Αν έπρεπε να διαλέξει κανείς τρία πράγματα για τα οποία είναι γνωστή σε όλους η Ιρλανδία αυτά θα ήταν η Guinness, η Μέρα του Αγίου Πατρίκιου και οι U2, όχι απαραίτητα με αυτή την σειρά. Αν πάλι πρέπει κανείς να διαλέξει τρία πράγματα για τα οποία είναι γνωστή σε όλους η Βόρεια Ιρλανδία και ειδικότερα το Belfast, αυτά θα ήταν η βίαιη πολιτική ιστορία αυτού του τόπου, ο George Best κι ο Van Morrison. Με αυτή την σειρά. Και σίγουρα όχι οι Girls Names.
Σχηματίστηκαν κάπου στα προσχωσιγενή εδάφη της γης του Belfast , εκεί που ο ποταμός Lagan γλύφει τις αμμουδερές παραλίες του Βόρειου Καναλιού (Θάλασσα του Moyle κατά τους ‘Άγγλους), ένα βροχερό αλλά ήπιο απόγευμα του 2009 και δηλώνουν πως ήρθαν για να ανατρέψουν τις νόρμες της ποπ.
Ξεκίνησαν ως ντουέτο, ο τραγουδοποιός, τραγουδιστής και κιθαρίστας Cathal Cully κι ο ντράμερ Neil Brogan για να καταλήξουν μέσα στα επόμενα τρία χρόνια στο σημερινό τετραμελές σχήμα που αποτελείται από τον Cathy, την Claire Miskimmin στο μπάσο, τον Philip Quinn στην κιθάρα και τον Gib Cassidy στα ντραμς. Ο ήχος τους αναφέρεται μεταξύ άλλων σαν Surf rock, Noise pop, Lo-fi, Alternative rock, Ghost punk, αλλά είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτά.
Φανταστείτε ότι είστε στις αρχές της δεκαετίας του 80, την ώρα της δύσης του Ήλιου στην Χώρα της Ίου. Κατευθύνεστε δυτικά σ’ ένα δρομάκι που οδηγεί στον ψηλό βράχο που δίνει τη θέα στην Σίκινο μαζί με εκατοντάδες άλλους ανθρώπους. Κάποιοι από αυτούς, οι ελάχιστοι, δεν πάνε να δουν την δύση ακούγοντας κλασσική μουσική. Είναι όλοι αναιμικά λευκοί και αδύνατοι, φοράνε κολλητά μαύρα ρούχα και τα αγόρια λευκές κάλτσες μέσα από τα μαύρα σνήκερς τους. Κοντοστέκονται σε ένα μαγαζί με μια μαύρη ταμπέλα στα αριστερά του καλντεριμιού και περιμένουν στην ουρά να μπουν μέσα. Ένας Θεός ξέρει τι θα πιουν και πως και πότε θα βγουν από εκεί μέσα. Ξέρουν όμως τι θα ακούσουν. Αποκλειστικά punk στις λιγότερο mainstream και αρκετά σκοτεινές εκδοχές του και αποκλειστικά από λερωμένα βινύλια. Ένας διαφορετικός, κλειστός κόσμος ήχων που επηρέασε γενιές και γενιές δημιουργών από όλες τις μορφές τέχνης τα επόμενα χρόνια σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γής. Και στο Belfast.
Όσον αφορά τον ήχο των Girls Names και για να αποδοθούν τα του καίσαρος τω καίσαρι, αν το ψάξει κανείς ιστορικά θα καταλήξει στο κλισέ cherchez la femme. Είναι η σκοτεινή πλευρά της Claire που τους έχει εν πολλοίς οδηγήσει στον σημερινό τους στυλ που θυμίζει το χωρίς εκρήξεις κι ακρότητες , μελαγχολικό, σχεδόν dark punk των αρχών των 80s.
Μια επίσκεψη στο blog της Claire με το σαφές για τις προθέσεις της όνομα Blooddraw μπορεί εύκολα να τεκμηριώσει την ανωτέρω γεμάτη ρίσκο άποψη. Εκεί θα δεί μια σειρά από μινιμαλιστικές εικονογραφήσεις και φωτογραφίες που σχεδόν πάντα ασπρόμαυρες εκπέμπουν έντονα τα στοιχεία του Θανάτου, της Απόγνωσης και του Ρομαντισμού όπως μας τον έμαθε ο Μπωντλέρ μέσα από τα Άνθη Του Κακού.
Στοιχεία και στυλ που ενώ δεν συνάδουν με το σύνολο του marketing της μπάντας αλλά και το lifestyle των μελών της, χαρακτηριστικό παράδειγμα το πιο mainstream και σχεδόν κοσμοπολίτικο πνεύμα που διαχέεται μέσα από τη σελίδα του Cassidy στο instagram , σαφέστατα ορίζουν τόσο τις εμμονικές μελωδίες της μπάντας όσο και τους στίχους της. Σε συνδυασμό δε, με την μεγαλοπρεπή «έρχομαι από τα έγκατα της γης» φωνή του Cathal, οδηγούν σε αυτό που είναι ολόκληρο το άλμπουμ τους The New Life, μια νέα κατεύθυνση προς κάτι που θυμίζει κάτι πολύ γνωστό. Ακόμα και τους Joy Division.
Τους Girls Names ΔΕΝ είδε αρκετός κόσμος στην περσινή τους εμφάνιση το καλοκαίρι στα πλαίσια του Plissken – έπαιξαν πολύ νωρίς το απόγευμα και την ίδια στιγμή που στο διπλανό stage «βάραγε» ο δικός μας Larry Gus.
Έτσι, το Plissken, με μια γενναιόδωρη ρελάνς, τους ξαναφέρνει φέτος, στις 22 Φεβρουαρίου στο Six d.o.g.s δίνοντας την ευκαιρία στους φίλους του είδους (που ξαναζεί μεγάλες στιγμές στην σύγχρονη Ελλάδα της κρίσης) να τους απολαύσουν την κατάλληλη στιγμή: Είναι χειμώνας και θα είναι νύχτα. Σκοτάδι.
