Η απογευματινή κάψα στην Πλατεία Νερού, μπορεί να γίνει κάτι παραπάνω από υποφερτή όταν ετοιμάζεσαι να γευτείς το πιο μεγαλειώδες line up του καλοκαιριού, με δύο από τους κορυφαίους frontmen όλων των εποχών: Στο «τιμόνι» των θρυλικών Pulp, ο εμβληματικός Jarvis Cocker και σ’ εκείνο των The Smile, ο ευφυής Thom Yorke και μπροστάρης των Radiohead.
Γράφει η Λουίζα Σολομών-Πάντα
Tramhaus
Ήταν μαζί τους και οι shoegaze πρίγκιπες των 90s, Ride, ήταν και το next big thing της ευρωπαϊκής post-punk σκηνής, οι Tramhaus, και κάπως έτσι βρεθήκαμε από τις 18:00 στη χθεσινή μέρα του Release Athens. Μπαίνοντας στον χώρο, οι Tramhaus είχαν ήδη αρχίσει να «κατεδαφίζουν» τη σκηνή μέσα στον ντάλα ήλιο που καθόλου φάνηκε να τους πτοεί, αν και δεν τον έχουν συνηθίσει στο Rotterdam της Ολλανδίας απ’ όπου μας ήρθαν. Οι Lukas Jansen, Julia Vroegh, Jim Luijten, Micha Zaat, Nadya van Osnabrugge, μας χάρισαν ένα μισάωρο κιθαριστικών ελιγμών που συνοδεύτηκαν από τα κοντά σορτσάκια τους, τις ανακατεμένες μπούκλες τους και τη σαρωτική τους ενέργεια. Ο live ήχος των Tramhaus έμοιαζε με soundtrack μιας μυστηριώδους και επικίνδυνης ιστορίας, στην οποία η μπάντα μας παρέσυρε μαζί της.
Μας έπαιξαν μεταξύ άλλων τα φλογερά, αναμεμειγμένα με εύθραυστους και αφηρημένους ήχους, Make It Happen, Once Again, Beech, I Don’t Sweat και Karen Is a Punk, διοχετεύοντας τον δυναμισμό τους στο κοινό που στεκόταν από νωρίς μπροστά στο stage. Άλλοι τους απολάμβαναν όπου μπορούσαν να βρουν σκιά, και αρκετοί συμφωνήσαμε πως θα θέλαμε να τους δούμε ξανά στη χώρα μας, αυτή τη φορά σε κάποιο κλειστό venue και σε ένα set μεγαλύτερης διάρκειας. Αν και ακόμα δεν έχουν κυκλοφορήσει κάποια ολοκληρωμένη δουλειά, οι Tramhaus έχουν καταφέρει να βρεθούν αρκετά μακριά από τα σύνορα της γενέτειράς τους. Πολλά υποσχόμενοι.
Ride
Ο ήλιος μας τσουρούφλιζε ακόμη – το ίδιο και τους Βρετανούς Ride που συνεχίζουν γεμάτοι όρεξη το μακρύ ταξίδι τους στον κόσμο της μουσικής. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν το τελευταίο album τους, Interplay, από το οποίο μας έπαιξαν το κομμάτι Monaco στο ξεκίνημα του setlist τους. Λίγο μετά τις 19:00, όλο και περισσότερος κόσμος ερχόταν στην Πλατεία Νερού, κι εκείνοι που είχαν αγκυροβολήσει στη σκιά, σηκώνονταν σιγά σιγά για να απολαύσουν τους πρωτοπόρους του shoegaze, του ατμοσφαιρικού εκείνου είδους που εμφανίστηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και τάραξε τα «νερά» της rock.
