Με το πρόσφατο και υπερβολικό μάρκετινγκ των καινούργιων δίσκων να έχει σχεδόν μπουκώσει το κεφάλι μας από την πολύ και παντελώς άχρηστη πληροφορία, η έλλειψη της είναι μερικές φορές αρκετά ελκυστική. Ο Kieran Hebden αρκέστηκε σε μια λιτή ανακοίνωση στο twitter με την οποία ανακοίνωνε μια μέρα πριν την κυκλοφορία του Beautiful Rewind την ύπαρξή του.
Ο καινούργιος δίσκος του Four Tet λοιπόν χαρακτηρίζεται από το παράλογο να είναι εξαιρετικός και ταυτόχρονα η πιο «δύσκολη» κυκλοφορία της πρόσφατης ιστορίας του. Στο Beautiful Rewind αντιμετωπίζει την ηλεκτρονική-χορευτική ιστορία της Μεγάλης Βρετανίας με τον ίδιο τρόπο που είχε προσεγγίσει το hip hop με το εμβληματικό Rounds. Βουτάει στις 90s ρίζες του και πιο συγκεκριμένα στο jungle (που είναι σειρά του να ζήσει ένα revival) και αφιερώνει το δίσκο στα πειρατικά ραδιόφωνα αυτής της περιόδου που τροφοδοτούσαν την ηλεκτρονική underground σκηνή της εποχής, καταφέρνοντας για άλλη μια φορά να ισορροπήσει μεταξύ των δύο πιο έντονων και διαφορετικών χαρακτηριστικών του: ενός nerdy ακαδημαϊσμού και μιας σαφέστατης κατανόησης της ηλεκτρονικής κουλτούρας.
Είναι αλήθεια πως είναι κάπως δύσκολο να χωνέψεις τον καινούργιο του δίσκο αν έχεις προλάβει να συνηθίσεις τη μεγαλειώδη dance μεταμόρφωσή του τα τελευταία χρόνια (“Locked”, “Love Cry” κτλ.) αλλά ο Kieran Hebden δεν είναι τυχαία ο κορυφαίος παραγωγός της τελευταίας δεκαετίας. Σε μόλις σαράντα λεπτά παραδίδει μερικές απ’τις κορυφαίες μελωδίες που έχει ηχογραφήσει ποτέ (Parallel Jalabi, Your Body Feels), τις οποίες αποφεύγει να ξεχειλώσει για να φανεί ακόμα πιο ξεκάθαρα η απόσταση που θέλει να κρατήσει από τα clubs που περιμένουν με ανυπομονησία κάθε επόμενο βήμα του.
Έτσι δικαιολογείται και η επιλογή του να κυκλοφορήσει ως πρώτο single το “Kool FM” που δεν αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του ήχου του Beautiful Rewind αλλά και να δώσει το ίδιο κομμάτι στον έξοχο θορυβοποιό Container, ο οποίος στο remix του (που μόλις κυκλοφόρησε) αφαιρεί τελείως τα jungle στοιχεία του original για να το μετατρέψει σε ένα μεταλλικό techno σφυροκόπημα. Η κορυφαία στιγμή του δίσκου, το “Buchla”, που σίγουρα θα βρει τη θέση του στα σωστά χέρια και στο σωστό dancefloor οφείλει να είναι το επόμενο single, αλλά αμφιβάλλω αν ο Four Tet θα επιλέξει να κάνει το προφανές. Το Beautiful Rewind δεν το αγαπάς εύκολα αλλά αποτελεί μια ακόμα σημαντική προσθήκη στην ήδη αξιοζήλευτη δισκογραφία του.
Πλουσιότερος κατά είκοσι χιλιάδες λίρες έγινε πριν λίγες εβδομάδες ο James Blake αφού είναι ο φετινός νικητής του Mercury Prize και κάπως έτσι θυμηθήκαμε το ντεμπούτο του στενού του φίλου Airhead. Με τον ίδιο τρόπο που το Overgrown είναι αφάνταστα υπερεκτιμημένο, το For Years είναι άδικα υποτιμημένο. Ούτε αυτό είναι κανένα αριστούργημα απλά ο πήχης βρίσκεται στο ίδιο περίπου σημείο, με βασική διαφορά ότι ο Rob McAndrews προτιμά να αυτοπροσδιορίζεται ως ηλεκτρονικός παραγωγός κι όχι ως τραγουδοποιός όπως ο Blake.
Τα κομμάτια του έχουν μια ωραία ανεμελιά που μπορεί ουκ ολίγες φορές να γλιστρούν επικίνδυνα σε lounge–chill out μονοπάτια (“Azure Race”, “Callow”, “Autumn”) αλλά στην πλειοψηφία τους είναι τραγούδια ενός νεαρού μουσικού που ξέρει τι θέλει να κάνει. Αρκετό απ’το υλικό του For Years ήταν γνωστό πριν την κυκλοφορία του, αλλά και πάλι το εναρκτήριο “Wait” με το sample της Karen O, το hip hop beat του “Micola Bottle” και οι δύο καλύτερες στιγμές του δίσκου, “Pyramid Lake” και “Fault Line”, φτάνουν για να εκτιμήσεις τη δουλειά του η οποία μπορεί να μην φαίνεται να έχει το ταβάνι του Blake (κι ας περιμένουμε ακόμα τον τελευταίο να βγάλει έναν πραγματικά σπουδαίο δίσκο) αλλά για την ώρα δεν υστερεί σε καμία περίπτωση.
Σε μια χρονιά γεμάτη σπουδαίους ηλεκτρονικούς δίσκους, το μουσικό ύφος του McAndrews δεν αξίζει μεγαλύτερης προσοχής απο το Overgrown. Αξίζει ακριβώς την ίδια. Τώρα γιατί δεν πήρε ο Jon Hopkins (ή έστω οι Savages) τα λεφτά του Mercury και κυρίως την αναγνώριση που του αξίζει για τα όσα έχει καταφέρει φέτος δεν έχει σημασία, η Barclaycard πληρώνει άλλωστε. Περαιτέρω δηλώσεις λατρείας για τον Hopkins την επόμενη εβδομάδα.
