ξεκινήσετε το ταξίδι σας στην ιστορία του μουσικού, μην κρατηθείτε.
Sicario: Ο Εκτελεστής (Sicario) ***1/2**
ΗΠΑ, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Denis Vileneuve
Πρωταγωνιστούν: Emily Blunt, Benicio Del Toro, Josh Brolin
Διάρκεια: 121’
Η Kate Macer, πράκτορας του FBI και προσκολλημένη στα ιδανικά της καλείται να υποστηρίξει ένα κυβερνητικό σχέδιο στα σύνορα του Μεξικό, το οποίο αποβλέπει στην ενίσχυση του πολέμου κατά των ναρκωτικών. Της επιχείρησης ηγείται ο Alejandro, ένας άνδρας με μυστήριο παρελθόν, του οποίου οι προθέσεις δεν είναι ξεκάθαρες. Όταν η επιχείρηση σύλληψης του μεγαλύτερου κακοποιού της ιστορίας των καρτέλ μπει σε εφαρμογή, η Kate θα δει την εικόνα που είχε στο μυαλό της, όπως και την εμπιστοσύνη της να ανατρέπονται. Η σφιχτοδεμένη πλοκή και οι τόνοι βίας απεικονίζονται με τον τρόπο που μόνο ο Denis Vileneuve μπορεί να προσφέρει στο κοινό. Αλλά για τα δεδομένα του, αν και πρόκειται περί μιας τίμιας, βίαιης περιπέτειας/δράματος, η θεματική που επιλέγει και ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει την πραγματικότητα υστερούν σημαντικά σε σχέση με τις δύο προηγούμενες ταινίες του, ενώ το ζήτημα της ηθικής καταλήγει να εξετάζεται όχι εντελώς, μα σχετικά άγαρμπα για τα καθιερωμένα του επίπεδα. Για πολλούς ίσως αυτή είναι η ταινία της εβδομάδας, αλλά διαφορετική βαρύτητα έχει ένας βαθμός στον έναν και διαφορετική στον άλλο δημιουργό.
Λαβύρινθος: Πύρινες Δοκιμασίες (Maze Runner: The Scorch Trials) **1/2***
ΗΠΑ, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Wes Ball
Πρωταγωνιστούν: Dylan O’Brien, Nathalie Emmanuel, Katherine McNamara
Διάρκεια: 132’
Ο Thomas και οι σύντροφοί του έχουν ξεφύγει από τους κινδύνους του Λαβυρίνθου και συνεχίζουν την πορεία τους, αναζητώντας περαιτέρω στοιχεία για την πανίσχυρη οργάνωση WCKD. Καταλήγουν στην Πύρινη Γη, όπου εδράζονται οι αντιστασιακοί που αγωνίζονται ενάντια στην WCKD. Ενώνουν χέρια μαζί τους και ετοιμάζονται για τον πιο σημαντικό αγώνα της ζωής τους, έστω και αν το παιχνίδι μοιάζει εξαρχής χαμένο. Κάπως καλύτερο από το πρώτο μέρος, αλλά δεν παύει να αποτελεί ένα δευτερεύον franchise με προβλέψιμη πλοκή που απευθύνεται αποκλειστικά στο εφηβικό κοινό και φιλοδοξεί μάταια να φτάσει τους αριθμούς του Hunger Games. Βλέπεται ευχάριστα και εκεί τελειώνει η υπόθεση.
Minions
ΗΠΑ, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Kyle Balda, Pierre Coffin
Με τις φωνές των: Κώστα Τσάκωνα, Δανάη Καλαχώρα, Ακίνδυνου Γκίκα
Διάρκεια: 91’
Τα Minions που αγαπήθηκαν στα Εγώ, Ο Απαισιότατος, υπάρχουν από την αρχή του κόσμου. Η εξέλιξή τους ανά τα χρόνια, τα βρήκε να υπηρετούν τους μεγαλύτερους «κακούς» της ανθρωπότητας, μέχρι που κατέληξαν ένα ακυβέρνητο πλήρωμα. Η νέα τους ευκαιρία εμφανίζεται όταν ένα από αυτά, ο Kevin, μαζί με τον έφηβο Stuart και τον μικρότερο Bob αναζητούν τον νέο ηγέτη για τα μικρά κίτρινα ανθρωποειδή. Τον βρίσκουν στο πρόσωπο της Scarlett, της πρώτης γυναίκας «υπερκακού», της οποίας τα σατανικά σχέδια μπορούν να τα σώσουν από την εξαφάνιση.
Η Θέση (Il Posto)
Ιταλία, 1961, Ασπρόμαυρο
Σκηνοθεσία: Ermanno Olmi
Πρωταγωνιστούν: Sandro Panseri, Loredana Detto, Tullio Kezich
Διάρκεια: 93’
Ο έφηβος Domenico αναζητά τρόπο διαφυγής από τη σκληρή καθημερινότητα του, «πιάνοντας την καλή» ως στέλεχος κάποιας μεγάλης επιχείρησης. Μαζί με τη φίλη του, Antonietta, δηλώνουν υποψηφιότητα για μια θέση σε μια τέτοια επιχείρηση, την οποία και καταφέρνουν να κερδίσουν. Η πραγματικότητα αυτού του συστήματος, βέβαια, θα αποδειχθεί πολύ πιο απέλπιδα από αυτό που οι νεαροί είχαν στο μυαλό τους. Ακόλουθος του προ πολλού πεθαμένου νεορεαλισμού, ο Ermanno Olmi παρουσιάζει την καπιταλιστική δυστοπία με έναν εξαιρετικό λυρισμό, αποδεικνύοντας πως τα «μεγαλοπιασίματα» δεν είναι οι λύσεις στα προβλήματα που ξεκινούν από το σύστημα, αλλά το σύστημα το ίδιο. Ένας φαύλος κύκλος απογοήτευσης και δυστυχίας.