Τα δύο πρώτα album των Ride, Nowhere (1990) και Going Blank Again (1992), έχουν αναγνωριστεί από τους κριτικούς ως δύο από τα σπουδαιότερα shoegaze albums όλων των εποχών, ενώ το lead single του τελευταίου, Leave Them All Behind, ήταν το πιο εμπορικά επιτυχημένο τραγούδι του συγκροτήματος, φτάνοντας στο No. 9 στο UK Singles Chart. Τόσο το Going Blank Again όσο και ο διάδοχος του 1994, Carnival of Light, έφτασαν στο No. 5 στο UK Albums Chart. Διαμορφώνοντας μία ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα με πινελιές ψυχεδέλειας, μας έπαιξαν -φυσικά- το Leave Them All Behind (έχει στοιχειώσει τα τελευταία χρόνια τα ακουστικά μου). Τα Dreams Burn Down, Peace Sign, Portland Rocks, OX4, Vapour Trail και Seagull, με το οποίο ολοκλήρωσαν το set τους, μας ξεσήκωσαν μεταφέροντάς μας νοητά στις ένδοξες εποχές τους. Αν και μας έλειψε το συγκλονιστικό Unfamiliar, μας αντάμειψαν με το παραπάνω με το συμπαγές παίξιμό τους και τη γαλήνια ενέργειά τους.
Γράφει η Αντιγόνη Πάντα-Χαρβά
The Smile
Θα ξεκινήσω κάπως παράδοξα και δεν θα μιλήσω για το συγκρότημα αλλά για τον κόσμο. Ειλικρινά δεν θυμάμαι να έχω θυμώσει τόσο πολύ άλλη φορά στα 48 συνεχόμενα συναυλιακά μου χρόνια με τη συνθήκη του κοινού γύρω μου. Και τώρα που το έβγαλα από μέσα μου, ας το πιάσω από την αρχή. Οι The Smile σίγουρα δεν έχουν τις μελωδίες που θα σου μείνουν αξέχαστες, όπως συμβαίνει με τους Radiohead, ούτε τα κομμάτια τους έχουν γράψει στο εφηβικό μας DNA έτσι ώστε να μας παρασύρουν ευφορικά οι αναμνήσεις και τα παράλληλα βιώματα σε μία συναυλία τους. Σίγουρα ο ατμοσφαιρικός, πειραματικός, fusion ήχος τους θα λειτουργούσε πολύ καλύτερα σε έναν κλειστό χώρο ή σε ένα μικρό ανοιχτό θέατρο όπως ο Λυκαβηττός. Αντιλαμβάνομαι επίσης ότι σε πολλούς αυτός ο ήχος δεν ταιριάζει, δεν τους κερδίζει, ίσως να τους κάνει και λίγο να βαριούνται και αυτοί οι κάποιοι ήθελαν να έρθουν από νωρίς στην Πλατεία Νερού για να καβατζώσουν μια καλή θέση κοντά στη σκηνή για να δουν τους Pulp… ΑΛΛΑ!: Κάποια στιγμή καλό θα είναι να σκεφτούμε ότι σε αυτή τη (συναυλιακή και όχι μόνο) ζωή δεν είμαστε μόνοι μας. Με τον ίδιο τρόπο που θα σεβαστούμε τη βαρεμάρα σας, οφείλετε κι εσείς που βαριέστε να σεβαστείτε και όλον εκείνο τον κόσμο που πλήρωσε για να έρθει να δει μία μπάντα. Που περίμενε αυτή τη στιγμή με λαχτάρα για μήνες και ήθελε να χαθεί στη μουσική τους και στη φωνή του Thom Yorke.
