Σήμερα πάντως που υποτίθεται ότι έχει αποκαθηλωθεί συλλήβδην όλη η ιστορία του lifestyle, έστω και για λάθος λόγους κατά τη γνώμη μου, μήπως κινδυνεύουμε να φτάσουμε στο άλλο άκρο, να οδηγηθούμε σε μία εξύμνηση της φέτας και του ταβερνείου ως σύμβολα εθνικής αξιοπρέπειας; Δεν ξέρω πραγματικά κατά πόσο αλλάζουν τα πράγματα. Κι εγώ, κάτω από αυτές τις ακραίες συνθήκες που ζούμε πια, πίστευα ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα αναγκάζονταν να πετάξουν μάσκες, να κοιταχτούν πιο καθαρά στον καθρέφτη. Περίμενα μεγαλύτερη αυτοκριτική. Να δούμε τι πραγματικά μας αρρώσταινε όλα αυτά τα χρόνια, τι μας έφερε ως εδώ. Αντ’ αυτού βλέπω ότι αλλάζει ο Μανωλιός και φοράει τα ρούχα του αλλιώς. Δηλαδή οι ίδιοι άνθρωποι καλλιτεχνικά και πολιτικά, όλοι αυτοί που φέρανε αυτό το χάος κι αυτή την καταστροφή στον τόπο, οι ίδιοι φοράνε καινούρια ρούχα και το παίζουν είτε σωτήρες, είτε επαναστάτες. Δηλαδή η συντήρηση βρίσκει πάλι έναν τρόπο να μας κρατάει γειωμένους.
Οπότε πώς αντιπαρερχόμαστε σε όλο αυτό; Με εσωστρέφεια, δημιουργώντας μικρές δημιουργικές κοινότητες ή και σ’ αυτό υπάρχει ο κίνδυνος του αυτισμού; Δεν ξέρω ρε γαμώ το. Νιώθω πάντως ότι αυτά τα πράγματα θα έπρεπε να συμβαίνουν από την εποχή που υποτίθεται ότι περνούσαμε καλά. Ούτε τότε ο μέσος Έλληνας έβλεπε ότι πάει στο γκρεμό με αυτή τη λογική του «φροντίζω για τον εαυτό μου, δε μ’ ενδιαφέρει τίποτα, αρκεί να έχω έναν πολιτικό που θα μου κάνει ένα ρουσφετάκι». Τώρα γκρεμίστηκε όλη αυτή η εικόνα. Παρ’ όλα αυτά, τίποτα δεν προχωράει και πάλι. Εντάξει, ναι, μετά φτάνεις να υμνείς τη φέτα ή το ταβερνείο ενώ όλο το πράγμα θα μπορούσε να μας σπρώξει, να πάμε στον ουρανό και να αντλήσουμε καινούριες ιδέες, να φτιάξουμε καινούρια μυαλά. Αλλά δε βλέπω πουθενά καμιά διάθεση αυτοκριτικής. Η Αριστερά, ας πούμε, χωρίς αυτοκριτική, είναι σαν τους χριστιανούς χωρίς αγάπη. Εντάξει, καταλαβαίνω ότι ο κόσμος είναι στα χαμένα. Έχουμε τρίτο και τέταρτο κόμμα τη Χρυσή Αυγή και το Ποτάμι. Είναι όλα τόσο απογοητευτικά, τόσο αδιεξοδικά, που έχει μπλοκάρει ο κόσμος ανάμεσα στο να εκτονωθεί βίαια ή να παραδοθεί άνευ όρων. Λες και δεν υπάρχει εκεί, ανάμεσα σε αυτά τα δύο, κάτι άλλο. Η σκέψη, το πνεύμα, η ευτυχία. Και η αυτοκριτική. Επιμένω σε αυτή τη λέξη. Συνεχίζεται δυστυχώς αυτό το μίζερο παιχνίδι της ανημποριάς και της υποδούλωσης.
Η εμπειρία μας όλα αυτά τα χρόνια, σε αυτή τη χώρα που μας έτυχε να ζήσουμε, είναι ότι κινούμαστε σε μία κοινωνία που ανέκαθεν ήταν νεοφοβική. Δεν είμαι απαισιόδοξος, αλλά είναι δύσκολη η ατμόσφαιρα. Σχεδόν ανθυγιεινή και επικίνδυνη. Αλλά αν κάποιος έχει πείσμα, όραμα, είναι φορτισμένος θετικά, θα βγάλει μια άκρη.
