Πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα, μεγάλοι τίτλοι για το πρώτο της άλμπουμ, hype, buzz και λοιπά δαιμόνια – το έχουμε ξαναδεί το έργο. Πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα που τα πετυχαίνει όλα αυτά κι ανεβαίνει στην σκηνή δίπλα σε εξίσου δυνατά, αλλά ελαφρώς πιο καθιερωμένα, ονόματα όπως οι Idles και οι Shame έχοντας κυκλοφορήσει μόλις τέσσερα singles; Κι απ’ αυτό έχουμε. Η καμπάνα χτυπά για τους Fontaines D.C., ένα κουιντέτο από το Δουβλίνο, με αποθεωτικές συστάσεις από τον μουσικό τύπο σε όλον τον κόσμο (παρά το ελάχιστο δείγμα γραφής τους) κι έρχεται στην Αθήνα (Death Disco, 13/12) για να μας δείξει τη δική του ερμηνεία στους κανόνες του ποστ πανκ παιχνιδιού.
Όλα αυτά ενώ είμαστε εν αναμονή της πρώτης ολοκληρωμένης τους δουλειάς που θα κυκλοφορήσει από το δισκογραφικό σπίτι των Idles, Partisan Records, λίγο πριν «σαλπάρουν» μαζί τους για τις ΗΠΑ στο πατροπαράδοτο μεγάλο τεστ των συγκροτημάτων που εκκινούν από την εδώ πλευρά του Ατλαντικού.
Λίγο πριν έρθουν στην Αθήνα, ο ντράμερ Tom Coll και ο κιθαρίστας των Fontaines D.C., Carlos O’Connell, πέρα από όλα τα παραπάνω, μίλησαν στην Popaganda για τον «εθνικό τους συγγραφέα», Τζέιμς Τζόις, και για τους «ροκ ποιητές», απαγγέλοντας και λίγο Κοέν…
https://www.youtube.com/watch?v=CIbaqtcU0uI
Δεν έχετε ακόμα κάποια ολοκληρωμένη κυκλοφορία, αλλά κάνετε περιοδείες και sold out εμφανίσεις. Σας τρομάζει καθόλου αυτό για το επόμενο βήμα; Tom Coll (ντραμς) Η προοπτική των περιοδειών και των επερχόμενων εμφανίσεων δεν μας φοβίζει καθόλου. Στην πραγματικότητα, είναι πολύ ανακουφιστικό να ξέρεις πως την επόμενη χρονιά θα περάσεις το χρόνο σου κάνοντας συνεχώς live γιατί, στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι αυτό που θέλουμε πραγματικά να κάνουμε. Το σόου μας γίνεται όλο και καλύτερο και είναι υπέροχο να μπορούμε να ταξιδεύουμε σε μέρη που ούτε φανταζόμουν ότι θα έβλεπα. Το επόμενο βήμα είναι να βγάλουμε το LP και μετά να περιοδεύσουμε όσο περισσότερο μπορούμε. Μόνο τρομακτικό δεν ακούγεται αυτό.
Πρόκειται να περιοδεύσετε μαζί με τους Idles την άνοιξη του 2019. Άρθρωσαν μια ισχυρή πολιτική φωνή με τον τελευταίο δίσκο τους, Joy As An Act Of Resistance και πέτυχαν το breakthrough. Η γνώμη σας; TC Έχουν υπάρξει υπέροχοι απέναντί μας. Παίξαμε πρώτη φορά μαζί τον περασμένο Μάιο στις Βρυξέλλες και υπογράψαμε και στο label τους (Partisan Records). Ειλικρινά, είναι σαν μεγάλα αδέρφια κι ανυπομονούμε να παίξουμε στις ΗΠΑ μαζί. Το Joy As An Act Of Resistance είναι προφανέστατα ένας φοβερός δίσκος και είναι πολύ κουλ το ότι είχαμε ακούσει κάποια από τα κομμάτια ζωντανά πριν κυκλοφορήσει το άλμπουμ. Είναι αδιαμφισβήτητα μια δυνατή φωνή στη μουσική σήμερα, που με το παρόν κοινωνικό κλίμα, είναι απολύτως απαραίτητη. Αντί να τους βάλω την πολιτική ταμπέλα, βλέπω τους Idles σαν μια ευαίσθητη φωνή για μια γενιά που χρειάζεται λίγη παραπάνω συμπόνια στη ζωή της.
Πώς αντιμετωπίζετε τα social media σχετικά με την προβολή σας; Carlos O’Connell (κιθάρα): Το ίντερνετ έχει οπωσδήποτε κάνει τη μουσική, μεταξύ άλλων πραγμάτων, προσβάσιμη σε οποιονδήποτε και οπουδήποτε. Αυτό για κάποιους απαξιώνει τη μουσική, οι άνθρωποι νιώθουν απεμπλοκή. Αλλά πιστεύω ότι αυτή η εξέλιξη έχει κάνει τη ζωντανή μουσική αναγκαιότητα για τους περισσότερους. Εκεί είναι που τώρα οι άνθρωποι ενώνονται με τη μουσική. Τα social media, όπως όλα τα media, μπορούν να γίνουν πολύ επικίνδυνα. Η διαφήμιση πλημμυρίζει τις ζωές των ανθρώπων, υπαγορεύοντας μονότονα στάνταρ ζωής, τέχνης, μόδας… Μας αρέσει να τα χρησιμοποιούμε ως έναν τρόπο επικοινωνίας με ανθρώπους που μας έχουν δείξει την οποιαδήποτε ένδειξη αγάπης στην πορεία. Τα χρησιμοποιούμε για να δώσουμε κάτι σε αυτούς. Να τους «αφήσουμε να μπουν». Μου αρέσει πολύ η φωτογραφία και πάντα κουβαλάω μια κάμερα 35mm στο δρόμο. Μου αρέσει να δημιουργώ ένα φωτογραφικό ημερολόγιο που μπορούμε να μοιραστούμε με τους fans.
