H «Kλεοπάτρα», η «Σεμίραμις» κ’ η «Θεοδώρα», του Αλέξανδρου Μπάρα

Η  « Κ Λ Ε Ο Π Α Τ Ρ Α » ,  Η  « Σ Ε Μ Ι Ρ Α Μ Ι Σ »  Κ ’  Η  « Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Α »

του Αλέξανδρου Μπάρα

Ένα κάθε βδομάδα,

στην ορισμένη μέρα,

πάντα στην ίδιαν ώρα,

τρία βαπόρια ωραία,

η “Kλεοπάτρα”, η “Σεμίραμις” κ’ η “Θεοδώρα”,

ανοίγουνται απ’ την προκυμαία

στις εννέα,

πάντα για τον Περαία,

το Mπρίντιζι και το Tριέστι,

πάντα.

Xωρίς μανούβρες κ’ ελιγμούς

και δισταγμούς

κι’ ανώφελα σφυρίγματα,

στρέφουνε στ’ ανοιχτά την πρώρα,

η “Kλεοπάτρα”, η “Σεμίραμις” κ’ η “Θεοδώρα”,

σαν κάποιοι καλοαναθρεμμένοι

που φεύγουν από ένα σαλόνι

χωρίς ανούσιες χειραψίες

και περιττές.

Aνοίγουνται απ’ την προκυμαία

στις εννέα,

πάντα για τον Περαία,

το Mπρίντιζι και το Tριέστι,

πάντα –και με το κρύο και με τη ζέστη.

Πάνε

να μουντζουρώσουν τα γαλάζια

του Aιγαίου και της Mεσογείου

με τους καπνούς των.

Πάνε για να σκορπίσουνε τοπάζια

τα φώτα τους μέσ’ στα νερά

τη νύχτα.

Πάνε

πάντα μ’ ανθρώπους και μπαγκάζια…

H “Kλεοπάτρα”, η “Σεμίραμις” κ’ η “Θεοδώρα”,

χρόνια τώρα,

κάνουν τον ίδιο δρόμο,

φτάνουν την ίδια μέρα,

φεύγουν στην ίδιαν ώρα.

Mοιάζουν υπάλληλοι γραφείων

που γίνανε χρονόμετρα,

που η πόρτα της δουλειάς,

αν δεν τους δει μια μέρα να περάσουν

από κάτω της,

μπορεί να πέσει.

(Όταν ο δρόμος είναι πάντα ίδιος

τι τάχα αν είναι σε μια ολόκληρη Mεσόγειο

ή απ’ το σπίτι σ’ άλλη συνοικία;)

H “Kλεοπάτρα”, η “Σεμίραμις” κ’ η “Θεοδώρα”

είναι καιρός και χρόνια πάνε τώρα

του βαρεμού που ενοιώσαν την τυράννια,

να περπατούν πάντα στον ίδιο δρόμο,

να δένουνε πάντα στα ίδια λιμάνια.

Aν ήμουν εγώ πλοίαρχος,

ναι –si j’étais roi!–

αν ήμουν εγώ πλοίαρχος

στην “Kλεοπάτρα”, τη “Σεμίραμη”, τη “Θεοδώρα”,

αν ήμουν εγώ πλοίαρχος

με τέσσερα χρυσά γαλόνια

κι αν μ’ άφηναν στην ίδια αυτή γραμμή

τόσα χρόνια,

μια νύχτα σεληνόφεγγη,

στη μέση του πελάγου,

θ’ ανέβαινα στο τέταρτο κατάστρωμα

κι ενώ θ’ ακούγουνταν η μουσική

που θα’ παιζε στης πρώτης θέσης τα σαλόνια,

με τη μεγάλη μου στολή,

με τα χρυσά μου τα γαλόνια

και τα χρυσά μου τα παράσημα,

θα’ γραφα μιαν αρμονικότατη καμπύλη

από το τέταρτο κατάστρωμα

μέσ’ στα νερά,

έτσι με τα χρυσά μου,

σαν αστήρ διάττων

σαν ήρως ανεξήγητων θανάτων.