Προσπάθησα πάρα πολύ να χαθώ σε αυτή τη στιγμή αλλά το μόνο που άκουγα ήταν χιλιάδες φωνές να μιλούν δυνατά γύρω μου. Για το πού πάρκαραν και το πώς θα κατουρήσουν, για τους γκόμενους και τις γκόμενες, τις πρώην και τις επόμενες, μέχρι και το επικό σκηνικό του τυπικού Ελληνάρα που είδε την παρέα του πίσω μου και άρχισε μπροστά μου να σφυρίζει με τα δάχτυλα στο στόμα, τέρμα δυνατά και μακρόσυρτα σαν τσέλιγκας που φωνάζει τα πρόβατά του στη στάνη και μετά σήκωσε και το άλλο του χέρι και άρχισε να φωνάζει “εεεεεεεεεππππππππππππππππ που είστε ρεεεεεεεεεεεεεε”; Το μόνο που κατάφερα να ξεστομίσω από το σοκ ήταν: “Φίλε μου, εσύ είσαι για τα πανηγύρια, όχι για συναυλία” (που δεν θέλω να προσβάλω τα πανηγύρια αλλά σίγουρα θα ήταν πιο ταιριαστό όλο αυτό σε έναν βουκολικό χώρο. Ένιωσα αφόρητη ντροπή να έχω μπροστά μου τόσο σπουδαίους μουσικούς και να ακούγεται μια οχλαγωγία. Όταν στο μέλλον αναφέρομαι στην επιτομή της αγένειας, άνετα η παραπομπή θα γίνεται στο χθεσινό βράδυ.
Προσωπικά, μόνο και μόνο για αυτό, δίνω τεράστιο respect στον Thom Yorke, τον Jonny Greenwood και τον Tom Skinner, που παρουσίασαν ένα ολοκληρωμένο setlist, με τα περισσότερα κομμάτια από τις δύο δισκογραφικές δουλειές τους (επικά τα: Wall of Eyes, Skrting On The Surface, Panavision, You Will Never Work In Television Again και Don’t Get Me Started). Λίγο πριν το τέλος του set, το “Bending Hectic”και έκλεισαν με το προσωπικό single του Yorke από το 2009, FeelingPulledApartByHorses (βέβαια αυτό το μάλλινο σκουφάκι βρε Thom μου, γιατί; Τι σε βρήκε;). Αφοσιωμένοι στο έργο τους, άρτια δεμένοι σαν μπάντα στη σκηνή, κατάφεραν τουλάχιστον να κερδίσουν (αν και όχι να κρατήσουν καρφωμένους λόγω της συνθήκης) όσους ακούν μουσική όχι μόνο για τα χιτς ή τις πιασάρικες μελωδίες. Εύχομαι να τους ξαναδούμε σε μία άλλη συνθήκη, να το ευχαριστηθούμε.
Pulp
Αυτό το “δεν έχω λόγια” ταιριάζει μια χαρά εδώ αλλά έλα που πρέπει να βρω τα λόγια για να γράψω. Οπότε ίσως μέσα στην ευφορία μου που ακόμα δεν λέει να κοπάσει, να πετάω χύμα σκέψεις. Οι Pulp για μία ακόμη φορά (στη δική μου συναυλιακή καριέρα ήταν η τέταρτη φορά, η μία από αυτές στο Λονδίνο το 2011, λίγο πριν έρθουν στη Μαλακάσα), μας έδειξαν για μία ακόμη φορά τι σημαίνει συναυλία. Από την αρχή, μέχρι το τέλος.
Αρχικά ξέρουν να το χτίζουν. Από το πρώτο δευτερόλεπτο. Όσο έπαιζε το intro του I Spy, στις οθόνες εμφανίζονταν μηνύματα στα Ελληνικά. “Κάντε φασαρία”, ‘Αυτή είναι μία νύχτα που θα θυμάστε για όλη σας τη ζωή”, “Πρόκειται να δείτε την 547η συναυλία των Pulp” και άλλα τέτοια. Είχαμε ήδη ψηθεί όταν ακούστηκε η φωνή του Jarvis να ψιθυρίζει: “I spy a boy, I spy a girl” και φάνηκε η φιγούρα του σαν σκιά στις οθόνες και ήταν αναμενόμενο να πεταχτούμε στον αέρα σαν ελατήρια και να ακουστούμε μέχρι την Αίγινα (οκ υπερβάλλω αλλά you get the point) να ουρλιάζουμε μαζί του: Lalalalalalalalalla, in the midnight hour, lalalalallalalalala I will come to you”.
