Είμαι πολύ κοντά στο να σκοτώσω τον Felizol ως ψευδώνυμο, γιατί έχω αρχίσει και μεγαλώνω και δεν μ’ αρέσει. Θα ήθελα οι ιδιότητές μου να γίνουν ένα σιγά σιγά, πιθανότατα κάτω από το ονοματεπώνυμό μου. Κάτι που σημαίνει ότι νιώθω πιο πολύ σκηνοθέτης παρά μουσικός. Απ’ την άλλη η μουσική κάπως επικράτησε επειδή είναι πιο εύκολη -και πιο άμεση και πιο διασκεδαστική, ενδεχομένως και λιγότερο ψυχοφθόρα- παρότι γυρίζω ταινίες από τα 18 μου. Εγώ δεν τα ξεχωρίζω, αλλά μάλλον ο πιο πολύς κόσμος ως Felizol με ξέρει. Αυτό μας ενώνει και με τον Αλέξανδρο (σ.σ. Βούλγαρη aka The Boy). Πατάμε και στα δύο τερέν κι έχουμε τις ίδιες ευαισθησίες.
Οι 20ρηδες σήμερα ζούνε σε μία έντονα πολιτικοποιημένη περίοδο κι αυτή είναι η μεγάλη ευκαιρία τους. Να συμμετέχουν περισσότερο και να παίξουν ρόλο.
Δε με ενδιαφέρει να γνωρίσω του ανθρώπους που θαυμάζω, έχω μια συστολή στις προσωπικές σχέσεις. Θα ήμουν πάρα πολύ κακός π.χ. αν έπρεπε να πάρω μια συνέντευξη από τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, παρότι θα ήταν ωραίο να μιλούσε και για τις δουλειές που έχει κάνει πέρα από τα γνωστά «σαλονάτα» σάουντρακ στο Χολιγουντ. Θα ήθελα πάρα πολύ, βέβαια, να μου γράψει μουσική για μία ταινία μου, γιατί είναι πολύ κουραστικό να το γράφω εγώ. Μουσικά και κινηματογραφικά, ένας άλλος ήρωας είναι ο Τζον Κάρπεντερ. Είναι αυτός που στα φιλμ του επιστρέφω συνέχεια, και τα βλέπω ξανά και ξανά. Αυτό που με συγκινεί πραγματικά είναι ότι οι 9 από τις 10 ταινίες του είναι απόλυτα προσωπικές, μην πω δέκα στις δέκα. Επειδή ήταν πάντα ενάντια στην αυτοπροβολή, είμαι σίγουρος ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει πόση επιρροή έχει ασκήσει μόνο και μόνο η μουσική του στους ανθρώπους που δεν έχουν δει ούτε μία ταινία του.
http://youtu.be/lXou9-iqSSc
Διαβάστε ποια είναι τα 10 κορυφαία σάουντρακ όλων των εποχών σύμφωνα με τον Τζον Κάρπεντερ
Όσον αφορά τα μουσικά, τώρα που έχει περάσει καιρός αισθάνομαι ως «σκηνή» ότι ήμασταν κάποια παιδιά που κάποτε παίζαμε στο Μικρό Μουσικό Θέατρο της Βεϊκου. Δεν μας ένωνε ακριβώς κάτι πέρα από τους χώρους και μετά ήρθαν επιθετικά τα social media και τα free press να δώσουν σε αυτό το πράγμα μία (μεγαλύτερη της πραγματικής) διάσταση. Να το κάνουν λίγο πιο συμπαγές ως πληροφορία ή πολύ συχνά και το αντίθετο, να το βρωμίσουν ως πληροφορία. Αλλά ναι, ενδεχομένως υπήρχε μία σκηνή. Ήταν άνθρωποι οι οποίοι δεν ακολουθούσαν τη φόρμα της ροκ μπάντας. Δηλαδή δεν έβγαινες να παίξεις με την κιθάρα σου, αλλά με το συνθεσάιζερ και το σαμπλερ σου και μετά με τους υπολογιστές. Από εκεί και πέρα, εμένα πάντα με ενδιέφερε (και αυτό είναι και το λάθος στα δισκογραφικά μου) να βγάζω τον επόμενο δίσκο. Δηλαδή αν μπορούσα να μην κάνω συναυλίες θα ήταν τέλεια, αν μπορούσα να μη μιλάω για αυτά τα πράγματα και να περνάω στα επόμενα θα ήταν τέλεια. Αλλά, είπαμε, μου αρέσει περισσότερο το σινεμά.
