Το λεπτό σύνορο μεταξύ ισχυρών και αδύναμων, επανάστασης και εμφυλίου, δημόσιου και ιδιωτικού, αλλά και κάθε μορφής όρια, τοίχοι και φράκτες, όπως αυτοί που ακινητοποιούν πρόσφυγες σε ενδιάμεσες ζώνες, βρίσκονται στο επίκεντρο της τρίτης διοργάνωσης Fast Foward Festival της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, που ξανά σε επιμέλεια της Κάτιας Αρφαρά, ξεχύνεται στο δημόσιο χώρο, καταλαμβάνοντας κτήρια φαντάσματα πρώην υπουργείων και πλατείες (όπως η πλατεία Συντάγματος). Καλλιτέχνες από το Άμστερνταμ, τη Βηρυτό, τις Βρυξέλλες, το Κέηπ Τάουν, τη Μελβούρνη, τη Ραμάλα, το Σέφιλντ και το Τελ Αβίβ με εγκαταστάσεις, interactive performances, παραστάσεις, χορευτικά σόλο, για 16 μέρες, και μέρα εκκίνησης τις 16 Μαίου, καταργούν τα γεωγραφικά και πολιτισμικά σύνορα, μαζί με ‘όλες τις στερεοτυπικές παραδοχές.
Domo de Europa Ηistorio en Ekzilio, 16-31 Mαίου, πρώην υπουργείο Εργασίας, Πειραιώς 40: Ο Γερμανός Τomas Bellinck στήνει το μουσείο της Ευρωπαϊκής Ενωσης μέσα από μια φουτουριστική δυστοπική εγκατάσταση. Την πρωτοπαρουσίασε στις Βρυξέλλες το ‘13, περίοδο που ο καλλιτέχνης ήθελε να διερευνήσει «πράγματα για την ευρωπαϊκή κρίση που ήταν γνωστή ως κρίση χρέους. Ακόμα δεν είχαμε σκεφτεί το μεταναστευτικό».
Υλικό άντλησε, μεταξύ άλλων, από συνεντεύξεις που έκανε με πολιτικούς και ακαδημαϊκούς για την επικείμενη κατάρρευση της Ε.Ε. «Υπήρχε όμως μια απροθυμία να εξετάσουν εναλλακτικές. Βασικά, αρνούνταν ότι η Ε.Ε καταρρέει. Εγώ όμως ήθελα να διερευνήσω πώς γράφεις την ιστορία του παρόντος. Ηθελα να κρατήσω μια απόσταση και να δημιουργήσω μια φανταστική ιστορική απόσταση από το παρελθόν».
Η ιδέα προέκυψε από το Σπίτι της Ευρωπαϊκής Ιστορίας που χτίζεται τα τελευταία χρόνια στο κέντρο των Βρυξελλών. «Ένα ιστορικό μουσείο προπαγάνδας», σύμφωνα με τον Bellinck, που σχεδιαζόταν να κάνει εγκαίνια το ‘15, αλλά ακόμη παραμένει ανολοκλήρωτο. Στα ζητήματα που δημιούργησε η θεμελίωσή του είναι και ¨ «η διαφωνία για το πότε ξεκινά και από πού η ευρωπαϊκή ιστορία». Οι Γάλλοι υποστήριζαν ότι ξεκινά από τον Καρλομάγνο, οι Έλληνες από την αρχαία Ελλάδα. Τελικά, συνναποφασίστηκε η έναρξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να τοποθετηθεί στο τέλος του Β’Παγκόσμιου Πολέμου.
Κάθε φορά ο Bellinck επικαιροποιεί τo μουσείο του. «Η νέα εκδοχή είναι προσαρμοσμένη στη χώρα που πραγματοποιείται.Βλέπετε ,ο κόσμος αλλάζει γρηγορότερα από τα μουσεία!».
Στην ελληνική εκδοχή έστησε ένα φουτουριστικό μουσείο που εκτοξεύεται μέχρι το 2021’ , βασισμένος σε συνεντεύξεις του με Ελληνες πολιτικούς, ακτιβιστές και ιστορικούς. «Χρειάστηκε να ξαναστηθεί το πρότζεκτ σχεδόν απ΄την αρχή μια και ήταν φτιαγμένο για τον δυτικοευρωπαϊκό χώρο». Αυτό που θα δούμε το περιγράφει ως «μια αφηγηματική εγκατάσταση, ένα θεατρικό χωρίς ηθοποιούς. Το κοινό είναι οι ηθοποιοί της σόλο παράστασης». O επισκέπτης θεατής θα εισέρχεται ολομόναχος στο σκονισμένο μετα-αποκαλυτπικό μουσείο της Πειραιώς.
(Ο Bellinck θα μιλήσει εντός του Μουσείου του για την Ευρώπη με τον Κροάτη φιλόσοφο Srecko Horvat, στις 25 Μαίου).
And for the rest (Athens), 16-29 Μαΐου: Ο ήδη γνωστός στην Αθήνα ιδρυτής και σκηνοθέτης των Force Entertainment Tim Etchells θα γεμίσει την Αθήνα με συνθήματα, μηνύματα, θραύσματα ονείρων και επιθυμιών όσων δεν έχουν δικαίωμα ψήφου, στα αγγλικά και στα ελληνικά, σε μια αφισοκόλληση που δεν έχει προηγούμενο, εκτός εκλογικής περιόδου, στην πρωτεύουσα. Ηρθε και πήρε συνεντεύξεις από πρόσφυγες, μετανάστες, ανθρώπους χωρίς χαρτιά, φυλακισμένους ,παιδιά και έφηβους. Το ερώτημα που τους έθεσε είναι «Τι θα άλλαζες στον κόσμο, στη ζωή, στον εαυτό σου, στη χώρα, στην πόλη, στη γειτονιά σου ή στη θέα από το παράθυρό σου;». συμπληρωμένο από το :»Και τι απαιτείται για να συντελεστούς αυτές οι αλλαγές;». Το πρότζεκτ έχει ξαναγίνει στις Βρυξέλλες και στη Βασιλεία. Στην Αθήνα πραγματοποιείται με τη συνεργασία της σκηνοθέτιδας, δραματουργού και παιδαγωγού Γεωργίας Μαυραγάνη και της παιδαγωγού και μεταφράστριας Φαίδρας Τσαλαμπαμπούνη.