Πριν προλάβουμε να πάρουμε ανάσα από το πρώτο τραγούδι, μας ζήτησε να χτυπήσουμε παλαμάκια στον ρυθμό για αυτό που θα ακολουθούσε. Και όταν χτυπάς παλαμάκια σε συναυλία των Pulp στον συγκεκριμένο ρυθμό, μόνο ένα πράγμα μπορεί να σημαίνει: ότι είναι η στιγμή του Disco 2000. Καλή μας τύχη. Έφυγαν οι πρώτες μπύρες στον αέρα και ήρθαν οι αναμνήσεις από την εποχή που το Μιλένιουμ έμοιαζε σαν ένα τρομακτικό άλμα στο κενό (που τελικά κάπως έτσι ήταν, ας μη γελιόμαστε).
Πήραμε μια ανάσα στο Monday Morning, κλάψαμε στο Something Changed για έρωτες ξαφνικούς που έγραψαν και χάθηκαν αλλά και για εκείνους τους αναπάντεχους που κρατάνε ακόμα. Είδαμε το δαχτυλίδι του Jarvis όταν μας έδειξε το σχεδόν ολόγιομο φεγγάρι και μας είπε ότι το λένε Honeymoon σαν αυτό που ζει αυτός (το ζει, το χαίρεται και το φωνάζει ο άνθρωπος), μας διηγήθηκε 2-3 φορές τη βόλτα που έκανε μέσα στη μέρα στην καυτή Αθήνα και στη φυλακή του Σωκράτη και φυσικά θυμήθηκε την πρώτη τους συναυλία στην Αθήνα, στην πλαζ της Φρεαττύδας. “Συνέβη κάτι σε εκείνη τη συναυλία, που δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ σε άλλη. Εσείς που ήσασταν εκεί το θυμάστε”; Άρχισα να τσιρίζω “Saaaaaaand, saaaaaaaaandddd” για να με επιβεβαιώσει αμέσως: “Sandstorm. Ήμασταν δίπλα σε αμμουδιά και φυσούσε και σήκωνε άμμο παντού, δεν ήταν καλό για τη φωνή μου”. Και χτες φυσούσε όπως εκείνο το βράδυ και ο καυτός αέρας ήταν σαν να μας έσπρωχνε πάνω από τη γη, σε ένα χορευτικό γαϊτανάκι. Δεν υπήρχε άμμος, υπήρχαν όμως χιλιάδες αγαπόνια να αιωρούνται γύρω μας.
Ακολούθησαν πολλά αγαπημένα που προκάλεσαν πανδαιμόνιο: F.E.E.L.I.N.G Called Love, Sorted for E’s & Wizz, This is Hardcore, Do You Remember The First Time, Babies και έρχεται η σειρά του πρώτου encore. Στο Like a Friend, προσωπικά έπαθα αμόκ αφού είναι από τα πολύ αγαπημένα μου, στο Underwear τραγούδησα ήρεμα και χαλαρά και πήρα μία ακόμα ανάσα και… Ο Jarvis ρωτά το κοινό αν μένει κάτι άλλο να παίξουν, “Τα έχουμε πει όλα” λέει. “Οχιιιιιιιιιιι δεν τα έχετε πει όλαααα” φωνάζουμε εμείς. Η λατρεμένη Candida Doyle, με τα γυαλάκια πρεσβυωπίας (πόσο ταυτίστηκα, πόσο ένιωσα ότι μεγαλώνω σχεδόν παράλληλα με αυτούς τους ανθρώπους, πόσο;) ξεκινά στα πλήκτρα της το απόλυτο anthem. Ποιο; Ε, τώρα, όλοι ξέρουμε.