Δεν στέλνω πια demos, γιατί έχω μεγαλώσει (σ.σ. γελάει), αλλά κατ’ εξαίρεση έστειλα το Like Cannibal Father, Like Cannibal Son σε τρεις εταιρείες. Κι από την Optimo Music μου απάντησαν μέσα σε μία ώρα. Είναι υλικό πολλών χρόνων στην πλειοψηφία του που παρότι είχαν γίνει κάποιες συζητήσεις με labels, δεν προχωρούσε όπως ήθελα και είχα αποφασίσει να το βγάλω από το προσωπικό μου mini label. Λίγο πριν τα στείλω στο εργοστάσιο, προέκυψε η Optimo. Το ενδιαφέρον από το εξωτερικό έχει να κάνει με το πόσο εσύ θα δουλέψεις πάνω σε αυτό. Ας πούμε, το πρώτο κομμάτι μου κυκλοφόρησε πριν από οκτώ χρόνια στην Gigolo Records που ήταν πολύ hot τότε. Αλλά δεν είχε συνέχεια, γιατί δεν το κυνήγησα, δεν έπαιζα εύκολα σε club στο εξωτερικό, ήμουν με το ένα πόδι μέσα και με το άλλο έξω από αυτήν την κουλτούρα. Τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια, νιώθω (και ξέρω) ότι είναι πολύ πιο ωραίο να δουλεύεις πάνω σε κάτι πιο συγκροτημένα.
Όμως δεν πιστεύω ότι έχει τελειώσει η εποχή των μεγάλων αφηγήσεων. Και το ’92-93 στους Στέρεο Νόβα 150-200 άνθρωποι πήγαιναν, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα τους ακούμε μέχρι τα 50 μας. Θέλω να πω ότι είναι κάποια πράγματα που λίγο αφ’ ότου πέσει ο καπνός αρχίζουν και φαίνονται.
Αυτό που με ενδιαφέρει, πρωτίστως, είναι η επόμενη ταινία. Έχω ξεκινήσει ήδη να την ετοιμάζω. Παράλληλα, έτυχε φέτος κι έγραψα σάουντρακ για άλλα φίλμ π.χ. για το 04:45 του Αλέξη Αλεξίου που θα βγει σύντομα στις αίθουσες.
Καταλαβαίνω ότι όλοι πια μιλάνε για την πολιτική και η πολιτική αγωγή είναι κάτι που με απασχολεί τελευταία. Δηλαδή, πόσο πολιτική συνείδηση έχουν οι άνθρωποι της ηλικίας μου; Ας πούμε, εγώ θεωρούσα τον εαυτό μου στα 20 τελείως απολιτικό. Με την έννοια της απόρριψης, της μη ενημέρωσης. Οι αντίστοιχοι 20ρηδες σήμερα ζούνε σε μία έντονα πολιτικοποιημένη περίοδο κι αυτή είναι η μεγάλη ευκαιρία τους. Να συμμετέχουν περισσότερο και να παίξουν ρόλο.
Υπάρχει πολύς θόρυβος σήμερα στην πληροφορία, πολύ junk. Ίσως και στην τέχνη. Όμως δεν πιστεύω ότι έχει τελειώσει η εποχή των μεγάλων αφηγήσεων. Και το ’92-93 στους Στέρεο Νόβα 150-200 άνθρωποι πήγαιναν, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα καθορίσουν τα εφηβικά μας χρόνια και θα τους ακούμε μέχρι τα 50 μας. Θέλω να πω ότι είναι κάποια πράγματα που λίγο αφ’ ότου πέσει ο καπνός αρχίζουν και φαίνονται. Απλά μεγαλώνουμε και γινόμαστε πιο αυστηροί.
Επόμενη νυχτερινή προβολή της Νορβηγίας, το Σάββατο 7/2, στο ΑΣΤΥ μετά τα μεσάνυχτα. Θα ακολουθήσουν κι άλλες, μείνετε συντονισμένοι στα σήματα των βρικολάκων. Το σάουντρακ του φιλμ, γραμμένο από τον ίδιο, κυκλοφορεί από την Six D.O.G.S. Records ήδη ψηφιακά (εδώ κι εδώ), ενώ θα βγει τον Μάρτιο και σε κόκκινο βινύλιο.