Ξέρω κάποιους που ξενέρωσαν πάρα πολύ όταν αντέδρασες στο «φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες», σε εκείνη τη συναυλία, στο θέατρο Βράχων. Ξέρω κι άλλους που αντέδρασαν μετά τις ανοιχτές επιστολές που είχες γράψει για τον Κωστόπουλο και τον Νταλάρα. Κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτεσαι ποτέ «τι γίνεται ρε γαμώ το, δε με ξέρουν καθόλου τόσα χρόνια πια;». Το λέω αυτό γιατί κάποιος που έχει διαβάσει με μία στοιχειώδη προσοχή τη στιχουργική σου εδώ και τριάντα χρόνια, κινήσεις σαν κι αυτές δε θα έπρεπε να τον εκπλήσσουν. Καταλαβαίνω τι λες και σ’ ευχαριστώ που το λες, αλλά είμαι πάντα έτοιμος να παρεξηγηθώ. Πιστεύω όμως ότι υπάρχει ένα μεγάλο μέρος του κόσμου που μπορεί να μην κάνει τόση φασαρία, ότι υπάρχουν πολλά παιδιά που καταλαβαίνουν ακριβώς τι γίνεται, τι λέω. Καλό είναι πάντως, που και που να κοιτάμε λίγο προς τα μέσα μας. Λύση δε θα είναι ποτέ να κοιτάμε προς τα κάτω. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι παραδομένοι στα βασικά ένστικτά τους. Παγιδευμένοι και παραπληροφορημένοι, γιατί έτσι κι αλλιώς ζούμε σε μια χώρα όπου η παιδεία ποτέ δε στάθηκε σε ένα ανθρώπινο ύψος, μόνο παραμόρφωνε τα πράγματα. Γι’ αυτό οι άνθρωποι πρέπει να ευαισθητοποιούνται από μόνοι τους ώστε να βρίσκουν τρόπους και να αναλαμβάνουν από μόνοι τους την καλλιέργειά τους και την παιδεία τους. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η επανάσταση είναι μέσα στον τρόπο που εμείς έχουμε για να κοιτάξουμε τον κόσμο ξανά. Δε με αφορά ο χρυσαυγίτης που είναι θαμμένος στα υπόγεια του υποσυνείδητου και των βασικών ενστίκτων, που είναι πληγωμένος και μπορεί να παρασυρθεί. Δε νομίζω ότι μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτόν. Ίσως να μπορώ να κάνω κάτι για τους ανθρώπους που είναι λίγο πιο ανήσυχοι, που με τον τρόπο τους μπορούν να αναπτυχθούν, ώστε να γίνει αυτή η κοινωνία λίγο περισσότερο ευαισθητοποιημένη, λίγο πιο έξυπνη, ώστε να προσπεράσει η ίδια η ιστορία το φαινόμενο των φασιστών.
Πιστεύεις ότι βρισκόμαστε πλέον σε μια τροχιά αναστροφής όλης αυτής της έκρηξης της ακροδεξιάς, ειδικά μετά τις συλλήψεις των Χρυσαυγιτών, ή όλο αυτό δε θα έχει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα; Μωρέ ακροδεξιά πάντα υπήρχε στην Ελλάδα, είτε κρυβόταν πίσω από τη Νέα Δημοκρατία είτε ακόμη και πίσω από το ΠΑΣΟΚ. Απλά τώρα επειδή κατέρρευσαν αυτά τα δύο κόμματα στη συνείδηση του κόσμου και υποτίθεται ότι όλοι κατάλαβαν που μας έχουν φέρει, άσχετα με το αν ακόμη αυτά τα δύο κόμματα συνεχίζουν να μας κοροϊδεύουν, ανέβηκε η ακροδεξιά και με τη βούλα. Θέλω να πιστεύω ότι ο χρόνος θα βοηθήσει ώστε να ξεπεραστεί αυτή η μαυρίλα.
Στο «Ποτάμι» από τον τελευταίο σου δίσκο, λες σε κάποιο σημείο: «όσο κοιμάμαι αυτοί μοιράζουν τα χαρτιά». Τελικά με όρους άλλων παίζεται το παιχνίδι; Κοίτα, το «Ποτάμι» είναι ένα τραγούδι που παίζει ανάμεσα στο ερωτικό και στο κοινωνικό. Δεν ξέρεις αν μιλάει για έρωτα ή για την πολιτική και τον τρόπο που θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε. Προτιμώ να το αφήσω έτσι. Ας βγάλει ο καθένας το πόρισμά του. Πολλές φορές, όμως, δε νιώθουμε ότι κάπου αλλού παίζονται οι τύχες μας και όχι στο δικό μας μυαλό ή στη δικιά μας βούληση;
«Και ο πιο μεγάλος φόβος μου φοβάται, μη και δεν τον φοβηθώ». Αυτό το παλιό σου στιχάκι, ειδικά μετά από τόσα σούρτα-φέρτα στην Κρήτη, είναι κάτι σαν τη δική σου απόδοση στο γνωστό στιχάκι του Καζαντζάκη; Δεν το χω σκεφτεί έτσι. Νομίζω ότι αυτό που λέει, είναι αυτό που λέει. Ναι, θα μπορούσε να ισχύει αυτό που λες. Ποιος ξέρει;
Ο Γιάννης Αγγελάκας θα εμφανιστεί την Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου, στο Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη.
Τιμή εισιτηρίου: Στη προπώληση 10€, την ημέρα της συναυλίας στα ταμεία του θεάτρου Βράχων: 12€
Προπώληση εισιτηρίων:
TICKET SERVICES-Πανεπιστημίου 39 Στοά Πεσμαζόγλου
Καταστήματα PUBLIC
Διαδημοτικό Δίκτυο Πολιτισμού Βύρωνα &, Δάφνη-Υμηττός, Ευαγγελικής Σχολής 26, 6ος ορ. Δευτέρα έως Παρασκευή 9.00 π.μ. – 2.30 μ.μ.
Δημαρχείο Δάφνης, Έλλης 16 & Κανάρη, Δάφνη 4ος ορ., Δευτέρα έως Παρασκευή 9.00 π.μ. – 12.00
Δημαρχείο Υμηττού, Πλ. Ηρώων Πολυτεχνείου 1, Υμηττός, Δευτέρα έως Παρασκευή 8.00 π.μ. – 12.00
Ταμείο Θεάτρου Βράχων: Καθημερινά 6.00 μ.μ. – 10.00 μ.μ.