Ήρθε η στιγμή που ακόμα και ο πιο ανίδεος περί της συνολικής καριέρας των Pulp περίμενε. Φυσικά αναφέρομαι στο Common People. Που ο Jarvis προσποιήθηκε ότι ξέχασε τον πρώτο στίχο “She came from Greece, She had a thirst for knowledge” (αν και στο ποστ του στο ίνσταγκραμ επιμένει ότι όντως τον ξέχασε) και πήγε στους μουσικούς να ρωτήσει πώς ξεκινάει. Και τελικά και που τον είπε, δεν ακούστηκε γιατί οι δικές μας φωνές ήταν ακόμα πιο δυνατές. Γύρω παντού φάτσες γνώριμες να τραγουδάνε δυνατά με ένα τεράστιο χαμόγελο, γνωστοί που είχαν να βρεθούν χρόνια και θυμόντουσαν τα εφηβικά τους χρόνια (τότε που το ενήλικο μέλλον ήταν ένα μεγάλο ερωτηματικό) και φίλοι που γράφουν διαρκώς τις δικές τους συναυλιακές αναμνήσεις, αγκαλιασμένοι σε ένα ασταμάτητο χοροπηδητό. “Sing along with the common people, sing along and it might just get you throuuuugh” και ο χρόνος, ο τόπος, οι συνθήκες της ζωής μας, όλα χάθηκαν, γιατί εμείς θα είμαστε πάντα οι Common People που θα γελάμε, θα βλέπουμε τη ζωή μας να χάνεται και θα χορεύουμε, θα πίνουμε, θα κάνουμε σεξ, θα αποτυγχάνουμε. Και θα συνεχίζουμε. Δάκρυα ευτυχίας, ιδρώτας, θλάση στο γόνατο, μπύρες στα μαλλιά. Αυτή είναι όντως μια νύχτα που θα θυμόμαστε σε όλη μας τη ζωή ρε συ Jarvis.
Προφανώς και οι ίδιοι δεν χόρταιναν αυτό που γινόταν γιατί χωρίς καμία προσδοκία και από το πουθενά, βγήκαν και για δεύτερο encore με τα: Bad Cover Version, Razzmatazz και Glory Days. Ο Jarvis μπορεί να έχει χάσει κάπως τη φωνή του (όχι τόσο σε ένταση αλλά σε σταθερότητα, τσάκιζε και βράχνιαζε σε φάσεις) αλλά who cares όταν μιλάμε για τον απόλυτο περφόρμερ; Και μάλιστα με βαρύ βελούδινο βρετανικό κοστούμι, μέσα στον καύσωνα, το οποίο δεν έβγαλε ποτέ. Το μόνο που χρειάστηκε 1-2 φορές ήταν να ξαπλώσει λίγο εκεί χάμω καταγής να ξαποστάσει για λίγα λεπτά και μετά πεταγόταν και πάλι για να σπάσει τη μέση και το γόνατο στα τρελά χορευτικά του. Μπορεί να μην είχαν τα 15 βιολιά στη σκηνή (όπως στο Primavera και το Λονδίνο) αλλά τι σημασία είχε; Ήταν όλοι τους υπέροχοι. Δεν σταμάτησε να τρέχει, να τα δίνει όλα με την ψυχή του (και είναι 60 χρονών έτσι;) και να μας ξεσηκώνει.
Υ.Γ. Ήθελα και το Death II (ξέρω δεν το λένε ποτέ αλλά για μια ελπίδα ζούμε), ήθελα και το Mis-Shapes και το Don’t You Want Me Anymore και το Countdown και το Acrylic Afternoons, σταματώ γιατί δεν θα τελειώσω και ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΧΑΡΙΣΤΗ έπαιξαν δύο ώρες, μας χάρισαν μια από την καλύτερη ανάμνηση της ζωής μας. WE <3 PULP για πάντα και φτάνει.
To Release Athens συνεχίζεται το Σάββατο 29/6 με τη μεγάλη εμφάνιση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, ενώ ο Ιούλιος θα πάρει σειρά φέρνοντας σπουδαίες βραδιές με τους Massive Attack, Duran Duran, Judas Priest, Thievery Corporation, Black Pumas και πολλούς ακόμα.
