«Γελώντας άγρια» ο Πάνος Παπαδόπουλος αναζητά την πηγή της ανάγκης για έκφραση

Στο έργο Γελώντας άγρια οι δύο ηθοποιοί και οι προσωπικότητές τους συνομιλούν, απευθύνονται, λέγοντας αλήθεια, μεταδίδουν την προσωπική τους ιστορία. Οι σιωπές, οι παύσεις και οι πα-ραφωνίες, όπου χρειάζονται, είναι πάντα ωφέλιμες, μέρος της ιστορίας. Προς την α-πλότητα, το παιχνίδι, την ελευθερία, τη ζωή. Ο Πάνος Παπαδόπουλος που συν-σκηνοθετεί και συμπρωταγωνιστεί στην παράσταση απαντά στις ερωτήσεις της Popaganda.

Γιατί επιλέξατε να παρουσιάσετε το συγκεκριμένο έργο; Το έργο μου το πρότεινε η Νάνσυ. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, γνώριζα μόνο ότι είναι ένα από τα αγαπημένα των εξεταζόμενων στις Δραματικές Σχολές. Ότι έχει μέσα δύο πολύ ωραίους μονολόγους, ιδιαίτερων ανθρώπων σε απόγνωση. Που με αφορμή μια κονσέρβα στο σούπερ μάρκετ, οδηγούνται σ’ ένα παραλήρημα για τη ζωή τους.

Ποια η σκηνοθετική προσέγγιση και πώς την αναπτύξατε στις πρόβες; Επειδή εγώ προσωπικά δεν αισθάνομαι σκηνοθέτης, μου είναι αρκετά δύσκολο να μιλήσω για αυτή τη διαδικασία. Η απάντηση για το πώς δουλέψαμε λοιπόν στις πρόβες είναι: χαοτικά. Συζητώντας πολύ σ’ έναν καναπέ, δείχνοντας στη Νάνσυ αγαπημένα βίντεο με καλλιτέχνες που για κάποιο λόγο τους συνέδεσα με το έργο, βλέποντας ρούχα, λέγοντας και ξαναλέγοντας λόγια, αυτοσχεδιάζοντας λόγια.

Καταλήξαμε εν τέλει να εντάξουμε τη σκηνική δράση σ’ ένα σινεμά. Αυτό πηγάζει από ένα δικό μας ερώτημα. Τι κάνει δηλαδή κάποιον να πηγαίνει να δει μια ταινία ή μια παράσταση. Τι είναι αυτό που κατά βάθος προσδοκά;  Έναν τρόπο να ζήσει τη ζωή του; Μια ιδέα; Μια έμπνευση; Να δει κάτι που ίσως χρειάζεται ν’ αποφύγει; Γιατί και οι δικοί μας χαρακτήρες έχουν ένα βάσανο, κάτι ζητούν. Ένας τέτοιος χώρος θα μπορούσε να τους ταιριάζει.  

Ποιο είναι το πιο δυνατό σημείο της παράστασης για εσάς; Υπάρχει μια φράση μέσα στο έργο που λέει «Πάντα ν’ αναπνέεις. Αν δεν αναπνέεις πεθαίνεις. Γι’ αυτό ν’ αναπνέετε. Ακόμα κι αν εγώ σταματήσω, εσείς να συνεχίσετε ν’ αναπνέετε.» Είναι τρομερό πόση υπάρχει γύρω μας και μέσα μας. Όσο δουλεύουμε αυτό το κείμενο το σκέφτομαι πολύ.

«Πάντα ν’ αναπνέεις. Αν δεν αναπνέεις πεθαίνεις. Γι’ αυτό ν’ αναπνέετε. Ακόμα κι αν εγώ σταματήσω, εσείς να συνεχίσετε ν’ αναπνέετε.»

Αν θέλατε σε πέντε γραμμές να πείσετε έναν θεατή να επιλέξει τη δική σας παράσταση -ανάμεσα στην πληθώρα έργων που ανεβαίνουν στις θεατρικές σκηνές- τι θα του λέγατε; Δεν ξέρω. Ίσως επειδή δεν είναι ακριβώς μια παράσταση με αυστηρούς θεατρικούς όρους. Πιο πολύ τη φαντάζομαι σαν ένα μουσικό live που προσπαθεί να γίνει όσο το δυνατόν πιο προσωπικό. Αυτό θα του έλεγα. Το αποτέλεσμα μιας παράστασης εξάλλου αν δεν την δεις, δεν μπορείς να το προβλέψεις. Ούτε κι εγώ αισθάνομαι άνετα να εξηγήσω τους λόγους που κάποιος πρέπει να έρθει να μας δει. Όπως είναι φυσικό, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με την παράσταση. Κανείς δεν δίνει το χρόνο του σε κάτι που θεωρεί πως δεν έχει καμία σημασία.

Είναι εύκολο για μια θεατρική ομάδα να βρει στέγη και να παρουσιάσει τη δουλειά της; Εσείς ποιες δυσκολίες τυχόν αντιμετωπίσατε;  Στη συγκεκριμένη περίπτωση, είχε συνεννοηθεί για όλα η Νάνσυ. Τώρα το να βρει κανείς χώρο δεν είναι τόσο δύσκολο. Υπάρχουν αρκετοί. Ο κόσμος παίζει μέχρι και στα σπίτια. Το πρόβλημα είναι ότι δεν προλαβαίνει να φτάσει η πληροφορία όλων αυτών των παραστάσεων στον θεατή. Οι περισσότερες χάνονται κάπου στη διαδρομή. Έπειτα με προβληματίζει το φαινόμενο της τόσο μεγάλης ανάγκης για έκφραση. Δεν μπορούμε πλέον να ισχυριστούμε ότι ο κόσμος στρέφεται στα καλλιτεχνικά επαγγέλματα για να βγάλει χρήματα. Κάτι άλλο συμβαίνει και είναι ένα φαινόμενο που το παρακολουθώ με μεγάλη περιέργεια και ενδιαφέρον.