Τα παιδιά συνήθως βιάζονται να μεγαλώσουν, να μπουν στον κόσμο των μεγάλων, με την ίδια ταχύτητα που οι μεγάλοι θέλουν να ξαναμπούν στον κόσμο των παιδιών. Επτά παιδιά-πρωταγωνιστές, ηλικίας 11-17 ετών, μεταμορφώνονται σε μικρούς επαγγελματίες και επί σκηνής συζητούν για το μέλλον τους, φορούν μουστάκια και περούκες, ανάβουν τσιγάρα και «πεθαίνουν» ηρωικά. Σαν μία θεατρική μεταφορά του Big Brother σκηνοθετημένη από τον Andy Warhol, ζουν σε fast-forward το μέλλον τους σε ένα γυάλινο δωμάτιο που είναι καλυμμένο με καθρέπτες διπλής όψεως και συνδιαλέγονται τον εαυτό τους στο μέλλον ως ενήλικα μέσα από βίντεο-προβολές με παλαιότερες συνεντεύξεις τους, χωρίς όμως να μπορούν να δουν οιίδιοι τους θεατές.
«Οδεύουμε προς το θάνατο, ωστόσο τώρα ζούμε στο έπακρο» λέει ένας από τους νεαρούς πρωταγωνιστές που μεγαλώνει μπροστά στα μάτια μας, ενώ παράλληλα μια φωνή από τα μεγάφωνα δίνει οδηγίες ενηλικίωσης. Έτσι, το κοινό που παρακολουθεί την παράσταση, αναστατώνεται και συγκινείται βιώνοντας μέσα στη σύμβαση του θεάτρου μια ολόκληρη ζωή.
Η Popaganda μίλησε με τον Simon Will, ο οποίος το 1992 μαζί με μια παρέα επτά μακρυμάλληδων συμφοιτητών του από το Πανεπιστήμιο του Νότινχαμ, σχεδίασε μια παράσταση για το φεστιβάλ του Glastonbury. Σήμερα οι επτά ιθύνοντες για το Gob Squad ζουν μεταξύ Αγγλίας και Βερολίνου περιοδεύοντας σχεδόν σε όλες τις ηπείρους, και ο στόχος τους είναι, να διαμορφώσουν νοήματα μεταξύ θεάτρου και τέχνης, αλλά κυρίως να εξερευνήσουν την ομορφιά της καθημερινότητας από τους περαστικούς.
Το θέατρο βρίσκεται πιο κοντά στην καρδιά των παιδιών, καθώς τους εμπνέει και ενισχύει την αυτοπεποίθησή τους μέσα την κοινωνία. Ποιά είναι η προσωπική σας γνώμη; Ένα από τα πράγματα που θέλαμε να θίξουμε μέσα από το έργο αφορά την έννοια της παιδικής ηλικίας βάσει των πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων και δραματικών αλλαγών που έχει υποστεί με την πάροδο του χρόνου. Για παράδειγμα, μετά τη Βικτωριανή Μεταβιομηχανική εποχή, τα παιδιά διαχωρίστηκαν από τους ενήλικες, αφού από πολύ μικρή ηλικία είχαν δουλέψει καθώς και γευτεί λογείς εργασιακές κακουχίες. Ταυτόχρονα, στις μέρες μας και σε πολλά μέρη του κόσμου, τα παιδιά παρέχουν το εισόδημα για την οικογένεια. Κατά τη διάρκεια της παράστασης από την άλλη, φροντίζουμε να κάνουμε σαφή τον διαχωρισμό μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, προκειμένου να τονώσουμε την ιδέα της «ηδονοβλεψίας» με την οποία προσεγγίζουμε τα παιδιά.
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της παιδικής ηλικίας είναι το αίσθημα του δικαίου . Πιστεύετε ότι οι νεότεροι αποτελούν ένα από τα πιο απαιτητικά κοινά στο θέατρο; Νομίζω ότι όταν μιλάμε για ένα θεατρικό κοινό που αποτελείται από παιδιά μπορεί ενδεχομένως να περιμένουμε αντιδράσεις πιο αυθόρμητες από εκείνες των ενηλίκων δεδομένου ότι δεν έχουν υψηλές απαιτήσεις από την εκάστοτε παράσταση κι επίσης, καλλιεργούν – ακόμη την ιδέα για το τι μπορεί να είναι «έργο τέχνης ή θεατρικό» .