Small Metal Objects-Back to back Theatre, 20-22 Mαΐου, Πλατεία Συντάγματος: Οι θεατές καθισμένοι σε εξέδρες, στο φως της ,μέρας, ακούνε μέσα από ακουστικά σκέψεις για τηνπαραγωγικότητα ανθρώπων με αναπηρία,. Ανέργων και εν γένει περιθωρικών, καθώς οι ηθοποιοί της αυστραλέζικης ομάδας που απαρτίζεται από ηθοποιούς με νοητική υστέρηση αναμειγνύονται με τους περαστικούς.
Exhibit B, 24-29 Μαΐου, Ακαδημίας 23: Ο δραματουργός, σκηνογράφος, σκηνοθέτης, επιμελητής φεστιβάλ και καλλιτεχνικός διευθυντής του οργανισμού Third World Bunfight Brett Bailey στην πρώτη επίσκεψή του στην Αθήνα, έχοντας ήδη κάνει με την αντιρατσιστική έκθεση-περφόρμανς του το γύρο του κόσμου ( από τη Νότια Κορέα μέχρι τη Χιλή)θα μας μιλήσει για τις «φυλετικές διαφορές, που είναι το «βολικό εργαλείο για την επινόηση της ιεραρχίας για την κυριαρχία ενός λαού έναντι κάποιου άλλου”, και για « την καταστροφή μη ευρωπαϊκών χωρών και την απάνθρωπη καταστροφή των ανήλικών τους». Ο ίδιος έχει από πρώτο χέρι βιώματα στη Νότιο Αφρική επί Απαρτχάιντ.
« Γεννήθηκα το ‘67 σε ένα βίαιο ωμό σύστημα λευκής κυριαρχίας που διέλυε οικογένειες, μετατόπιζε κοινότητες ,έκλεβε τη γη και εξανθραπόδιζε, φυλάκιζε , δολοφονούσε τη μαύρη φυλή. Media, σχολείο, εκκλησία, μουσεία εργάζονταν σε αυτό το δόγμα των φυλετικών διακρίσεων. Δεκάδες εκατομμύρια Ευρωπαίοι και Αμερικανοί συνέρρεαν στη χώρα για να δουν μέλη της μαύρης φυλής σε κλουβιά σαν ζώα με το κέλευσμα «Ελάτε να δείτε τους άγριους». Φαινόταν πώς αυτή ήταν η φυσική τάξη των πραγμάτων».\ Σκοπός του και στην Αθήνα, την 21η πόλη που παρουσιάζει το έργο του, για δέκα κάθε φορά θεατές, με την αρωγή έγχρωμων κατοίκων της , είναι « να στρέψω το βλέμμα σε ένα σύστημα που αποσκοπεί να μας παγιδέψει όλους σε σχέσεις ανίσχυρης ισχύος».
Gardens Speak, 25,27,28,29 Μαΐου, Στέγη: Για τους τάφους που ανοίξαν οι Σύροι κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου στους κήπους τους, προκειμένου να θάψουν τα συγγενικά τους πρόσωπα μιλά η διαδραστική ηχητική εγκατάστασης της Λιβανέζας Tania El Khoury, για δέκα μόλις θεατές τη φορά . Όλα ξεκίνησαν όταν τo 2011 είδε σοκαρισμένη την εικόνα μιας μητέρας να σκάβει έναν τάφο για τον γιο της στον κήπο του σπιτιού της. Αναζήτησε δέκα ιστορίες Σύρων που τάφηκαν σε κήπο. Οι θεατές τις ακούνε από τα ακουστικά τους,ενώ καλούνται να σκάψουν ένα λάκκο.
Αrchive, 25-26 Μαΐου, Στέγη: Ο Ισραηλινός Arkadi Zaides με το σόλο χορευτικό του στηλιτεύει τον ισραηλίτικο φονταμενταλισμό του εποικισμού, βασισμένος στο αρχείο μιας οργάνωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων που δρα στη Δυτική Όχθη από το ’90 και το 2007 μοίρασε φωτογραφικές μηχανές σε Παλαιστίνιους για να καταγράφουν τα έκτροπα των Ισραηλινών.
Web of trust-Ιστός εμπιστοσύνης, 29-30 Μαΐου, Στέγη. Η Edit Kaldor από τη Βουδαπέστη, που πλέον ζει και εργάζεται στο Αμστερνταμ, αναρωτιέται στη δικτυωμένη θεατρική performance της «πόσα κλικ, tweets και likes χρειάζονται για μια εξέγερση;». Η διοργάνωση πλαισιώνεται από διήμερο συμπόσιο, με θέμα : Η τέχνη στα σύνορα:χωρικές πολιτικές και μετα-αποικιακές στρατηγικές στη Μέση Ανατολή. Θα πραγματοποιηθεί στις 27 Μαίου στη Στέγη, και στις 28 Μαίου στο Μπάγκειον, σε συνδιοργάνωση με τη Biennale της Αθήνας.
