Το Τραγούδι της Καρδιάς Μου (Song For Marion)
Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία, 2012, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Paul Andrew Williams
Πρωταγωνιστούν: Terence Stamp, Gemma Arterton, Vanessa Redgrave
Διάρκεια: 93’
Διανομή: Filmtrade
Η Marion είναι μια ηλικιωμένη πληγείσα από την επάρατη νόσο που, παρά τις αντιξοότητες της ζωής της και τον αρνητισμό του γκρινιάρη συζύγου της, Arthur, συμμετέχει σε μια χορωδία ηλικιωμένων. Ο Arthur προσπαθεί να την πείσει να σταματήσει τις ανοησίες, μα η Marion θέλει να περάσει τις τελευταίες της μέρες υπό τη διεύθυνση της «πρωχώ» νεαρής δασκάλας της χορωδίας. Η ζωή θα τα φέρει έτσι ώστε ο Arthur να καταλάβει πως μερικά πράγματα, όσο ανούσια κι αν φαίνονται, κυοφορούν μεγαλύτερα νοήματα. Χαριτωμένη, μα άνιση και εντελώς σχηματική απ’ όλες τις απόψεις.
Μην τα ξαναλέμε, σαν να έχει προκύψει ένα νέο hype στον κινηματογράφο που θέλει να αποδείξει την ανάγκη για ζωή της τρίτης ηλικίας. Υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος που γίνεται στη συγκεκριμένη περίοδο αυτό; Δεν γνωρίζω, μα είναι γεγονός ότι Το Τραγούδι της Καρδιάς μου, παρά τις ευγενείς του προθέσεις, δεν καταφέρνει να υπερβεί τη μάζα των παρόμοιων ταινιών και συχνά καταλήγει να αναλώνεται στο στερεοτυπικό και προβλέψιμο μελόδραμα.
Το θέμα που πραγματεύεται η ταινία υποτίθεται πως είναι το πένθος και η λύτρωση, με ολίγη από συγχώρεση. Μα το μήνυμα δεν καταφέρνει ποτέ να αποκτήσει μια «φυσική» υπόσταση και αντιμετωπίζεται φευγαλέα και δεν διατίθεται να ιδρώσει πουθενά. Τα έχουν κάνει άλλοι στο παρελθόν, ας πατήσουμε στα χνάρια τους και ας δημιουργήσουμε κάτι παρεμφερές του Glee με ηλικιωμένους πρωταγωνιστές. Πρωταγωνιστές επιδερμικούς, πρόχειρα γραμμένους, που υποτίθεται πως έχουν μια ανομοιογένεια και ας μην εμβαθύνουμε πουθενά. Μια συμβατική σκηνοθεσία και η τίμηση των κλισέ αρκεί, κι ας είμαστε βρετανοί.
Όσο επιφανειακή και να είναι, όμως, δεν καταλήγει ένα δυσάρεστο, μονίμως εκνευριστικό δημιούργημα. Αν και αφηγείται με περιληπτικό τρόπο μια «δραματική» ιστορία που έχουμε ξαναδεί σε αμέτρητες εκτελέσεις, κυλά σχετικά ευχάριστα, κάποια από τα gags έχουν λίγο ζεστό χιούμορ, άσχετα αν σε δύο μέρες θα έχει ξεχαστεί. Και το ηλικιωμένο πρωταγωνιστικό ζευγάρι (εν αντιθέσει με τη Gemma Arterton που ο χαρακτήρας της μοιάζει πήλινος) φαίνεται να προσπαθεί να δώσει ζωντάνια σε μια ταινία τηλεοπτικής υπόστασης.
Δε θα σας πρότεινα απαραίτητα μια κινηματογραφική προβολή, φυλάξτε την για την οικιακή κυκλοφορία της, για κάποιο βράδυ που θέλετε να ηρεμήσετε και να κοιμηθείτε νωρίς. Σε αυτή την περίπτωση πιστεύω πως ενδέχεται να λειτουργήσει καλύτερα.
Η Μοναχική Σύζυγος (Charulata)
Ινδία, 1964, Ασπρόμαυρο
Σκηνοθεσία: Satyajit Ray
Πρωταγωνιστούν: Soumitra Chatterjee, Madhabi Mukherjee, Sailen Mukherjee
Διάρκεια: 117’
Διανομή: Filmtrade
Η ταινία του Satyajit Ray, του σκηνοθέτη που άνοιξε ένα φιλμικό παράθυρο προς την Ινδία για όλο τον υπόλοιπο κόσμο, επιστρέφει πλήρως αποκατεστημένη στις οθόνες από την Filmtrade. Η Charulata συστήνεται με τον καλλιτέχνη ξάδερφο του συζύγου της όταν αυτός τους επισκέπτεται και γνωρίζει τη δημιουργική της πλευρά, με την οποία δεν είχε έρθει σε επαφή ποτέ μέχρι τότε. Η έλξη που θα αισθανθεί για τον «μέντορά» της είναι αναπόφευκτη και η τήρηση των ισορροπιών του γάμου της (μιλάμε για την Ινδία των τελών του 19ου αιώνα) κρίσιμη. Οι κριτικοί της εποχής τη θεώρησαν την πιο ολοκληρωμένη ταινία του auteur, βαρύς χαρακτηρισμός αν σκεφτούμε ότι μιλάμε για τον άνθρωπο που φιλοτέχνησε την τριλογία του Apu. Τα συμπεράσματα επί της οθόνης.