Έχετε πολλές επιρροές από την ποίηση και τη λογοτεχνία. Πιστεύετε πως οι ροκ στίχοι μπορούν να είναι ποίηση; COC Ναι, απολύτως. O καθένας μπορεί να κάνει ποίηση. Υπάρχει ποίηση στο καινούργιο και στο οικείο. Και βρίσκεται εκεί για να την πάρει και να μιλήσει γι’ αυτήν ο καθένας. Είναι ένα ντελικάτο πράγμα, έτσι χρειάζεται να είναι. Αγαπώ ένα ποίημα του Λέοναρντ Κοέν που λέγεται “How To Speak Poetry”, στο οποίο μιλά για τη διαφορά ανάμεσα στην πραγματικότητα και το πώς αυτή μπορεί να αναπαρασταθεί στην ποίηση. Θα αφήσω εδώ ένα μικρό απόσπασμα: “Do not act out the words. Never act out the words […] If ambition and the hunger for applause have driven you to speak about love you should learn how to do it without disgracing yourself or the material”.
Για σας, λοιπόν, ποιοί στιχουργοί είναι ποιητές; COC Shane MacGowan, Lou Reed, Bob Dylan, Leonard Cohen, Sinead O’Connor, Iggy Pop, Mark E. Smith.
Αν οι Fontaines D.C. ήταν βιβλίο ή ποίημα, ποιό θα ήταν; TC Ένα βιβλίο που πάντα ξεχωρίζω και συνάδει με το πνεύμα της μπάντας στα μάτια μου, είναι οι Οι Δουβλινέζοι του Τζέιμς Τζόις. Είναι μια συλλογή από μικρές ιστορίες που γράφτηκε πριν τον Οδυσσέα, κι αποτελεί ένα χρονικό της ζωής στο Δουβλίνο και των σύνθετων, εκκεντρικών χαρακτήρων που είναι μεγάλο κομμάτι αυτής της πόλης. Νομίζω πως αυτό είναι κάτι που μας εξιτάρει σαν μπάντα κι αυτοί οι παλιοί δουβλινέζικοι χαρακτήρες είναι μέρος της κουλτούρας της πόλης που πρέπει να γιορτάζεται. Η φόρμα των μικρών ιστοριών στους Δουβλινέζους σημαίνει πως κάθε ιστορία είναι συνοπτική κι εύπεπτη, συγκριτικά με πολλές άλλες δουλειές του Τζόις, και νομίζω πως αυτός είναι ο τρόπος που προσπαθούμε να γράφουμε μουσική.
Τι δίνει λοιπόν το Δουβλίνο στη μουσική σας; Αν ζούσατε σε μια άλλη πόλη πιστεύετε πως θα ακουγόσασταν το ίδιο; COC Όπως είπε και ο Tom παραπάνω, το Δουβλίνο είναι ένα μέρος με τόση ζωή. Έχει έναν παλμό, ο ρυθμός του οποίου διαφέρει από οποιοδήποτε άλλο μέρος έχω βρεθεί. Η ιστορία και το παρόν αντιμάχονται στην πόλη, και οι αντιδράσεις και οι επιπτώσεις αυτής της κατάστασης είναι τόσο ενδιαφέρουσες. Υπάρχει μια αφηρημένη φωνή που κραυγάζει όπως περπατάς τους δρόμους του Liberties αλλά και άλλων περιοχών της πόλης που ο μοντέρνος κόσμος δεν έχει ακόμα κυριαρχήσει πλήρως. Προσπαθούμε να πιάσουμε αυτή τη φωνή όταν γράφουμε μουσική και στίχους. Η μπάντα δεν θα υπήρχε με τον ίδιο τρόπο αν είχαμε βρεθεί κάπου αλλού. Φυσικά, είμαι σίγουρος πως κάθε πόλη και χώρα έχει αντίστοιχα μια φωνή που κραυγάζει με παρόμοιο τρόπο. Γι’ αυτό πιστεύω πως η μουσική «μεταφράζεται» σε άλλες χώρες. Προσπαθούμε να είμαστε πάντα αυθεντικοί με τη μουσική μας κι αυτό είναι κάτι που δεν έχει γλώσσα ή εθνικότητα.
Και η μεγαλύτερη φαντασίωσή σας για την μπάντα ποιά είναι; Το να μοιραζόμασταν τη σκηνή με τον Shane McGowan.
https://www.youtube.com/watch?v=TNXrKBt76zI
