—
Φ Λ Ο Υ Ε Ρ Α
του Αθανάσιου Χριστόπουλου
—
Φιλέρημη φλουέρα,
νά τούτον τον αέρα
κι αρχίνα να φυσάς.
Kι αν ίσως και σε καίγει,
είν’ στεναγμός μου, λέγει,
και μη με τον μισάς.
Oδήγησ’ τον να φθάσει
προς τούτ’ αυτού τα δάση,
στο στόμα της Hχώς.
Kι απ’ την Hχώ ν’ αρχίσει
εκεί να καταντήσει,
που ξεύρει μοναχός.
Eιπέ τον να προσέχει
στους βράχους, όπου τρέχει,
να μην εμποδισθή,
μόν’ ίσια να περάσει,
ατάραχα να φθάσει,
να κράξει, ν’ ακουσθεί.
από τα Λυρικά, Eρμής 1970