Τι περιμένατε από τη ζωή, όταν ήσασταν στην ηλικία τους; Προσωπικά μεγάλωσα μέσα σε ένα αυστηρό καθολικό περιβάλλον, απόλυτα προστατευμένος από ό,τι πίστευαν οι γονείς μου πως θα μου έκανε κακό. Αυτή η συνθήκη με έκανε να νιώθω άβολα κατά την παιδική μου ηλικία, έχοντας συνειδητοποιήσει από πολύ νωρίς ότι η σεξουαλικότητα μου δεν είναι σύμφωνη με το τι περίμεναν από μένα και το τι θεωρούσαν καλό ή σωστό. Ως εκ τούτου μεγάλωσα κρατώντας την σεξουαλικλή μου ταυτότητα κρυφή. Προσωπικά πιστεύω οι προσδοκίες του κάθε γονιού για το παιδί του, είναι αντιστρόφως ανάλογες από τις προσδοκίες που έχει το παιδί για τον κόσμο γύρω του.
Είστε το πιο παλιό μέλος στην ομάδα. Πώς σας φαίνεται η μέχρι και σήμερα συνεργασία με την συγκεκριμένη κολλεκτίβα καλλιτεχνών; Η δουλειά μας αφενώς είναι συλλογική, πολύ απαιτητική, αλλά και πολύ ευχάριστη. Όπως συμβαίνει σ’ ένα γάμο , στηρίζεται σε πολλά προσωπα κι περνάει από πολλές φάσεις. Έχοντας κερδίσει ένα βραβείο από το θέατρο Treffen στην Γερμανία, αρκετοί από εμάς το είδαν ως ένα σημάδι επιτυχίας, το οποίο φυσικά και μπορούσε να τους δώσει ή και τους έδωσε, την κατάλληλη ‘’ώθηση’’ στο χώρο του θεάτρου. Ωστόσο, πιστεύω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε στο ότι η πραγματική επιτυχία μας είναι το ότι εργαζόμαστε μαζί για τόσο πολύ καιρό , από την εποχή που όταν ήμασταν νέοι φοιτητές και ζούσαμε πολύ κοντά ο ένας στον άλλο, ενώ σήμερα πολλοί από μας έχουν κάνει τις δικές τους οικογένειες.
Πώς βλέπετε την καλλιτεχνική εξέλιξη του θεατρικού μέσα στα επόμενα 10 χρόνια; Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Το θεατρικό θα τελειώσει ένα γύρο στα μέσα του 2014. Η παράσταση έχει δρόμο ακόμα, για περισσότερα από 4 χρόνια, και σκεφτήκαμε ότι θα ήταν σημαντικό να χαράξουμε μια σαφή γραμμή για το πότε θα τελειώσει, έτσι ώστε τα παιδιά (πολλοί από τους οποίους σήμερα είναι έφηβοι) να μπορούν να συνεχίσουν με τη ζωή τους. Έχουμε ξεκινήσει μόλις μια νέα παράσταση με τίτλο Δυτική Κοινωνία, ενώ τον επόμενο χρόνο σχεδιάζουμε μια όπερα και ένα έργο που θα παίζεται μέσα σε ένα γήπεδο τένις .
Γιατί όσο μεγαλώνουμε , χρησιμοποιούμε τη φαντασία μας ολοένα και λιγότερο ; Επειδή οι κοινωνίες μας διαρθρώνονται με τέτοιο τρόπο που να μην δίνουν στα παιδιά άπλετο χώρο και οι ενήλικες ζουν μέσα στον μικρόκοσμο της ενήλικη ζωής τους χωρίς να τους απασχολεί διόλου η φαντασία. Το εφηβικό θέατρο είναι ένα σχολείο που όμως καμία σχέση δεν έχει με την εκπαίδευση όπως την ξέρουμε μέσα στη σχολική αίθουσα.
Η συνύπαρξη εικόνας και συναισθήματος και φυσικά του προσωπικού τους λόγου, κάνει το θεατρικό να μπορεί να μιλήσει για την πολυπλοκότητα της ζωής, αλλά με απλό τρόπο, και καταλυτικό χιούμορ. Το Before Your Very Eyes είναι με βεβαιότητα μια ξεχωριστή εμπειρία θεατρικής παράστασης, διαδραστικού ταξιδιού, που απονευρώνει τον μελλοντικό ενήλικα, υπερβαίνει την πραγματικότητα, και πιο πολύ από γιατί, ρωτάει γιατί όχι. Τελικά, η παράσταση λειτουργεί σαν γέφυρα επικοινωνίας και το ζητούμενο είναι κοινό τόσο για τα παιδιά όσο και για τους ενήλικες, αφού δεν υπάρχει διαφορετικός κόσμος, μοιραζόμαστε όλοι την ίδια ζωή, τις συνέπειες τις εισπράττουμε καθημερινά παιδιά και ενήλικες.
Η παράσταση Before Your Very Eyes ανεβαίνει στην κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών από τις 8 ως τις 10 Νοεμβρίου. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
